Dag 2 - Kalser Tauernhaus

Vandaag ontbijt in de superdeluxe partytent van Diepman, waar iedereen onder past, inclusief 4 tafels. Perfect onbijtje met 'overige' broodjes en 1 voor één kwamen de Urialers uit de tenten. Qua quotes liep het al ruim vóór er enige actie was. Vooral vanuit het Exloose kamp. 

Op een gegeven moment, toen iedereen de broodjes op had, kwam het sein: we gaan lopen. Daar komen we tenslotte voor. Dus kregen we maarliefst 30 minuten om alles bij elkaar te pakken en gereed te maken voor vertrek. Dat lukte prima en weldra liepen we bijna compleet de camping af. Er was slechts 1 persoon die wist waar we naartoe liepen en daar liepen we dan ook zonder problemen achterna. Het ging makkelijk, bergaf. Echter uit verhaal van de man aan kop bleek dat het de bedoeling was precies de andere kant op te lopen. Na enig doorvragen bleek dat er iets mis was in orientatie, danwel met logica. Hoe dan ook; de kaart gaf hier de uitkomst; we waren precies de verkeerde kant op aan het lopen. 

Net zo vlot als we 20 minuten de verkeerde kant op liepen, gingen we weer terug naar het startpunt; heuvelop. Nu klopten de bordjes ook en waren we mooi onderweg naar de juiste plek. Het doel was het Kalser Tauernhaus. Via een mooi breed grindpad, waardoor gezellig naast elkaar lopen en praten mogelijk was, ging het omhoog. Tot het tunneltje waar we met de jeugd, maarliefst 4! natuurlijk wel doorheen moesten. Erg leuk, paar honderd meter in het pikkedonker en enkel verlicht door wat mobiele telefoon lampjes. Erg leuk

In de hut waren 2 tafels vrij in verschillende ruimtes, dus de groep splitste zich op en bier en eten werden besteld. Worsten, kaiserschmarren en daarnaast een gerecht wat ons ergens aan deed denken, zie foto. De gerechten waren overigens wel erg conform de afbeeldingen in de menukaart. 

De terugweg verliep bijna vlekkeloos. Fugazi had zijn jas om zijn  middel en bij het wat stijle gedeelte bleef zijn capuchon achter een leuning hangen. Hij greep er naar en verwondde daarbij zijn hand, gelukkig was er nog 10 jaar oude pleister in de buurt, waarvan een aantal stukjes nog voldoende plakten om op de hand te blijven zitten. Gelukkig maar. 

Maarten en Thijmen liepen via de avontuurlijke route, kort langs het water. De twee hadden erg veel lol. 

Op ons kamp stond bij terugkomst nog een extra auto! Jaco en zijn vader Johan waren inmiddels gearriveerd! Eindelijk compleet. De dampen hingen nog in het dal, ze waren echt pas net aangekomen. Overt timing gesproken. De drie sterren bungalow werd vlot en vakkundig opgericht. Ondertussen ging in de partytent chef Stefan alvast aan de slag met de 2e maaltijd. 

Op het inmiddels lege veld beneden vond onder de bezielende leiding van Henk Jan een soft- en honkbal feest plaats. Hij had de hele voorraad ballen en handschoenen van zijn school meegenomen zodat er naar hartelust gegooid en gevangen en geslagen werd. Ook 2 Duitse jongens deden enthouasiast mee. Thijmen bleek een natuurtalent te zijn. 

Ondertussen gaf Stefan het sein 'brand meester'. En wederom was het een succes. Witte bonen in tomatensaus, op smaak gebracht met courgette, wortel, paprika en verschillende soorten worst. Dit werd geserveerd op een tortilla, een prima combi na een eerste dag in de bergen, een mooi inlopertje en een lekkere beloning. 

Het zal voor de lezer wel saai zijn maar na het eten is er zonder duidelijke orde, opdracht of afstemming een team bezig met afruimen en afwassen. Bij terugkomst van het afwasteam zat er inmiddels een koffieteam een bakkie koffie te zetten. Mooi hoe alles organisch verloopt. Top heeft voor morgen een mooie route uitgezocht, om 8 uur op. Henk Jan heeft op het nippertje maarliefst 3 broodjes voor iedereen besteld voor morgen! Verwennnerij!

Dag 1 - Heenreis

Welke team vertrekt als eerste? Het lijkt toch wel de Randstad-clan. Een vroeg bericht op de app doet de ander teams rillen. Maar ook combi Vrielink & Vrielink lijkt vanuit een onbekende bestemming al vroeg op pad. Het team Groningen-Drenthe heeft last van vette mist en moet daardoor wat toegeven op de vertrektijd, maar... zitten met een bijna uitpuilende bus met een surplus aan bolletjes ham-kaas en koffie op rozen. Team Arnhem is de grote onbekende, niemand weet van hun strategie en de andere teams vrezen voor een ongenadig pak slag als het gaat om de koppositie. En ja hoor, voorbij de helft van de afgelegde kilometers, worden ze gespot. Een bril en een klein blond mannetje voorin verraadt hun positie. Ze zwaaien nog wel vrolijk, maar in hun ogen is duidelijk de agressie te zien. De Jazz lijkt vriendelijk, maar de rest van Uriallers weet wel beter. En dan slaat het noodlot toe, de vertrouwde Urial bus laat berichten zien die ook nog eens een keer de bus laat stotteren. De lekkere pk’s zijn verdwenen en er moet worden overgeschakeld op plan B. Rustig cruisen en zeker niet te veel willen, totdat... alles weer als normaal is?? Er wordt een boks gegeven, de snelweg afgereden en de pk’s rollen weer de bergen over. Wat een heerlijkheid, voor niets zorgen gemaakt. Zo lijkt het, want na een uurtje batsen over de bergen, komt opnieuw de ellende terug. Geen power en al helemaal niet de berg op. Top (aka Hamiltop) moet alle zeilen bijzetten om de Urialbus naar het nieuwe basecamp te leiden. En dat lukt, met het laatste beetje stuurmanskunst weet Hamiltop de Urialbus precies op basecamp te manoeuvreren. Zweet in de bilnaad, maar wel fucking gehaald. En... ook nog als eerste. Even terug in de tijd, er moeten zoals boodschappen gehaald worden. Op de app worden de voorliggers gespot al weet niemand nu echt wie waar precies rijdt en wie wel en met name ook waar nu die vervelend file heeft moeten trotseren. Met bijna morse-codes wordt uiteindelijk het bier verdeeld en master-chef Stefan ontfermt zich over het eten. En dat, beste Urial-vrienden, is altijd een zekerheidje.

Dag 0 - de dag voor vertrek

As always is dag 0 de apotheose van alle dagen daarvoor. Het hele jaar broeit het Urial verlangen uiteindelijk uit naar concrete en soms wat last minute activiteiten. Wie neemt wat mee, heb ik voldoende tijd om in te pakken, past alles wel in de auto, heb ik überhaupt een auto, heeft iemand de routes al bekeken, waarom zit dit en dat niet in mijn kratje, een checklist is inderdaad ook wel handig, oh kut de gasfles is leeg, er moet nog prut naar Boender, zijn zo maar een paar hersenactiviteiten waar de Uriallers mee te maken krijgen. Mill die de gefragmenteerd langzaam maar zeker de input moet zien te kneden tot een gestructureerd overzicht, heeft het toch maar weer met klotsende oksels voor elkaar gebokst. Zo nu weten we allemaal wie met wie vanaf waar met wat naar toe rijdt. En het mooie is dat dit eigenlijk de halve waarheid is. Lekker toch, een beetje een verassing hier en daar. De laatste nacht is de nacht waar de ware Urialler nog eens goed de vorige edities de revue laat passeren, door het Urial-gevoel in zijn aderen te laten voeden en met een oerkreet de nacht bevuilt.