Laatste verhalen 2018

Na de rustdag was iedereen fris en fruitig. Behalve Boender. In navolging van Topjr is boender nu aan de racekak.  De weersomstandigheden waren veranderd, er moest rekening gehouden worden met zware regen en onweer in de namiddag. Aangezien uriallers kicken op opties, werd er besloten een tocht met opties in te plannen. De Burtchakopf werd als bestemming geselecteerd. Wat inmiddels ook duidelijk geworden was is dat het dopje kloterele niet zo heel hoog lag. Dus even naar de boomgrens lopen was nog niet zo eenvoudig. Dus het eerste stuk werd gedaan met de sonnenkopf bahn. Niet zo leuk hoor, dikke vette toeristen, babies, ramp gezinnetjes op flapperig vrijetijds schoeisel kijken je bevreemd aan als je naast ze staat in volledige uitrusting. Je ziet ze denken “wat een uitsloovers”. Terwijl wij denken “ nep berg lui”.

Goed. Via de lift dus al mooi stukkie opweg naar de burtchakopf.  Ver voorop en alleen liep Kiers hij had de machine aan de krul. Achteraan liep zieke boender zich verbaasd af te vragen hoe Topsr toch zo snel kon lopen.

Na 2 uur werd de scharte bereikt. Topsr. Besloot de laatste 10 minuten naar de kopf niet mee te lopen ivm gevaarlijke route en stukje felssteig. Op de kopf zelf werd een stuk droge worst geofferd en werd de afdaling vlot weer ingezet naar de scharte alwaar Jan wachtte.

De donkere wolken ontwikkelden zich in rap tempo terwijl de urial stick zich weer naar de lift bewoog. Bij de lift was een groot groot restaurant. Vol met patat en schnitzels etende liftgangers. Aangezien de urial groep veilig was voor het weer werd er driftig meegegeten met de nep bergklimmers. Curryworstje hier, pizzaatje daar biertje of radler (bier met limonade) erbij. Lekker hoor.

Nou over de lift terug is weinig te melden.

Het avond eten was besloten om bij restaurant “engel” te bestellen en op te eten alwaar men denkt dat topsr allen insmeren pappie ist. Het liep iets anders dan de vorige keer. De jonge groep die vorige keer bij ons in de ruimte zat was verwisseld met zure senioren die geen woord zeiden. De temperatuur was enorm hoog, iedereen zweette een vliesje zweet bij het niks doen. De zure senioren niet trouwens, die waren droog.

Eten werd besteld en gebracht. Jan zat nog net niet te vloeken op zijn Bauer Hendln met tomaten en courgettes. Hij vond het uitermate smerig. Zelfs de aardappelen kregen een zware onvoldoende.

Eenmaal thuis werd er redelijk snel in het nest gestapt. De jaartjes gaan tellen.

Vrijdag

Bus verhaal man man man

Dries thuis

Route naar steineresmeer en freibburger hutte

Hut was eigenwijs noemt alles anders

Boenders bestellen knoedel krijgen noedel

Papa wil niks eten

Bus terug

Iers feest

Schotse rokken

Thuis schnapps

Jan aan de schijt

Dag 4, Ravensburger hutte

Jan had besloten een rustdag in te lassen, even geen drentelende Uriallers om hem heen. De rest van de Uriallers gingen voor een tocht dwars over een berg naar Lech. 200 meter meer hoogte meters dan de maandag. Wel met de bus terug, want van Lech teruglopen naar Klosterle is niet te doen.
Onderweg werd een stuwmeer aangedaan waar grote bussen met halfdode en obesitas uitziende touristen op slippers schreeuwerige informeerden waar je patat en hamburger kan kopen. Doorlopen dus. Nadat de touristen afgeschud waren (dat lukt vaak al na de eerste meter steigen) en we ook uit range waren van de elektrische fiets accu's (in de volksmond e-bikes) kwamen we aan op de Ravensburger hut, geen puzzel gezien trouwens. De parasols werden even opgezet en goed geplaatst. De Uriallers werden bedankt voort de arbeid door een van de van de vele goed uitziende en leuke serveerstersters. Ze vroeg ook of we lid waren van de bergverening. Alleen het woord al, "lid". Want ja zo professioneel zien we er wel uit na 17 jaar sponseren van Perry en Bever Sport. Top was er als een steenbok op de haverkist bij om te melden dat hij lid was van de Hollandische Bergsport Verein. Of Top dat kon aantonen met een pasje. Dat kon hij niet, maar ze zei je hebt wel een telefoon bij je daar staat ook wel iets op terwijl ze de bestelling op gingen halen. Er is ook nooit meer gepraat over lidmaatschap, onduidelijk is of er korting is gegeven, maakt ook niet uit bij dat soort heerlijke los in de tas uitziende lange benen, eh serveersters. Knodels, worsten met brood werden opgedient en verorberd. Toen de honger gestild was werd er weer gekeken naar de serveerstertjes. Ze waren met vier man/vrouw sterk, eigenlijk te veel voor het oog. Ze waren vrolijk, fris, energiek, slank, tikkie alternatief, eigen willetje, op het oog slim en goed riekend en dat is erg belangrijk in de beoordeling. Hier en daar een Tattoo en wat valige met te veel kleuren gewassen kleding. Als je niet goed zou kijken zou je denken dat het linkse meisjes waren.

Er zat ook een dame (lees oud tyfuswijf) op leeftijd enorm hard te tetteren achterons. Ging maar door. Irritatie frequentie). Gelukkig blerde de bejaarde dame na 10 minuten dat ze naar Lech ging lopen. Niet veel later daarna ging de Urial groep ook op pad richting Lech. Als snel werd het oude schreeuw wijf, o pardon de oude dame, ingehaald. Ze was volledig de weg kwijt en liep tussen de koeien. Ze zag ons en bewoog zich richting het pad. "niemand gesprek aanknopen" siste Boender luid en duidelijk door de groep. En de groep stapte rustig door. Toch kreeg ze het voorelkaar om in gesprek te komen met de niets vermoendende Dries. Ze vroeg Dries om de poort niet op slot te doen. Dries mompelde "Jajaj komp wel goud". Toen een zwaar hek de weg versperde keek Dries om en zag de bejaarde trol met anderen oplopen. Hij volgde de instructies op het hek "Bitte Sliessen".
Toen er door de Uriallers halt werd gehouden om een route te kiezen kwam de oude heks er schelden aanstiefelen. Hoe wij het in ons hoofd haalden het hek dicht te doen. Ze heeft een keer eerder uren moeten wachten om langs het hek te komen en vroeg daarom het hek open te laten. Ze was verdorie 81 jaar!
Geen enkele blijk van emoties kwam uit de groep terug, de meeste Uriallers stonden met de rug naar haar toer. Kiers was iewat geirriteerd maar hield zich in.
Ze hoopte dat god (wie?) ons zou helpen als wij ooit voor een dicht hek (Petrus op vakantie) zouden staan en wenste ons een goede dag. Whatever.

Niet snel daarna werd de groep opgesplilts in de Boenders die nog wel zin hadden in een paar hoogtelijnen en de dalers. De Boendertjes mochten eindelijk even doorschakelen, druk van de ketel.

Eenmaal aangekomen in Lech, starte de quest voor Willem Alexander. Eerst werd er in dit deftige dorp wat onwennig de bezwete shirts omgewisseld voor droge. Lastig zoeken naar een enigszins normaal (dus niet koue kak) terras. Wel gevonden en het terras met lekker chickie (eh lees meest leuke meisje) betreden. Lekker biertje voor 5 euro, dat dan wel. Allerlei dirigenten trokken wel de aandacht van de uriallers en andere rare muzikanten die voorbij liepen. Verder moest uitgevonden worden hoe de bussen gingen. Dat was snel geregeld doordat de serveerster ons een bustijden overzicht bracht en vertelde hoe het zat, Top jr. had moeite haar in de ogen te kijken, vanwege haar uitdagende pakje Ook al vrolijke dame. We moesten een uur wachten op de bus, dus werd er nog een bier besteld en Top Sr. geinformeerd hoe laat we thuis zouden zijn. Top Sr. vond het prima, zat lekker te lezen.
Net toen de bus kwam kwam de muzikanten optocht in beweging. De vrees dat dit onze bus in de weg zou lopen bleek ongegrond. De bus bracht ons met een overstap vlotjes naar Klosterle.

Aangekomen in de afgeragde Urial HQ werden de groenten gesneden door Diepman en Top Jr. op instructies van Top Sr. Het befaamde gerecht "Jonge kapucijnders met katenspek" waar altijd te weinig van is omdat het zo lekker is. Top Sr. was echter heel relaxed dit keer. Millhill en Fugazi waren er niet, maar er was wel opgerekend. In theorie zou er genoeg moeten zijn. Wetmatig heden zijn echter wetmatigheden, Uraiallers vreten altijd ALLES op Godverrr. En dus zijn er altijd te weinig jonge kapucijners met katenspek. Ook deze editie, maar wat fucking lekker, powered bij Top Sr.

Er werd (totaal nieuw) door een groep een film (Legend) gekeken op de Toppen na die gingen lekker vroeg naar bed (echt waar). De Lech dag was een succes.
"

Dag 3, Kaltenberger hutte

Na de inloper was het tijd voor wat serieuser werk. Het weer was veel belovend. Top had de navi aangezet, dacht niet na en volgde de navi. Iedereen vroeg zich af waarom we precies de andere kant opgingen als het doel. En via de snelweg en dit en dat, maar uiteindelijk werd het doel wel bereikt. Een keurig p, voor een keurig terras. Het idee om aan het einde van de dag daar een lekker koel tappilsje te doen nam al duidelijke vormen aan.

Maar eerst naar het doel hut op de berg. De route werd rustig aangevangen. Het landschap was afwisselend struuk werk en naald werk. En na een anderhalf uur werd de boomgrens overgestoken. Ondertussen waren er wat uriallers op de hut onder leiding van Giszmo. Eppo vertelde enthousiast dat hij net op tijd erachter kwam dat er geen wcpapier meer in de toilet aanwezig was ....het was hem gelukt om al zijn billen te vegen met maar 1 vel wc papier ..wat het nog kon lospeuteren van het wcrol kartonnetje. De achterblijvers deden het kalm an. Af en toe een stukje worst en Top Sr. die economische theorien uitlegde die aan de kaak werden gevoeld door het boerenverstand van de groep. Onder tussen bij de berghut kwam familie "strak en nog strakker" aan ..strakke dochters ..eeeuh strakke vader, maar moeder sloeg werkelijk alles ...geen grammetje vet ..al gauw werd besloten dat ze wel eeen of ander syndroom moest hebben.
Uiteindelijk was de groep weer herenigd op de hut Kaltenberger hutte. Een drone irriteerde de Uriallers maar er kon weinig uitgericht worden dus werd er genegeerd.

Waar Eppo nog net op tijd zijn eer had kunnen redden van een beschamend WC incident was Kiers minder gelukkig ...Blij en opgelucht dat hij eindelijk weer poepaandrang had haastte hij zich naar het water closet ..broek uit ..zitten ..en ...ontlading ..gevolgd door een glimlach ...zijn handen zochten snel een weg naar de papierrol ....mmmmhhh ...hij voelde karton ...kut ..wc papier op ...even Boender een telegram berichtje sturen ...geen antwoord ..dan maar Diepman bellen ...neemt niet op ...hij wilde er eigenlijk niet aan , maar toch maar Top een berichtje gestuurd ...en als een echte vriend regelde Top een paar WC rollen

Na een pilsje, en de eigengemaakte worst op de hut en de eigengemaakte schnapps die naar hout smaakte (lekker) werden de rugzakken weer opgehezen en de schoenen strakker gezet voor de afdaling.

Top Sr. had het zo heet dat hij een kleine duik in de koele waterbak niet kon laten. Een stok werd opgeofferd aan de waterbak god. Het kruis bij deze berghut was een ideale locatie voor een groepsfoto. Gizmo werd als een soort Jesus Christ Superstar aan het kruis gehangen...eigenlijk iets te vroeg want Eppo ,zijn vader ..niet Onze Vader, had wel heel veel tijd nodig om zijn camera te positioneren en de timer in te stellen. Poging 1 mislukte faliekant omdat het gewoon onmogelijk is om in 1 seconde van de camera naar de positie te rennen. Poging 2 mislukte ook ..geen idee waarom, maar het was gewoon teleurstellend. Op dat moment werd besloten dat Top maar de foto moest nemen met zijn crappy Samsung ..want Gizmo kon echt niet langer aan het kruis blijfen hangen.

De terugreis was een mooie wandeling over de helling, alhoewel er hier en daar toch wel duidelijk over een skipiste werd gestrompeld. Nooit leuk, maar ala.
Eerder dan ieders verwachting was daar ineens het frisse terassje met mooie parasolletjes. Het was verzengend heet geworden inmiddels. De schoenen werden gewisseld voor slippers en de kletsnatte shirts voor schone droge. Op naar het terras. Een fruitig serveerstertje met een verleidelijke lach nam de bestelling op. Toen ze weg was werd er vol lof over haar positieve houding gediscusieerd. Wel werd voorzichtig opgemerkt dat het invetten van haar perzikhuidje nog niet geheel onder controle was gebracht van haar talgklieren. Toch kijken we daar makkelijk doorheen. De uriallers snappen inmiddels hoe het vrouwelijk schoon door de jaren heen in verval kunnen raken en wisten zo observaties in een milder perspectief plaatsen.

De eigenwijze heenreis per auto route van Top was niemand vergeten. (40 km over de snelweg,terwijl het dropje er naast lag). Dus Dries ging voorop dit keer. En we waren in Klosterle binnen 5 min. HUH. Mooi.

Er was besloten om de lokale Italiaan een kans te geven. Opgefrist en wel werd het terras overgenomen, je weet maar nooit of het strakke Oostenrijkse lichaamteam ook toevallig dezelfde keuze zou maken. De scouts hadden een plekje geregeld en binnen de tijd die nodig is om een band te verwisellen waren de resterende Uriallers aanwezig. De uitbater was een leugenachtige dikke vette niet geinteresseerde enigszins Italiaans uitziende export Fries. Zegmaarrrr eedn gesjeesde oud student. Ja en daar houden eerlijk uit het hout gesneden Urioallers niet valn. De gerechten waren zeer Preiskunstig, en van acceptabele kwaliteit. Jan hield zeer verstandig de optionele fooi in de pot.

De schnaps werden genuttigd in het 18 personen aufunthaltsraum van het huisje waar we met de groep van 7 net beetje in kunnen. Vele mooie en vaak erotiserende verhalen deden de ronde, maar dat kan helaas deze blog het daglicht niet verdragen. Wat gebeurt in Klosterle, blijft in Klosterle.