Dag 4, Ravensburger hutte

Jan had besloten een rustdag in te lassen, even geen drentelende Uriallers om hem heen. De rest van de Uriallers gingen voor een tocht dwars over een berg naar Lech. 200 meter meer hoogte meters dan de maandag. Wel met de bus terug, want van Lech teruglopen naar Klosterle is niet te doen.
Onderweg werd een stuwmeer aangedaan waar grote bussen met halfdode en obesitas uitziende touristen op slippers schreeuwerige informeerden waar je patat en hamburger kan kopen. Doorlopen dus. Nadat de touristen afgeschud waren (dat lukt vaak al na de eerste meter steigen) en we ook uit range waren van de elektrische fiets accu's (in de volksmond e-bikes) kwamen we aan op de Ravensburger hut, geen puzzel gezien trouwens. De parasols werden even opgezet en goed geplaatst. De Uriallers werden bedankt voort de arbeid door een van de van de vele goed uitziende en leuke serveerstersters. Ze vroeg ook of we lid waren van de bergverening. Alleen het woord al, "lid". Want ja zo professioneel zien we er wel uit na 17 jaar sponseren van Perry en Bever Sport. Top was er als een steenbok op de haverkist bij om te melden dat hij lid was van de Hollandische Bergsport Verein. Of Top dat kon aantonen met een pasje. Dat kon hij niet, maar ze zei je hebt wel een telefoon bij je daar staat ook wel iets op terwijl ze de bestelling op gingen halen. Er is ook nooit meer gepraat over lidmaatschap, onduidelijk is of er korting is gegeven, maakt ook niet uit bij dat soort heerlijke los in de tas uitziende lange benen, eh serveersters. Knodels, worsten met brood werden opgedient en verorberd. Toen de honger gestild was werd er weer gekeken naar de serveerstertjes. Ze waren met vier man/vrouw sterk, eigenlijk te veel voor het oog. Ze waren vrolijk, fris, energiek, slank, tikkie alternatief, eigen willetje, op het oog slim en goed riekend en dat is erg belangrijk in de beoordeling. Hier en daar een Tattoo en wat valige met te veel kleuren gewassen kleding. Als je niet goed zou kijken zou je denken dat het linkse meisjes waren.

Er zat ook een dame (lees oud tyfuswijf) op leeftijd enorm hard te tetteren achterons. Ging maar door. Irritatie frequentie). Gelukkig blerde de bejaarde dame na 10 minuten dat ze naar Lech ging lopen. Niet veel later daarna ging de Urial groep ook op pad richting Lech. Als snel werd het oude schreeuw wijf, o pardon de oude dame, ingehaald. Ze was volledig de weg kwijt en liep tussen de koeien. Ze zag ons en bewoog zich richting het pad. "niemand gesprek aanknopen" siste Boender luid en duidelijk door de groep. En de groep stapte rustig door. Toch kreeg ze het voorelkaar om in gesprek te komen met de niets vermoendende Dries. Ze vroeg Dries om de poort niet op slot te doen. Dries mompelde "Jajaj komp wel goud". Toen een zwaar hek de weg versperde keek Dries om en zag de bejaarde trol met anderen oplopen. Hij volgde de instructies op het hek "Bitte Sliessen".
Toen er door de Uriallers halt werd gehouden om een route te kiezen kwam de oude heks er schelden aanstiefelen. Hoe wij het in ons hoofd haalden het hek dicht te doen. Ze heeft een keer eerder uren moeten wachten om langs het hek te komen en vroeg daarom het hek open te laten. Ze was verdorie 81 jaar!
Geen enkele blijk van emoties kwam uit de groep terug, de meeste Uriallers stonden met de rug naar haar toer. Kiers was iewat geirriteerd maar hield zich in.
Ze hoopte dat god (wie?) ons zou helpen als wij ooit voor een dicht hek (Petrus op vakantie) zouden staan en wenste ons een goede dag. Whatever.

Niet snel daarna werd de groep opgesplilts in de Boenders die nog wel zin hadden in een paar hoogtelijnen en de dalers. De Boendertjes mochten eindelijk even doorschakelen, druk van de ketel.

Eenmaal aangekomen in Lech, starte de quest voor Willem Alexander. Eerst werd er in dit deftige dorp wat onwennig de bezwete shirts omgewisseld voor droge. Lastig zoeken naar een enigszins normaal (dus niet koue kak) terras. Wel gevonden en het terras met lekker chickie (eh lees meest leuke meisje) betreden. Lekker biertje voor 5 euro, dat dan wel. Allerlei dirigenten trokken wel de aandacht van de uriallers en andere rare muzikanten die voorbij liepen. Verder moest uitgevonden worden hoe de bussen gingen. Dat was snel geregeld doordat de serveerster ons een bustijden overzicht bracht en vertelde hoe het zat, Top jr. had moeite haar in de ogen te kijken, vanwege haar uitdagende pakje Ook al vrolijke dame. We moesten een uur wachten op de bus, dus werd er nog een bier besteld en Top Sr. geinformeerd hoe laat we thuis zouden zijn. Top Sr. vond het prima, zat lekker te lezen.
Net toen de bus kwam kwam de muzikanten optocht in beweging. De vrees dat dit onze bus in de weg zou lopen bleek ongegrond. De bus bracht ons met een overstap vlotjes naar Klosterle.

Aangekomen in de afgeragde Urial HQ werden de groenten gesneden door Diepman en Top Jr. op instructies van Top Sr. Het befaamde gerecht "Jonge kapucijnders met katenspek" waar altijd te weinig van is omdat het zo lekker is. Top Sr. was echter heel relaxed dit keer. Millhill en Fugazi waren er niet, maar er was wel opgerekend. In theorie zou er genoeg moeten zijn. Wetmatig heden zijn echter wetmatigheden, Uraiallers vreten altijd ALLES op Godverrr. En dus zijn er altijd te weinig jonge kapucijners met katenspek. Ook deze editie, maar wat fucking lekker, powered bij Top Sr.

Er werd (totaal nieuw) door een groep een film (Legend) gekeken op de Toppen na die gingen lekker vroeg naar bed (echt waar). De Lech dag was een succes.
"