Saturday, August 7, 2021

Terugreis

Korte blog, later meer. Iedereen is veilig op zijn aankomstadres aangekomen!

Friday, August 6, 2021

Dag 7 - Lasörlinghutte

Vandaag zijn we naar de Lasörlinghutte geweest. De broodbus stond al weer keurig om 7.30 op de camping, de koffie was al weer gezet en als een gesmeerde machine vertrokken 4 bolides richting parkeerplaats Rain in Virgen.

Daar bleken de eerste meters van de 1100 te overwinnen meters behoorlijk pittig, de kuiten waren blij dat het de laatste dag was. Er was gekozen om bij elkaar te lopen, dus in een mooie colonne liep het omhoog. Na de eerste stijle wandelpaden liepen we vervolgens over de brede grindweg verder. Dat gaf de gelegenheid om mooi met elkaar te spreken.

Onderweg werden de diverse bijenstallen op de foto en film gezet door bijenhouder millhill en ook werd een Alm bezocht door Boender en millhill. Er werd al vermoed dat dit het bewuste hutje was waar we de schnaps hebben gehad en dat bleek ook zo te zijn. Hier werd een mooi blok kaas gekocht voor thuis.

De laatste 400 meter stijgen was vervolgens weer op vertrouwde alpen paadjes, prachtig tussen de bosbessen struiken door.

De hut ligt prachtig en het is een mooie hut. Het eten smaakte fantastisch. Boender en millhill zagen dat dit wel eens de laatste kans voor Kaiserschmarren zou kunnen zijn en dat smaakte geweldig. 

Fugazi die het ook helemaal tot de hut had gered, met enige aanmoediging van Dries, had een soepje besteld die in een enorme kom werd geserveerd. Verder smaakte het bier goed. 

Terug naar beneden was het saai, een lange route naar beneden, zelfde weg terug, hier is zonder overnachten geen rondje te maken. 

Diverse Uriallers zetten een sprint in voor het laatste stuk. 1 voor 1 vertrokken de auto's, terug naar de camping en een koude fles bier. En nog een mooie verrassing van Boender die voor iedereen een mooie zonnehoed had met Urial logo. Dank Boender!

Na het welverdiende biertje begon het grote opruimen. Tarpen ingevouwen, touwtjes opgerold, bekers en bestek bij elkaar gezocht en tussendoor nog even de tent op ruimen en douchen. We hadden het er druk mee en waren nipt op tijd bij de Islitzer alwaar we een geweldig diner hadden met een mooie speech van Janwillem die een aantal hoogtepunten aanhaalde, bijvoorbeeld dat we nu 2 nieuwe generatie lopers hadden, wat geweldig is!

Het licht ging overal vroeg uit; morgen gaan de eersten proberen om 5 uur te vertrekken.

De 20e editie was een super editie. Eentje die bij aanvang in het water dreigde te vallen maar op een of andere manier zijn we daar erg goed doorheen gekomen en hebben we flink ons best gedaan. Urial waardig zeggen we dan!






Thursday, August 5, 2021

Dag 6 - Ruhetag? Clarahutte!

Vandaag eindelijk Ruhetag! Mathieu keek er al dagen naar uit en hij telde letterlijk de minuten af. Het zou onwaarschijnlijk hard regenen en we hielden er rekening mee dat we de hele dag onder de tarp zouden zitten.

Bij het opstaan, op willekeurige tijdstippen, bleek dat er een blauwe hemel te zien was en een zon. Dit was niet conform de 7 verschillende apps, het was gewoon mooi weer. Er werd rustig ontbeten, Dries bakte nog een worstje voor iedereen, met kaas en spek, een mooie basis voor een rustdag. Of niet! Top en Boender stonden plots met de rugzak klaar om een tocht te gaan doen. Oe, ja, goed idee, wanneer gaan jullie? NU! Oh jee, ok, we gaan de boel bij elkaar grijpen. Dat was nog niet te makkelijk want Frau Dorer had schoenen versleept van de kelder van het Gasthof naar de kelder van het Bauerhof, nebenan. Uiteindelijk, na wat gemopper omdat millhill er altijd wat langer over doet, ging een mooi ploegje van 5 personen onderweg naar de Clara hutte. Gewoon, omdat het mooi weer was. Met een redelijk tempo werden de trappen bij de waterval bedwongen en al snel kwamen we in het gedeelte waar de pataslippers niet meer kwamen. Dit liep beter. Het viel onderweg op dat er veel  sneeuw lag en dat ook hier veel lawines en stormen zijn geweest.

Bij de Clarahutte aangekomen regende het wat en was er ook een flinke wind. 

Door diverse omtandigheden zag de ploeg zich genoodzaakt om via een aantal omtrekkende bewegingen te verplaatsen naar een tafel naast een tafel met bergbeklimmende dames. Daar was het goed toeven en werd er een bergsteigeressen genuttigd. Het toetje werd een Moanstrudl, op advies van een van de dames die door Janwillem gered was van een enorme rups die in haar haar aan het wandelen was. Het bleef bij dit contact en wat onrustige blikken heen en weer.

Ondertussen kwamen er vanaf de camping diverse plaatjes binnen van driepoten en gietijzeren pannen. En flessen bier. Dat zou dus wel goedkomen!

En na terugkomst van de 5 klimmers bleek dat inderdaad geweldig voor elkaar te zijn. Mathieu had een geweldige spekjessoep met mosterd gemaakt, ook wel mosterdsoep genoemd, echt super! Daarna een boeuf stroganof die al 6 uur had opgestaan en een pasta er bij. Wederom een fantastisch diner! Overigens moet hierbij nog vermeld worden dat bij klachten of zeuren een adje genomen moest worden van zogenaamde Asbach vloeistof. Niet lekker, wel gezellig :-)

Thijmen zorgde tussen de gangen door voor wat spektakel met popcorn. Diepman had weer zijn marshmallows en -stokjes meegenomen, lekker hoor! Jan kon aan de smaak nog niet echt wennen, maar taai was het niet.

Na wat sterke verhalen in de aufenthaltsraum was de dag ten einde. Morgen als het goed is de laatste tocht. Omdat ook de Sajat Kopf niet fatsoenlijk te bereiken is (alleen vanaf de Johannishutte) gaan we morgen naar de Lasörlinghutte.









Wednesday, August 4, 2021

Dag 5 - Bonn Matreier hutte

Door wat gestommel rond 5 uur in de ochtend waren een paar Uriallers even in de war: wekker gemist? Gaan Top en Boender al brood halen? Nee, vals alarm. Het bleek dat de Schoonebeker avond tot ongeveer dat tijdstip had voortgezet. Het bleef nog rustig tot rond 6.45 de wekkers gingen voor een volgende dag wandelen. Op twee luchtbedjes snurkten nog 2 Uriallers hun roes uit. 

Over het algemeen verliep het ochtendritueel verder soepel en het is duidelijk dat iedereen de routines heeft geoptimaliseerd. Rik stond tijdens het eten plots aardig vrolijk in het kamp en hij had verrassend snel zijn spullen gepakt. Pas toen de bus van Boender vol Uriallers klaar stond voor vertrek kwam Dries uit de veren, die dacht dat de broodjes waren aangekomen. Hij bedankte voor de lift en zei dat hij zijn eigen plan zou trekken. 

De lucht hing vol wolken en echt goed zag het er allemaal niet uit. Toch bromden 3 auto's richting de parkeerplaats van Walhorn. Daar werden 3 parkeer tickets uit de automaat getrokken en ging het verder via de slingerende bergweg richting parkeerplaats. Redelijk droog werden de eerste meters afgelegd. Door het bos liep het allemaal nog redelijk bij elkaar en er werd besloten om de Bodenalm over te slaan (want die was dicht) en de route naar de Bonn Matreier te pakken, die niet via de Niljochhutte liep. Het werd het verhaal van 10 kleine negertjes. De voorop crew riep al een aantal keren tegen elkaar: wow, dit is wel een kuiten bijter. En dat ging maar door, een behoorlijk pittige en stijle anstieg. Jan besloot eieren voor zijn geld te kiezen en zette de tocht in naar de Niljoch hutte. Gevolgd door Janwillem die toch wat kniepijn had en Jaco die zijn achilles pees in de vernieling had. Fugazi sloot zich ook bij dit team aan. 

Dus er waren nog 8 Uriallers over, onderweg naar boven. Een stukje verder, in een enorm rotsenveld vond Thijmen het wel prima, 2 pijnlijke hakken, nog 400 meter stijgen voor de boeg dat was te veel. Stefan ging uiteraard met hem mee, ook richting Niljoch hutte. 

Dus waren er nog 6 Uriallers over die naar de Bonn Matreier hutte. Dat wil zeggen, 5 Uriallers en een soort spook.

<Hier invoegen verhaal rechtstreekse Niljoch gruppe>

Op de Venediger Höhenweg dacht de groep eindelijk zo'n beetje op de juiste hoogte (2745 meter) te zijn, toen bleek dat aan de andere zijde van de sharte een behoorlijk stijl stukje recht naar beneden was, waardoor er weer een streep door 250 meters werd gezet: dit moest nogmaals overwonnen worden, en nog een stukje er bij. Het was wel ween prachtige tocht, een beetje desolaat, want onderweg kwamen we niet veel mensen tegen.

De hut kwam in zicht en de laatste 100 meters werden overwonnen. Cas was er nu helemaal klaar mee, nam nog een reepje en zette de eindsprint in. Met enorme passen knalde hij naar de hut.

In de hut namen we bezit van een voor het avondeten gereserveerde tafel en we bestelden omeletten met verse paddestoelen, Knödl en nog meer lekkers. 

Er waren op de hut best wel wat mensen die allemaal in de war waren omdat de Uriallers (op advies van de huttewaard) een gereserveerde plek hadden ingenomen. Dat verliep verder zonder ongelukken. De huttewaard zag zijn kans schoon toen hij door kreeg dat Cas (met Omelet én soep) nog steeds hongerig uit zijn ogen kreeg. Hij vroeg of er nog koffie en apfelstrudl moest komen. Naja, dat hoef je niet te vragen, en dat werd ook lekker opgegeten, met een heerlijke hoeveelheid vanille saus. Nog steeds vinden de mensen op de hut het vreemd (maar heel fijn) als de schatsmeister roept: alles zusammen. 

De afdaling was wat meer geleidelijk en zonder al te veel problemen bereikten ook de 6 de Niljochhutte. Een prachtige hut, met vrolijke en frisse bediening. We gingen daar volgens dit prettige stel veel te vroeg weg en moesten beslist morgen terug komen. Kennelijk zagen zij wat in de groep wat we zelf niet echt zagen: energie. Het niveau van energie was namelijk gemiddeld erg laag. Niet in de laatste plaats vanwege de Schoonebeker avond.

De rechtstreekse Niljohch gruppe had perfect geregeld dat er 2 auto's achter gebleven waren om voor retour transport te zorgen. De Camping crew had al flink ingeslagen voor een eenvoudig edoch voedzaam diner bestaande uit salade, malse kipfilet en pita broodjes. Een en ander werd op de braai van Jaco (en door Jaco) bereid en het smaakte magnefiek met een ruime sortering aan sauzen. 

In de aufenthaltsraum werden de gitaren gestemd en speelden Mathieu en Stefan allerlei vrolijke deuntjes. Dat gaat zo:

Oh ja, ik ken deze, *pling pling* oh ja, die ken ik ook *pling pling* en kun je ook deze? Ja *plong plong* *pling plong* en zo werden alle eerste akkoordjes van diverse nummers afgewerkt, weinig nummers haalden het tot het eind. Zelfs Heroes van Bowie werd vervroegd afgebroken terwijl er 2 Uriallers zelfs de karaoke versie op Youtube hadden opgezocht. 

Bij Mathieu nam gedurende de dag de vrolijkheid toe omdat hij elke minuut dichter bij de rustdag kwam, waar hij erg naar uit kijkt. 

Wij ook, want dan gaan er 2 driepoten neergezet worden, met gietijzeren pannen er boven waarin lang en goed vlees wordt gestoofd. Zo krijgt iedereen langzamerhand zin in een rustdag en ook hier in de aufenthalsraum is het weer 10 kleine negertjes, er zijn er nu nog 5 en weldra zijn dat er 4 en zo voorts. Tot morgen!


Zo stijl ging het naar beneden, 200 meters bam weer weg...












Tuesday, August 3, 2021

Dag 4 - Bergerseehutte

3 wekkers iets voor 7. Zo begon de dag voor een deel van de Urial groep. Er was van alles mis met de standaard broodlevering  op de camping, dus er moet zelfstandig brood gehaald worden en wel in Virgen, let wel: een ritje van 25 minuten. De Urial-bus kwam nauwelijks opgewarmd warm en rustig tot stilstand na een sportieve rit voor de bakker in Virgen. Bijrijders er uit, 26 broodjes besteld en in 1 grote zak gedaan zoals ze die alleen in Tirol kennen.  Nog geen 10 euro. Wat betekent dat een broodje eeh, niet heel duur is.

De terugreis weer sportief aangevlogen waarbij door andere loopbroeders al koffie was gebrouwd. Nadat brood en koffie het spijsverteringskanaal waren ingeramd en tassen en wandelgear in gereedheid waren gebracht, meldde de groep kwartierwarmhouders zich ook bij de ontbijttafel. Zij wandelden niet mee vandaag, maar besloten zorg te dragen voor de avondmaaltijd en een keuring van de plaatselijke koffie met gebak. 

De groep dappere wandelaars zetten de pas in richting boszijde, met als doel Bergerseehuette, op de terugreis even Lasnitzen Hutte en dan rond 16:00 terug bij de tent om zo de bui van 17:00 voor te zijn.

De mannen van weleer die de dappere reis aandurfde, begonnen aan de dampende tocht door het door vocht gevulde mosbos. Kortom elke Urialler had de zak al vochtig voordat de zweetdruppels de bilspleet hadden bereikt. De gevorderde lezer snapt het al, het is geen grap om door zo sjompig bos de extreme hoogtemeters te trotsteren. Elke Urialler snakt naar de vrijheid van zuurstof, openheid en vrijheid. Na de buitensporige belasting van zowel de hamstrings als de kuitspieren worstelde de dappere Uriallers door het niet al te prettige bos. Devies zoals eigenlijk altijd, steady tempo, prima tred.

En jawel hoor, weldra zagen de Uriallers de boomgrens al naderen en de goesting maakte  deel uit van hun gerief. Wat is dat toch lekker dat je in gestaag tempo achter elkaar de hoogtemeters trotseert. Alle weersvoorspellingen ten spijt de Uriallers lopen het liefst in droge lucht en zo geschiede.

Het mooie van de Bergersee Hutte is dat die zich aandient als je er bent, lijkt een beetje op een gewillig snolletje. Helemaal niets mee, zeker niet als de apfelstruddel na luttele seconden vanuit de magnetron wordt opgediend. 

De Uriallers moesten nog even een lieve hond behoeden voor een foute Herder, maar goed dat zijn laffe details. Waar het echt om ging was het wachten op de twee achterblijvers, Fugazzi en millhill. Mill (voor intimi) had zich toch losgeweekt van onze porno uitgever en kwam uitgehongerd binnenvallen. Nam helaas wel wat regen mee, maar schranste zijn pruttel wel met een moordend tempo naar binnen. 

Daarna, je zou er een docu van kunnen kunnen maken, bereidde de Uriallers zich voor op een afdeling in de regen. Met name Vriendelijk en Jaco maakt zich vrij opzichtig door minutenlang te hannesen met een poncho waarvan de ingang niet gevonden kon worden. Je vraagt je af zij dat me schone dames regelen, maar dat volledig ter zijde.

Enfin, de afdaling (met overigens een zweterige stijging upfront) werd ingezet en ook de regenslag vond de lichamen van de goddelijke Uriallers. Nat tot het bot werd de Lasnitzen Hutte bereikt en na wat discussie werden werden we toegelaten tot de warme ruimte. Daar werden de Uriallers getrakteerd op een calorierijk, doch voedzame maaltijd. Ook moet ook gezegd worden dat de halve liters goed smaakte en op de terugreis tijdens de afdaling strak werd geloodst, met als uitblinker Rik die de pisstraal tot het dal wist te brengen. 

Eenmaal aangekomen op de Kampieng, hadden de thuisblijvers onder regie van Top Sr. een (wederom) unieke kapucijners medley in elkaar gedraaid. En ja hoor zoals een goede traditie beaamt, ook deze editie ging de pan weer schoon leeg. Hulde aan Top Sr!

Iedereen douchen en fris naar het hoogtepunt van de dag: Heden avond Bingo-avond in de kantine. In moderne termen: De ultieme Urial Kahoot Quiz. 

App geïnstalleerd en om 20.00 (nee geen koffie Mill) begon de door Boender en Top georganiseerde Urial bingo-avond in de door ons zo begeerde kelder.

En nee niet alleen Urial-weetjes maar ook maatschappelijke georiënteerde en licht erotische vragen kwamen aan bod. Met name het laatste aspect gaf de doorslag, waardoor Mill uiteindelijk de meeste punten bij elkaar sprokkelde. Moet wel gezegd worden dat iedereen die halverwege bovenaan stond een shotje moest drinken. 

En ja hoor, “as we speak”, is de aufenhaltsraum overgenomen door Schoonebeek, Exloo afgehaakt (Top moest het in z’n eentje rooien zonder Kiers, Klink, Andre, Sr.) en dan ga je.

Morgenochtend geen regen en dus gaan de Uriallers weer op pad, keep u posted! 












 

Monday, August 2, 2021

Dag 3 - Sajathutte

7.30 ontbijt, 8 uur lopen hebben we bijna gehaald. De Material Van moest voor de broodjes wel helemaal naar Virgen rijden, want daar werden ze vers gebakken. De bakker in Prägraten doet het niet meer.

Het was een prachtige ochtend en we liepen tussen flarden wolken en in stukken stralend zonlicht naar boven. Eerste stukje weer dezelfde weg, via het eerste gedeelte van de Stabant Hutte, en daarna verder richting Bodenalm, maar die werd niet gehaald omdat de snelle Boenders al linksaf waren gegaan en ook de voorkeur werd gegeven aan droog op de Sajat komen in plaats van apfelstrudel op de Bodenalm, dat zou zo weer een uur hebben gekost. 

De tocht was prachtig, alhoewel verschillende Uriallers een andere beleving hadden. Zo verkenden Dries en Fugazzi enkele bergweides en volgden ze de strakke spandex van twee Oostenrijkse dames. Deze dames bleken toch meer in hun mars te hebben dan ze dachten want plots liepen ze meters hoger toch op een echt pad, waar Fugazzi en Dries nooit terecht zijn gekomen. Hoe Dries vervolgens toch op de route naar de Sajat is gekomen blijft voor de groep een raadsel. 

Fugazzi koos er voor om richting Stabant te gaan en daarna naar beneden. Hij bood aan om voor het avondeten de boodschappen te doen, wat erg welkom was, wij wisten dus op de Sajat hutte al dat boodschappen halen niet meer hoefde. 

Onderweg naar de Sajat kwamen diverse Uriallers verder hun grenzen tegen, ook dat hoort bij Urial: jezelf leren kennen, ook op fysiek vlak. Daarna volgt evenwel keihard het mentale gedeelte. The only way is up! Iedereen haalde de hut verder waarbij moet worden aangetekend dat Jan met 75 zomers schoon aan de haak het ook haalde! Met luid applaus werd hij onthaald in de Sajat hutte. Geweldige prestatie! 

Er werd gedronken en geweldig gegeten. De Röstl pfandls en Sajat pfandls vlogen op houten staanders door de tent en ook de gebruikelijke worsten en soep werden genuttigd. Jan deelde de groep mede dat dit voor hem toch echt de laatste keer was dat hij op de Sajat hutte was, de groep was hiervan onder de indruk. Er werd afgesproken dat een ieder van de groep op zijn 75e deze tocht zou moeten maken, dat levert een medaille op!

Ook werd de groepsfoto van 20 jaar geleden met de aanwezige veteranen dunnetjes overgedaan, erg leuk! En natuurlijk een groepsfoto van de rest van de crew.

Terug naar beneden ging het allemaal crescendo. Her en der kon Jan op ondersteuning rekenen van Rik die als levend vannet voor Jan uit liep, Janwillem zorgde voor arm ondersteuning waar nodig, dat bleek niet veel te zijn, op een paar lastige plekken na. 

Zo kwamen we weldra bij de Stabant hutte waar we uitgenodigd werden om een biertje te komen drinken. Wat we natuurlijk deden. 

Er werd flink naar een pet gezocht maar het bleek dat de eigenaar hem reeds gevonden had en dat hij op de camping lag. 

Fooi mocht de schatsmeister ook niet achter laten waarna deze op slinkse wijze onder een aantal bierflessen werd verstopt, zodat ze zeker gevonden zouden worden.

Op de camping aangekomen werd vlot een start gemaakt met koken want het werd namelijk koud, met 8 graden had iedereen vlot meerdere laagjes aangetrokken. Een dappere enkeling waagde zich even met een korte broek onder de tarp, maar dat werd snel gecorrigeerd.

Jaco had braaikruiden die van chef Fugazi op de pasta saus mocht. Dat werd een heerlijk geheel!

Het was rustig in de aufenthalstraum. Er werden wat knotsgekke filmpjes gedeeld van de televisieprogramma's draadstaal en sluipschutters. Erg leuk en gezellig. 

Dit blog zal morgen nog van een spicy sausje worden voorzien. En worden aangevuld met de nodige info.





Sunday, August 1, 2021

Dag 2 - Stabanthutte

De weergoden waren het Virgental niet gunstig gestemd. De nacht in het virgental was onheilspellend. De donder rolde langs de hellingen over het tentenkamp van de uriallers. De regen geselde de tentdoeken. Het water kroop naargeestig onder de grondzeilen door. 

Alleen Top Sr. sliep vredig op een bed op de eerste verdieping van de Bergkristall. De rest van de groep sliep met 1 oog open en een tikje angstig.

Na een nacht met rottig weer leken de goden vermoeid en was het even rustig in het dal en kon iedereen wat op adem komen. Het regende nog wel, maar minder hard. Met alle verzamelde moed begon de zon wat straaltjes door de wolken te prutsen. Een enkele vroege Urialler zat in het zonnetje met een kopje koffie uit te puffen van de helse nacht, en daarna begon het weer langzaam te regenen. Vlot werd vanuit de overkapping, waar alle  Uriallers zich verzameld hadden, de Tarp actie voorbereid. Met Duitse militaire precisie werd een droge plek geprutst waar het kamp zich onder liet opbouwen. 

De 7 verschillende weer apps lieten allemaal wat anders zien, qua verwachting maar het kwam op 1 ding neer: het zou nat worden vandaag. Om 12 uur zou er een mooi window komen om te lopen, dus daar werd op aan gekoerst. Op onnavolgbare wijze vertrok de groep vervolgens om 11 uur richting de Stabant hutte. Een klein inlopertje naar 1800 meter, toch 5x de Martini toren op. Onderweg testte Thijmen nog even de flexibiliteit van het leer van zijn schoenen en de gladheid van de ondergrond. Conclusie; enkel heel, vooral even geschrokken, en weer vrolijk verder.

HenkJan Vriendelijk wipte als volleerd gymnast onder een boom door en kwam er 2 meter later achter dat een deel van zijn poncho nog aan die boom vast zat omdat er iets hard scheurde en hij niet echt veel meer verder kwam. De poncho hing in flarden om zijn schouders, alsof hij zo uit de loopgraven van de Somme kwam lopen.

Voor het eerst in de geschiedenis zaten we binnen in de hut omdat het nog steeds regende. Een lekker koud biertje ging er toen vervolgens prima in. Daarna werd toch nog even wat gegeten. Vooral veel soep met worst werd gegeten en Arnold probeerde de special van de dag: slipkrapfen, aardappeltjes met een deegje er om, in bouillon gegaard. Heerlijk. Het stel had een stijl van elkaar liefdevol uitfoeteren ontwikkeld waar zelfs de Uriallers nog een wenkbrauw op trokken. Cas wilde geen Schnaps maar wel Oostenrijkse Jenever. Geen Mierikswortel maar wel kaas. Tis wat met de man die niet kiezen kan. 

De afdaling was redelijk droog. Op de camping werd een biertje gedronken en toen er een beetje moed in zat werd Frau Dorer uitgenodigd om wat lekkernijen uit te reiken die uit Nederland meegenomen waren ter ere van de 20e editie en het 10e bezoek van de roep. Daarna begon al snel een gecoördineerde voorbereiding voor het diner. Stefan was de chef en dus verantwoordelijk voor dat de nasi warm en in top kwaliteit op de borden kwam. Dries heeft een prachtige woodstove mee dus de configuratie werd: woodstove met de drietand van Diepman met de Dutch oven er boven. Helaas bleek het nat gesprokkelde hout niet het aantal watts te genereren wat nodig was voor de garing. Top had de benzine brander van Anje bij zich die vervolgens onder druk werd gezet om te presteren. Op de camping set van Boender werd een sticker in de brand gezet met een pan erop, dat gaf een bijzonder effect. 

De rijst en de groente (met Smaq) werden verenigd op de paella pan van Fugazzi en samen met de picalili, sambal, kroepoek en grote hoeveelheden saté saus als een soort buffet aangeboden. Lekker hoor, zoals we gewend zijn de laatste jaren.

De aufenthaltsraum werd even flink opgestookt, het was buiten serieus koud aan het worden, zodat de plannen voor morgen gemaakt konden worden. Schnappsies erbij, plan gemaakt: De Sajathutte, vanaf de camping gelopen. In een rondje, want heen en weer is minder leuk.