Dag 7 - Hagener hutte

Hier komt een FANTASTISCH verslag van de laatste dag. Een Magnefieke, Super, Magische, Geweldige tocht onder de beste omstandigheden naar de Hagener Hutte en een BBQ tot slot. Nu moeten de luikjes dicht, morgen om 5 uur gaan de wekkertjes af om vroeg te kunnen vertrekken naar Nederland.

Hier is het verslag:

Het verslag van de laatste loopdag

Er was geen concreet plan voor de dag. Na het grandioze avontuur op de berg en een gezellig avond rond de BBQ was de groep even vergeten waar ze voor gekomen was: bergwandelen. Eén voor een piepten de Uriallers uit de tenten. Vooral erg laat, als het zulk mooi weer is tenminste. Er waren al wel broodjes gehaald en langzamerhand kwamen er steeds meer koffie-zet stations. De Uriallers ontwaakten echt. Eén Urialler had al een lichte paniek en het gevoel dat hij zich verslapen had. Dat was niet het geval want er waren geen wekkers, geen afspraken. 

In een zeer democratisch proces werden 3 alternatieven besproken en er werd wederom gekozen voor Sportgastein. Wat is het daar toch mooi. 

Een tocht naar een Scharte met een hut er op. 

Waar de ene Urialler 5 minuten nodig had om te kunnen vertrekken vroeg de ander een half uurtje en zo gebeurde het dat 30 minuten na het besluit alle Uriallers een plekje hadden gevonden in één van de auto's. Ook Dries. 

Schatsmeister Top zat in de bus bij Boender en deed de onderhandelingen bij de Maut stelle. Onnavolgbaar bleek de prijs voor hetzelfde aantal auto's en hetzelfde aantal Uriallers als 2 dagen eerder 50% hoger. Na een verward gezicht van Top deed de Mautmeester een wanhopige poging met een lager bedrag. Ook niet goed. 'Wat denk jij dan?' zei hij toen, nog wanhopiger. €43 net zoals eergisteren, ik heb het bonnetje nog. 'Ook goed'. Na uitwisseling van het juiste bedrag in contanten en een betalingsbewijs ging de poort open. Zitten ze al zo vroeg aan de schnaps in de Maut keet? 

De parkeerplaats was voller dan ooit, maar er was nog voldoende plek en weldra werd een start gemaakt met de aanloop naar de berg. Bij Sportgastein is namelijk een enorme redelijk vlakke vlakte alvorens je bij de echte aanloop van de berg komt, je bent natuurlijk met de auto dan al in het hoogdal aangekomen.

De wandeling verliep gemoedelijk, soms met 5 man naast elkaar, erg gezellig! 

Na een vee-hek begon het werkelijke stijgen. De hut was al geruime tijd te zien en leek niet dichterbij te komen. 

Na een half uurtje stijgen nog steeds niet. Toch was er al flink wat hoogte gewonnen volgens de Garmins en  ook volgens het uitzicht achter ons. Doorlopen maar. Heen en weer en hoger ging het. Eeuwen geleden liepen er tijdens de Romeinse tijd al mannen met muilezels deze pas op. Onbegrijpelijk. Een op de grond liggend bord gaf wat uitleg over deze Romanische Strassen.

Het ging rappo-klappo omhoog. Er vormden zich verschillende groepjes en halverwege kwamen we bijna allemaal bij elkaar nabij een schuilhut. Daarop een bordje: Hagener Hutte 1 stunde. Dat was voor Cas even te veel. Hij zag even niet meer in waarom  hij nog een uur lang zo zou door lopen. Gelukkig was zijn vader in de buurt en na een aantal opbeurende woorden en wellicht met enige tegenzin zette de hele groep de benenwagen weer in beweging. Hoe dichter bij het doel, hoe harder Cas ging lopen. Zijn vader was wat terug gezakt in de groep maar zette opeens de turbo er op. Binnen no-time werd door hem het gaatje gedicht en ook Rik en Arnold gooiden er een schep kolen op. Cas wist er zelfs nog een heuse eindsprint uit te persen en dat was voor de ervaren Uriallers even te veel moeite. Met een brede lach was Cas boven gekomen, hij vond het weer helemaal mooi! En terecht. Een prachtig uitzicht, over de scharte naar de andere kant, een klein stukje hoger lag de Greilkopf te wachten en het was werkelijk een prachtig gebouwde hut. Dat kunnen die lui uit Hagen wel! 

Op het terras was het winderig en niet warm, toch werd er gekozen voor een plekje in de zon, ook omdat de hele binnenruimte al vol zat. 

Eén voor een druppelden de Uriallers binnen en na wat heen en weer geschuif en herverdeel vond 1 groep een betere tafel buiten en alle mannen zonder jassen en truien hadden binnen een prima plekje. Het Märzen bier ging er wel in en de bestelde speizen smaakten fantastisch. Gijs kreeg ook weer babbels en na nog een Apfelstrudl kon hij er ook weer tegenaan. 

Nog bijna vergeten te melden dat ook Fugazi zich niet lang na de op één na laatste Urialler breed lachend aan kwam op de hut! Al weer een bewijs dat de doorzetter in hem gewonnen heeft! Klasse en gezellig ook!

Een nieuwe groepsfoto werd dan ook op deze geweldige plek gemaakt!

Na het eten en drinken ging een groepje van 5 nog een kijkje nemen op de Greilkopf. Omdat dit toch echt veel lijkt op Grilkopf was het dal-team op weg met het plan een BBQ op te starten. 

De Greilkopf was prachtig, een mooie 360 panorama en een prachtige afsluiter van deze geweldige laatste wandeldag. 

De BBQ smaakte weer heerlijk met als hoogtepunten de legendarische gevulde paprika en de rosbief.

Om geen gedoe met statiegeld te hebben was er besloten bier in blik in te kopen. Dit werd in de enige nog draaiende (wel ultrasnel koelende) koelkast gekoeld en het was eigenlijk in onverstandig grote hoeveelheid ingeslagen. 2x alles op was kennelijk te veel aldus het inkoop team. Zoals al geschreven werd het nog laat in de aufenthaltsraum en dat terwijl de wekkers om 5 uur stonden.

Dag 6 - bergslapen deel 2

De nacht verliep vrij rustig. Uriallers schoven wat op en neer om op de plek te blijven. 1 Urialler had een nachtelijke kleine boodschap op te lossen en had geen zin in koude en natte schoenen. De gekozen oplossing was: tent open ritsen en op de knietjes de kleine boodschap doen. Voor de lezer kan dit wellicht een vreemde en vieze actie, het moet hierbij echter aangetekend worden dat we op de vorige dag zowel zochten naar een horizontaal plekje en een plekje zonder koeievlaaien die overal verspreid lagen. Een klein plasje valt daarbij volledig in het niet.

Het wakker worden was fenomenaal. Een strakblauwe hemel en onderin het dal een deken van mist. Rik was zo vroeg wakker dat hij de zonsopgang mee maakte. Prachtig.

Na een sober ontbijt met een muesli reep en een heerlijke bak koffie werden de spullen ingepakt. Droog en wel! De eerste wandelaars kwamen kort daarna al langs, wat niet onopgemerkt bleef. 

Het stuk dat op dag 1 terug werd afgelegd, werd weer afgelegd, dus voor de 3e keer langs hetzelfde stukje, tot voorbij de initieel beoogde slaapplek. Daarna ging het via een adembenemend mooie route, via een graatje naar een kogel. Nog net voor de massa aan patatslippers werd het eerste kopje bedwongen. Door de grote hoeveelheid hommels en vliegjes besloten we verder te lopen. Ook op een  volgend piekje vonden we het te druk en besloten we richting dal te gaan. 

Op de Feldneralm [CHECKEN!] werd een perfecte stop gehouden. Biertjes en heerlijke gerechten. Bretl Jause, belegde broodjes, pofesen en een culinair hoogstandje op het bord van Boender die hier nog kilometerslang over navertelde.

Na deze hut was de afdaling zompig. En drekkig. En nat. Vies. Niet leuk. Gelukkig zou er halverwege nog een hutje zijn, en er was beloofd dat we op elk hutje een biertje konden drinken. Er was al aangekondigd door de serveerster van eerdergenoemde hut (waar we zo lekker aten) dat de hut gesloten zou zijn. De vlag hing in top en hierdoor kwam er wat onduidelijkheid. De hut bleek gesloten en deels chagrijnig liepen de Uriallers verder naar beneden. Fugazi werd net voor zijn tweede biertje gevraagd om 3 chauffeurs terug naar Sportgastein te brengen. Dat was een prima keuze, hierdoor was er genoeg tijd om van de door base-team georganiseerde Barbecue te genieten. 

Een amuse van gevulde mini-punt paprika, heerlijke karbonades en een worstje in spek gewikkeld. Gijs had de volledige mise-en-place gedaan, inclusief banaan gevuld met samengeklonterde hagelslag.

Een voor een gingen de Uriallers slapen, zeker omdat nu geen drank meer te vinden was. 

Dag 5 - Slapen op de berg deel 1

Vandaag op pad om op de berg te slapen. We hoeven niet vroeg weg dus we hebben uitgebreid de tijd om te ontbijten. Zo langzamerhand werden alle tassen gepakt en rond een uur of 11 vertrokken we naar Sportgastein. Na een vlotte onderhandeling bij de mautstelle konden de 3 auto's voor een groepsprijs van €43 verder (onthouden voor dag 7). 

Op de parkeerplaats van Sportgastein werd een groepsfoto gemaakt voor het geval we daar niet meer aan zouden komen. Het bleek te voorzichtig, ook daarover later meer.

De eerste hut was gesloten. Het merendeel van de groep wist dat, toch was het voor een enkeling een kleine teleurstelling. Dat  mocht de pret niet drukken. Vlot werd het meertje aangetikt en liep de groep compleet verder. 

Het weer was te typeren als bewolkt, en dan laaghangend. Aangezien we vrij hoog liepen zaten we al snel in de wolken. De hele groep liep nog redelijk bij elkaar. Na een tijdje ging bij millhill de telefoon. Fugazi. Ik ben het pad een beetje kwijt. Ok, we komen er aan! Boender en millhill schakelden over naar volleerde bergrettungsdienst en gingen op weg om Fugazi op te sporen. Na elk ruggetje werd er geroepen en zelfs gevloten. Na een paar bezorgde minuten hoorden we Fugazi terug roepen. Fijn! In elk geval opgespoord. Weldra zagen we Fugazi, enkele tientallen meters boven het pad. Boender liep van het pad af om Fugazi uit zijn situatie te halen. Dat lukte prima. Millhill bleef op het pad staan om er voor te zorgen dat iedereen weer veilig via het pad verder kon. Weldra was de groep weer verenigd en ging het verder naar de splitsing waar de bergslapers verder gingen en een klein team terug naar beneden. 

Na het bedwingen van een scharte met nog een klein beetje zicht ging het verder om de gewenste slaapplek te bereiken. Met elke meter dat we verder liepen werd het zicht minder. We konden daardoor niet veel verder dan 50 meter langs het pad goed kijken en op de plek waar slaapplek zou moeten zijn was nauwelijks ruimte voor de helft van den 9 tentjes.

Na een uitgebreide inspectie in de omgeving werd besloten om terug te lopen, en een afslag te nemen naar beneden, daar zouden nog meer opties zijn.

Inderdaad werd daar een prima plek gevonden om alle tentjes een redelijk vlak plekje te geven. Na nog een kleine search om nog beter terecht te komen werd besloten het kamp op te bouwen. Als getrainde militairen stonden de tentjes weldra keurig rechtop, inclusief de alpha tent van Gijs, helemaal zelf opgezet. 

Kiers had voor de zekerheid een barricade opgezet waar een gemiddelde Vietnamees met punji stakes nog een puntje aan kon zuigen. Tegen de koeien, niet tegen Amerikanen. Gelukkig bleek dit voor niets, alhoewel Kiers in de vroege ochtend wel het vermoeden had dat er wat rond de tent snuffelde. Top stelde hem gerust dat dit toch echt gewoon het gras was dat tegen de tent aan ritselde. 

Water pompen ging dit jaar fantastisch aangezien Boender een by-pass had gevonden op zijn filter waardoor er binnen no-time 50 liter water klaar was voor het grand-diner. Zoals te doen gebruikelijk had iedereen een andere soort gedroogd voedsel in een aluminium zak mee genomen. Sommige zakjes hadden water nodig tot streepje 8, sommige tot 12 en weer anderen hadden een Decathlon zakje met weer een andere indeling. Iedereen at prima en er moet aangetekend worden dat de chili van Adventure food erg lekker was.

Top was de grote dealer van koffie en dat ging er als toetje prima in! 

Na de koffie was het al bijna donker en er werd nog een rondje borrel gedaan om mee af te sluiten. Daarna begon het worstelen om de koude tenen kwijt te raken en om warm te worden. Dit lukte overwegend prima. Niet iedereen werd wakker op dezelfde plek waarop ie ingestapt was. Gelukkig bleef Rik in zijn bivakzak haken achter een steen, anders had hij de hele afdaling al achter de rug gehad. 

Dag 4 - Regendag

Regendag. Een aantal Uriallers had al rekening gehouden met het scenario. Daardoor kon er uitgeslapen worden. Dat was bij een paar Uriallers toch wel erg nodig omdat het behoorlijk laat geworden was. 1 Urialler heeft zelfs de zonsopgang afgewacht.

Om 8 uur werden de broodjes weer afgehaald en er werd in tranches ontbeten. 

Ondertussen regende het, soms wat harder, soms wat zachter en soms leek het alsof het even droog was. Heeeel soms kwam er in de verte een klein zonnetje maar niet lang.

Het plan werd opgevat om vandaag de roemruchte stoof van Rik te maken. Een klein team vertrok richting supermarkt met het nodige statiegeld en een boodschappenlijstje. Het vlees werd wederom zorgvuldig geselecteerd en alle benodigde ingrediënten werden gevonden.

De laatste ontbijters konden zo door richting lunch, Dries bereidde op de Paella pan van Fugazi een naar perfectie neigende omelet met spek, knolfook, paprika en champignons. Onder brede belangstelling lukte het chef Dries zelfs nog om de omelet zonder kapot te breken te keren in twee delen. 

De omelet werd kort daarna met de Spar bolletjes onder bewonderend gegrom genuttigd. 

Ondertussen startte het kook-team de barbecue weer op omdat de stoof een flinke tijd moest sudderen.

De bier voorziening was perfect in de greep bij Henk Jan (tijdens Urial wordt ie Jan Henk genoemd) en ook rondjes koffie en afwas werden afgewerkt.

Op een gegeven moment vroeg Gijs aan Top of hij zijn paraplu mocht lenen. Top zei nee. Gijs deed het toch en zette het op een lopen. Hij had niet verwacht dat Top hierop de sprint inzette en hem vlak voor de toiletten tot stoppen dwong en de paraplu terug vorderde. Niet spotten met Top! En wat een sprint. Binnen no-time van home naar honk 1! 

Toen om ‪iets van 20.00 uur eindelijk het sein brand meester en brood zacht werd gegeven kon er eindelijk geproefd worden. Boterzacht rundvlees in een heerlijke saus, perfect op smaak. Zo lekker krijg je het niet in een restaurant. En natuurlijk niet zo'n grote portie!

Complimenten voor de chef! Het restant marshmallows werd no even opgemaakt boven de gloeiende kolen.

Na de koffie werden de wandelkaarten op tafel gelegd en werden plannen gemaakt voor het slapen op de berg. Dries zorgde voor Tirolermuziekjes en de mede aufenthaltsraum menschen lieten zich niet weg jagen en bleven gezellig spelletjes spelen. 

Dag 3 - Feldinghutte

Water, water, water en dan nog meer water. Dat is precies wat eruit de lucht kwam afgelopen nacht. Maar wat wil het toeval, precies, dat we gisteravond al een voorbode hadden van de bonte avond. En dan gebied de eerlijkheid te zeggen dat zo’n zeiknat nachtje toch behoorlijk aan je aandacht voorbij trekt. Behalve dan voor de twee jonge Boendertjes die het grondzeil wat te ver aan de buitenkant van hun tent hadden zitten. Ze werden wakker met een klein zwembad in hun voortent. Gevolg was dat Cas zijn tas zo’n vier liter water had geabsorbeerd, waardoor al zijn kleding tot in elke naad en laatste vezel verzadigd met water was. Wat volgde was oorlogsvoering bij de droogtrommel van de camping. Wacht houden, timers zetten, Checkpoint Charlie ingericht. Vergeet het maar, diepgewortelde Nazi’s wisten het voor elkaar te krijgen om met nachtkijkers nieuwe was in de droogtrommel te frotten. Dat was de druppel (letterlijk) voor Cas die besloot de camping te bewaken en full armed ten strijde te trekken indien nodig. Was achter af niet nodig, maar goed wel een fijn gevoel dat iemand ons terrein bewaakt.
Enfin, de regen had het op een gegeven moment ook wel gezien en besloot wat andere delen van Oostenrijk te zieken. Het werd dus droger. Reden genoeg om tijdens het staande ontbijt toch de knuppel in het hoenderhok te gooien en waardige tocht voor te stellen zo een, zoals Uriallers eigenlijk zijn geschapen. Dus werden de voorbereidingen getroffen, terwijl niemand voorbereid was. Dat was een mooi tafereel, niemand was in paniek maar toch zat iedereen vol adrenaline. Bam. bam, bam gear in de auto’s, ook die van Dries und gehen! Rechtstreeks naar een ski-parkplatz op hoogte (lekker hoor) en klaar voor de hike. Vergeet het maar; uber Urialler Dries was onderweg uit de een van de auto’s gevallen of… niet ingestapt. Ja hoor, Dries (aka Gries) moest zonodig met de blonde milf van de receptie het een en ander regelen. Chauffeur Boender die z’n telgen niet goed had geteld, slingerde z’n turbo aan en haalde op A-Team achtige manier de in de steek gelaten jager op.
Top had inmiddels de kaart in z’n geheugen gegraveerd, waarna de tocht kon beginnen. Wel laat, 11.30, maar ja beter een middagtoch dan geen tocht!


Weldra begon het regenen, en al aldus geschiedde; de Siggie paraplu van Top werd van stal gehaald. Eenvoud en gemak dat is wat een Urialler nastreeft. Doe je er voordeel mee beste bloglezer want meer tips worden niet gegeven. Nooit meer.


Als een zuivere mierentrits stegen de Uirallers gestaag. Weinig tekst veel overpeinzingen. Dat zijn de ware tochten, bebost, vochtig, dampig, blues. Maarrr, de regen hield het wel weer voor gezien. Neeneenee geen zon ofzo maar wel een lichtpuntje waardoor langzaam maar zeker de interessante gesprekken weer op gang kwamen. Gesprekken over de zin des levens en social media en game rooms.


Gijs, zowel erg jong edoch meer dan de helft van de Urial edities present, accelereerde zijn tempo. Rik, ook niet voor de duvel niet perse bang, deed een poging Gijs bij te halen. Moedig dat zeker, maar verre van realistisch.


Eenmaal boven, moest Boender zijn euforie bijstellen. De parasol werd aangezien voor een vlag. Enthousiasme, zoals ook kleine, lange Boender. Het biertje werd snel besteld en weldra kwam ook het peloton Uriallers binnen. Nou prima hut, sterker nog een prima hut, ja gewoon een prima hut. Zeker omdat de Fraulein des Huute best ok was. Aardig, service gericht en volgens enige Uriallers ook geschikt als P.A.
Achterkleinneef Mathias verzorgde als een volleerd knoorknaapje de bestelde Stiegls en zijn oudtante had wel een goede idee over hoe 9 hongerige Uriallers moeten worden voorzien in hun dagelijkse quotum aan vlees en ander vettige benodigheden. En ja hoor heel veel beter hebben we eigenlijk niet meegemaakt. Tuurlijk ook de ambiance deed het nodige (houtkacheltje, wc met uitzicht op de houtstek, uithangwasellende en dat soort geneugdigdheden). Het peloton bestaande uit 9 man was inmiddels aan de schrans en goedkeurende geluiden vulde de inmiddels met musk gevulde ruimte met bronstige Uriallers. Het feest werd nog groter toen het duo Gries en Fugazzi zorgde voor de ultieme zompige mannenlucht. Toeval bestaat natuurlijk niet, zodat het onvermijdelijke geschiedde, er kwamen drie enigszins schichtige (min of meer) milfjes ons vertrek binnen. Met hunkerende blikken werden de begeerlijke Uriallers tot halfgoden vereerd. Logisch ook gezien de vulgaire aura’s die er rondwaarde. Nadat Top nog een schepje erboven deed door in Hoog Duits interessante (maar ook) suggestieve vragen te stellen, vertrok de stierenmenschen richting het tweede deel van de tocht. De milfjes volledig als hunkerende groupies achterlatend.
Eenmaal aangekomen bij de parkplatz, werden de plannen duidelijk. De troepen werden verdeeld en het eten werd geregeld en zo geschiedde het.
Wat daarna volgde was een waar episch schouwspel, wat een eenvoudige pasta leek, ontpopte zich in een culinaire kwaliteitsexplosie. In briquettes gestookte en gegaarde groente met spicy worst die onder beheer van Fugazzi tot een hemelse saus werd afgeleverd, inclusief gehakt en perfect beetgare pasta.
Wat daarna volgde was een hause aan quotes die waarvan Mill de legendarische woorden sprak, “Daarna wel ja”. De context van deze quote is alleen bekend onder de Uriallers die deze hemelse avond hebben bijgewoond.
Hoogtepunt voor Guzmo van Cas waren de marshmallows boven de kooltjes. Gulzige Mill kon de verleiding van dit lekkernij niet weerstaan en heeft z’n achterstallige suikervoorraad van de afgelopen 5 jaar weer netjes aangevuld.
Na de roetige afwas is het Urial team onder het genot van wat sterke versnaperingen Dries aan het helpen om uit te vogelen welk desertachtig zuiveltoetje door niemand goed uitgesproken wordt behalve door hemzelf. Vanacht naakt over de camping als ie het weet. Morgen de uitslag! 

Dag 2 - Biberalm

Rond 7 uur gingen er her en der wat wekkers af in de tenten van de Uriallers. Het plan was vroeg op staan vanwege mogelijke regen. 

Om 8 uur waren er broodjes en om half negen koersten de Uriallers richting station in Hofgastein. Er waren 1000 hoogtemeters af te leggen en het weer was nog steeds prima! In de verte wat dreiging van wolken maar niet ontzettend. 

We kozen wederom de wandelroute (niet de brede weg) en slingerden zo langzaamaan naar de hut. Daar werden de Stiegls met gejuich ontvangen. 

Het was erg lastig om te wachten tot ook Dries en Fugazi aan kwamen omdat we samen wilden eten. Hun aankomst werd dus ook met veel kabaal vergezeld. Bretljause en voor de 2 kleinste Uriallers nog wat extra brandstof. Cas deed het maar wel mooi voor de eerste keer met de groep. Een inloper om ons niet voor te schamen. 

Na de uitgebreide stop, soms met een zonnetje maar aan het eind met lichte regen druppeltjes, werd besloten nog een wetterkreuz mee te pakken, daar stond 40 minuten voor en binnen die 40 minuten stonden we al weer beneden. 

Onnavolgbaar waren Dries en Fugazi al binnen no-time terug op de camping. Ze kregen een lift tot onderaan de berg! Goed geregeld!

Op de camping genoten we van een stukje verse raathoning en een biertje en de onvermijdelijke droge worsten van verschillende samenstellingen en smaken.

Het diner in het restaurant was prima. Klassieke Oostenrijkse gerechten, dagsoep die of fritatensuppe of knudelsuppe was die ook los op de kaart stonden. prima pizza, heerlijke snoekbaars. Toe een mega-tiramisu en natuurlijk heisse liebe. Gijs kon zijn Skilift burger bijna niet op. Toch gelukt!

Dag 1 - heenreis

4.15 gingen de eerste wekkers af bij de Uriallers. Met ruim 1000 kilometer voor de boeg en een tent nog op te zetten moeten de eerste nog filevrije kilometers vlot worden gemaakt. Team Groningen, Team Schoonebeek, Team Delft, Team Apeldoorn vertrokken naar bestemming Bad Gastein. 

Het Rendezvous punt was niet best gepland, of er was al te veel voortgang gemaakt door sommige teams, uiteindelijk troffen teams Schoonebeek, Delft en Apeldoorn elkaar toch wel. Er was niet veel te eten dus dat meost toch nog weer ergens anders.

Hoewel team Groningen tot bijna 1,5 uur voorsprong had; ging al die voorsprong op aan de files op de A8 en in Oostenrijk nog op de A10, het loste achter hen op en de andere teams hadden bijna vrij baan. 

Op 60 kilometer afstand van de bestemming waren er nog wegwerkzaamheden en bij het uitkomenen van de tunnel (waar de wegwerkzaamheden begonnen) koos chauffeur millhill bij een onverwachte splitsing de ook het linker spoor (omdat hij daar ook zat) en het bleek dat deze rijbaan tot voorbij de gewenste afslag zou lopen zonder gelegenheid om af te slaan. Hierdoor werd een detour van 15 minuten ingezet waardoor er nog minder voorsprong was bij het aankomen. Gelukkig was Top zo kwiek om alle voorraad koud bier bij de receptie op te kopen zodat er toch koud bier gedronken kon worden. 

Toen Rik daarna ook nog belde of er nog koud bier moest komen werd het helemaal een feest, genoeg voor de avond en er waren inmiddels ook 2 koelkasten! Daar kon de lauwe voorraad die Boender en Dries hadden ingeslagen op de juiste bedrijfstemperatuur komen.

Iedereen is weer veilig aangekomen en het was nog tot bijna middernacht onrustig in de aufenthaltsraum. Het aantal gapen nam het laatste half uur wel significant toe. 

Dag 0

Dag 0

We hebben nog nooit een dag 0 geblogd en dat is jammer. Jammer omdat dag 0 de ultieme dag is van voorpret. En reken maar we dat voorpret hebben gehad en niet alleen op dag 0.

De voorpret begint eigenlijk al op dag 1 na de laatste Urial dag. Dan weet je dat het nog maar 1 jaar duurt voordat er weer een nieuwe Urial komt, en voor de afhakers van dat jaar is het extra bijzonder omdat dat zij dan weten dat het ze aankomend wel weer een kans maken op de volgende editie. 

Maar goed, dag 0 is de dag dat Urial de hele dag in je hoofd rond zingt. Logisch ook wat je moet nogal wat voorbereiden en afstemmen met de andere Uriallers. Dit jaar gaan we met een grote groep dus moeten er ook grote dingen mee, zoals een grote pan en.. eh dat soort shit. Oh ja gas, gasstellen, bqq achtige zaken, dat soort. En rendez vouz stress, wie, waar, wanneer. Planning van de gear natuurlijk en de planning van het vervoer dat altijd dynamisch is. Wie hopt bij wie in de auto, halverwege of een dagje eerder of later, vanuit waar de wordt de reis begonnen? Buitenland (Zeeland, Oegst Geesteren, Delfblabla) of gewoon vanuit de Heimat? Tentenplan wie slaapt bij wie (of niet liever niet), wel aardig om eens te kijken wie nu precies bij wie in de tent gesnurkt heeft al die jaren. Ingewikkeld algoritme maar Mill &Co hebben dat perfect in de vingers. 

Inpakken. Lul maar, de Uriallers hebben dat al jaren perfect voor elkaar, tuurlijk er wordt wel eens wat vergeten maar dat ligt dan altijd aan de vrouwenmensch die van alles verstopt. Zo zijn ze en we kunnen dat inmiddels goed het hoofd bieden op een uitzondering na.

Vandaag hebben alle Uriallers zoals het een goed Urialler beaamt, de auto’s zo volgepropt dat elk onbenut gaatje wordt voorzien van vulling. Kwestie van ervaring door het jaar heen met dat vullen van gaatjes. Gries en Boender hebben het toch voor elkaar gekregen om de Urial bus in te pakken. Gewoon een kwestie van een shitload aan gear meenemen dat het nooit in de Pastzat past. Dat snapten de vrouwen ook wel natuurlijk!

Tegenwoordig is het pinnen in Oostenrijk niet meer gratis dus moeten er geldkoffers met cash mee. Da’s natuurlijk gewoon kut omdat de gemiddelde Urialler best wel modern is ingesteld en pint naar behoefte in plaats van te bedenken op voorhand wat er nodig is aan vreten en versnaperingen. Maar goed dat we deze vervelende kwestie niet in de beginjaren hadden, toen Stiegl begin augustus een piek zag in de hun salesrapportages. 

Hebben we ook nog COVID-19. Dus.

Plan is om eind van de middag te arriveren op de camping, Mill heeft de begeerlijke wens (ja ja pleonasme) om aan te komen op de camping om 16.30. De kans dat dat gebeurt is met zekerheid te zeggen dat dit 50% is. Inmiddels is de “Wet van Diepman” gemeengoed geworden en dat bevalt eigenlijk best goed.

De laatste avond, ook zoiets. Wordt eigenlijk nooit een woord over gerept, maar iedereen weet natuurlijk dat je een Urialler niet zomaar Full Loaded op pad kan laten gaan. Zeker niet als ze bij elkaar komen en de groepschemie alle blonde Hübsche Mädchen in Bad Gastein als groupies onze tenten open trekken. Dat aan het einde van de week dit soort processen een vanzelfsprekendheid is, betekent natuurlijk niet dat we daar de eerste avond op zitten te wachten! Nee dan wordt onder luid gebrom geproost over hoe strak die tenten wel niet staan en hoe allemachtig goed de reis ging.

Morgen op pad; voor de een monstertocht, voor de ander een blokje om. Maar wel dag 1 en zo is het, geen dag 1 zonder dag 0!!