Wakker worden op de berg en de tocht terug

Alle wekkers gingen af rond een uur of half zes. Tien voor zes was het namelijk zonsopkomst en dat is toch altijd een hoogtepuntje als je kampeert in de bergen.

Een voor een kwamen de Uriallers uit de tenten gekropen, en Rik natuurlijk uit zijn ja hoe heet dat ding ook weer, soort slaapzak voor buiten. Iedereen was heftig geïnteresseerd in het de gemiddelde temperatuur van Kiers gedurende de nacht. Maar deze was dik in orde. Dus dat was goed.
Diepman klaagde dat hij slecht kon in slapen. Iedereen dacht tegelijk terug aan de twee soepkommen koffie die Diepman vlak voor het slapen had opgeslobbert. "Goh" zei een urialler "Raar zeg"

De zonsopkomst was magisch mooi. En zoals je van Urial mag verwachten kwam het ontbijt op de berg piccobello in orde, maar niet gestructureerd. De Uriallers liepen wat langs elkaar heen, Kiers haalde water, als je niet beter wist zou je zeggen dat hij een waterman zou zijn. Koffie, mueslirepen alles voor een voedzaam ontbijt was weldra burgemeester gemaakt. Plm 07:15 uur en op naar het eerste doel die dag; Brunnenkogelhaus.

Er werd wat gedaald, misschien 100 of 200 meter. Op de driespring (Dal, Brunnerkogelhaus, Wannenkarsee) werden de rugzakken afgedaan. De collone zou immers op de terugweg naar het dal hier weer langskomen. En rommel omhoogsjouwen en dan weer naar beneden is niet efficient dus werd er voorgekozen onbeladen naar het Brunnerkogelhaus te gaan. Op een jasje en wat water na natuurlijk. En twee bikkels waren te lui om de rugzak af te doen, dus die sjouwden de bepakking wel heen en weer. Hoofdzakelijk onbepakt werd de klim naar het brunnerkogelhaus in gezet. Paar honder meter klimmen. Af en toe zelfs steil, en af en toe langs riggeltje met ketting. Draaien we onze hand niet voor om. Op de top aangekomen was het uitzicht adembenemend, en na de klim is er al wat minder. We kwamen op de top en BAM daar ligt de rest van de wereld ineens, met de Wildspitze als Koningin in het midden.

Er zat nog niet veel volk op de hut. Logisch ook wel, was nog vroeg. De urial club zocht mooi plekje op terras uit, lekker in de zon en wachtte de serveerste van het Brunnerkogelhaus af. Lang wachten was niet nodig. De jonge deerne die serveerster was nam met een brede lach de bestelling op. Hoofdzakelijk koffietjes en apfelstrudellarei. Vlotjes werd er uitgeserveerd. Dat was wel even genieten hoor, in de zon, strakblauwe hemel op de Brunnerkogel met de met liefde gemaakte en gebrachte consumpties.

De vrede werd wel beetje raar verstoord door de huttenhond die rondliep. De hond maakte een iewat overspannen indruk en was druk bezig zijn neus onder controle te krijgen. Het leek of hij vreemde geuren rook waarvan hij niet wist of het nou lekker of vies was. Toen hij met zijn neus in andermans zaken ging verslikte hij zich. Niet goed, staart tussen de benen naar binnen en binnenblijven. "Eigen schuld" grinnekten de Uriallers.

Ala, abstieg. De hele dag waren de Uriallers al beducht op onweer. Dus niet te lang op de hut vertoeven maar naar beneden geblazen. De rugzakken werden in record tempo bereikt, logisch iedereen liep zonder.
Daarna werd een hohenweg genomen richting Brunnerkogel alm. Mooi glooiend langs de berg naar het oosten. Voordeel is ook dat er bij een glooiende weg goed rond te kijken geblazen is. Mooi hoor.
Aan het einde van de hohenweg was het nog even paar honder meter steil naar beneden dapperen en daar lag de Alm met hut.  Een voor een druppelen de Uriallers binnen op de hut. Biertje hier, schiwasser daar. Theetje zelfs. En toen iedereen er was kreeg de huttenoma het pas echt druk. De superschattige huttenoma schreef met de tong uit de mond alle bestellingen op. We wisten van te voren dat het helemaal mis ging, maar da was prima. De hut was mooi en de huttenoma was een lief mens.
Een voor een kregen we het eten. De huttenopa had maar 1 pan, dus de pauze tussen de gerechten was precies de bereidingstijd van de volgende bestelling. Maakt niks uit. De stiegl flesjes stonde koel in grote getale.
De huttenoma kwam halverwege met treurig gezicht melden dat de aardappelen op waren. "Mach mar wass shons von das essen" was het antwoord. En dat deed haar echtgenoot. Lekkere broodjes en ander spul wat nog wel voorhanden was kwam op de borden.

Toen alles opgegeten was werd de rekening gevraagd, tsja dat was even lastig. De huttenoma vroeg wat wij dachten dat we gehad hadden. We gingen eerst het bier tellen, 15 flesjes. De huttenoma glom van plezier, dat had ze zelf ook geteld. Iedereen blij. De rest van de rekening kwam ook dik voor de bakker. Jacco en Johan gaven de brui aan het dalen en bestelden bij de hutten oma een taxi wat ze netjes regelde.

De rest van de groep trok voor de laatste keer de rukzak op de rug en liep kalm naar beneden. Lekker brede weg, kun je naast elkaar lopen en kwekken over van alles en nog wat. Door bos naar beneden knallen kan ook, werd ook gedaan. En zo kwam een einde aan het bergwerk in 2017.

Op de camping bleef de regen uit. Dus werd er mooi een pilsje gedronken en rustig an wat ingepakt. Beetje doesjen. Lekker chill. Restaurant was al geregeld dus dat was ook al weer vinkje.

De regen kwam uiteindelijk toch, maar toen zaten de uriallers al in een oostenrijks restaurant. Eindelijk kwamen er Schnitzels op tafel, naast andere gerechten zoals vis en rund. Het eten was dik voorelkaar beter dan Gustav. Op de een of andere manier is het laatste maal altijd het moment om over films te praten, welke je moet zien en welke niet. Zo ook dit jaar. Iedereen heeft weer een to watch lijstje, ook mooi van Urial!

De rekening kwam, en er werd weer wat gegoocheld en geroepen. Papiergeld dwarrelde weer over de tafel, werd heen en weer geschoven. Uiteindelijk was de uitbater tevreden en zat er nog 15 euro in de pot voor volgend jaar. Dat is dan ook het moment dat de Schatzmeister decharge krijgt van zijn verantwoordelijkheden. Een uitstekende Schatzmeister was Johan dit jaar. Complimenten.

Een evaluatie rondje ontbrak ook niet. Een mooie editie dit jaar, dat was toch wel de bottomline. Mooi in balans, mooi opgebouwd. Wat een mazzel ook met het weer.

Schoorvoetend ging iedereen zijn slaapplek zoeken. Vroeg op namelijk op de terugreis dag. Mooi op tied in de keet wez'n om vrouw en kind nog wat te zien. Millhill en Rik trokken als laatste de deur achter zich dicht op vrijdagavond rond een uur of twaalf. Toen resteerde alleen nog een terugreis dag op Urial 2017.

Op de berg overnachten

Donderdag is gekozen als de dag om met de tent de berg op te gaan. Dat betekent dat de bepakking aangepast moet worden. Dus als snel was het urial basis een chaotisch aanzicht van allerlei lichtgewicht kampeer uitrusting, kleding, voedsel en dergelijke. Mooi kalm aan was iedereen zijn spullen aan het organiseren. Er was tijd genoeg. Er was gebeld met de bus club van Solden. We konden bij uitzondering  vlakbij de camping opstappen om 14:15 uur.
Tegen 1200 uur was het ontbijt al een beetje uitgewerkt en was iedereen zo’n beetje  klaar met inpakken. Diepman had een goed idee. Er was nog vlees over van de bbq. Dit kon niet veel langer bewaard worden. Vlees weggooien is doodzonde, je gaat ook  niet proberen van een oerlelijk steppeschaap iets gezonds te maken. Dus werd de braai aangestoken en weldra lagen er lekkere stukjes vlees te braden. Gedwee wachten de uriallers tot diepman het sein “vlees goar” gaf.
Millhill was nog ff druk in de weer met beslag en bessen smeet dit na het vlees op de braai en iedereen kreeg nog een soort pannenkoek. Lekker allemaal.

Op naar de bus, meer een busje, die al bijna vol was toen de uriallers er in gingen zitten. Nog een koele klim opa en een chagrijnig Duits stel stapten in en toen ging het los, omhoog met de bus naar de fliegl alm. Eigenlijk was het Duitse stel niet chagrijnig, maar alleen de kerel van het stel. Hij vond de bus te duur, en wilde dat hij ergens anders afgezet werd. Het hoofd schudden en zuchten van de Uriallers werd opgemerkt door de Duitse vrouw die haar man een por gaf. Dat hielp, hij was tam daarna. Dus dat is overal hetzelfde.

Bij de fliegl hutte was het uitstappen geblazen, rugzak op, aansnoeren en lopen maar. Tien minuten langs de beek lopen langs hooiende boeren gezinnen, en koeien en alles wat je op een alm verwacht. Toen was er geen ontkomen meer aan, de brug over en de bergwand op. De eerste 300 meter was een
kuitenbijtertje door het bos. Dit ging best goed, iedereen liet het bos vrij vlot achter zich. Toen was het nog paar uurtjes lopen, kleine scharte over, rots klauterpartijtjes en mooie weide wegen. Het einddoel van de dag was de Wannenkarsee. In lint formatie werd het meertje bereikt. Het meertje was prachtig blauw en het was heerlijk weer nog. Binnen no time stonden de tentjes op de mooiste vlakke plekjes. Alleen boender was niet tevreden en ging verplaatsen toen de tent stond. Ze plempten uiteindelijk de tent midden tussen die van kiers en diepman in. Opzich geen probleem maar de boender tent is aso groot en drukte dus bijna de andere weg. Echter, ze werden getolereerd en ze lagen vlak. Klaar.

Toen alle tenten stonden was het tijd voor water halen. Kiers ontpopte zich als super waterhaler en haalde de ene liter na de andere. Zoveel dat hij uiteindelijk de felbegeerde "waterhaler der waterhalers" medaille kreeg. Sommige van zijn vers gepompte liters verdwenen zonder medelijden in de ketel van diepman die op een hels benzine vuur stond. Elke 5 minuten kookte het water in de ketel en werd een gevriesdroogde portie eten vermengt met water met een temperatuur iets lager dan 100 graden. Onze master chemicus mag dan wel niet aanwezig zijn dit jaar maar alle uriallers weten inmiddels dat op 3000 meter water kookt op een lagere temperatuur.
Er was voldoende eten voor iedereen. Diepman leverde het hete water op leeftijd. Dus Gijs moest lang wachten.

Toen de magen gevuld waren werd er koffie gebrouwen. Dat wil zeggen er werd kiers water verwarmt en in kopjes gegoten waar top oplos koffie ingegooid had. Best lekker. Voor oploskoffie dan. Diepman nam 2 grote koppen.

Toen werd het verplichte snaps rondje gedaan. Niemand was overtuigend enthousiast, dus die ronde was ultra kort. Iedereen ging pitten. De uriallers persten zich een voor een in de lichtgewicht bergtentjes. Kiers hanneste zijn militaire ondergoed nog aan voor hij in zijn nieuwe slaapzak kroop. Hij zou het gvd niet koud krijgen.

Al snel snurkten de beruchte urial snurkers er op los.

De laatste 2 dagen

Eerst even een kort bericht: gisteravond zat de groep op de berg en daardoor is er nog geen verslag. Vandaag terug gelopen, alvast spullen gekocht en uit eten geweest. Perfecte afsluiter van een fantastische topweek.

Dag 5 - Klettersteig bij Moosalm

Rustdag! De dag begint rustig aan op eigen tempo maar rond 9:00 zijn alle Uriallers wel present. Kopje koffie, broodjes zijn weer geregeld. Op de vraag “Zijn er vrijwilligers om eieren te bakken?” kijkt iedereen aandachtig naar zijn boek, de lucht of zijn schoenen dus Top trekt zijn conclusie: “Ok, dan doe ik het zelf wel <zucht>”. Gaandeweg komt er hulp dus daarmee wordt het toch weer een groepsprestatie en het resultaat was weer uit de kunst. Onder zacht gegrom worden de eieren met spek weggewerkt. Thijmen werd nog op pad gestuurd om zijn jasje te zoeken, waarschijnlijk laten hangen bij de douches. Niks gevonden, receptie nog dicht, dus later maar weer proberen.

Nadat iedereen gedouched is wordt het tijd om een plan te maken. Al snel is het duidelijk: dagje slenteren in Sölden, daarna klettersteig bij de Moosalm. Stefan en Thijmen weten precies waar dat is, dus het wordt een dagje klettersteig met gidsen. Onder de bezielende leiding van Thijmen weten alle Uriallers de start van de klettersteig zonder kleerscheuren te bereiken. Johan begint vol goede moed maar het voelt niet vertrouwd dus hij gaat terug. Verstandige beslissing, het is per slot van rekening vakantie en je moet geen dingen tegen je zin doen. Aangekomen bij de top van de klettersteig staan Thijmen en Stefan bovenop. Die zijn omhoog gelopen via een alternatieve route en begroeten ons met een fruitig “Goedemiddag dames”.

Op de terugweg is er heel even paniek in de ogen van Stefan. Thijmen en Gijs waren flink kwebbelend naar beneden gelopen. Net buiten het zicht hadden ze een afslag gepakt: naar de Moosalm of terug naar de camping. Na even wat coordinatie kwam het verlossende telefoontje van verkenningsteam 2: “verkenningsteam 1 is al hier, de jongens zitten gezellig op een bankje te luisteren naar een muziekje en hebben al drinken besteld”. Nadat Stefan het geruststellende nieuws vernomen had kon hij met een hartslag lager dan 180 naar de Moosalm lopen. Daar stonden de biertjes en de Almdudlers alweer klaar. Toen Thijmen en Gijs even later ook nog een ijsje hadden versierd, vond Thijmen ook nog zijn jasje terug dat daar al sinds de vorige dag voor hem aan de kapstok was gehangen. Ook weer geregeld.

De welverdiende drankjes werden genuttigd en daarna werd weer vrolijk naar de tent getogen, de jonge gidsjes weer voorop. Kiers sprak ooit de legendarische woorden: “ER WORDT HIER NIET GEKOOKT!” en vandaag was weer zo’n dag. Pizza bij Restaurant GUSTO, wat als nummer 3 in Sölden wordt gewaardeerd. Daar aangekomen volgt een chaotisch bestelproces waarbij er van de Uriallers wordt verwacht dat we de hele bestellijst onthouden en goedkeuren. De bestellijst klopt en wordt dus goedgekeurd. Ondanks dat wordt de bestelling toch nog verprustst waardoor Top geen bier krijgt en Boender en uitgerekend Kiers (die daar heel goed tegen kan) langer moeten wachten op hun bestelling. Jaco krijgt de grootste calzone pizza ooit maar weert zich kranig en wint nipt met 1-0.

Uiteindelijk kiest iedereen toch om iets na te bestellen. De hele avond roteerde een slideshow met de toetjes op een tv. Een aantal hiervan leken heerlijk, maar waren niet aan iedereen besteed. De omvang van de hoofdgerechten noopten een aantal zich te beperken tot een bakje koffie of een espressootje. Fugazi, Kiers en de jonge verkenners waren verlekkerd door de toetjeskaart en gingen ervoor. Voor het nagerecht herhaalt zich het chaotische bestelproces. Kiers wil niet goedkeuren totdat hij zijn tiramisu heeft gehoord. Thijmen koos de stragiatella beker, die volgens de ober alcoholvrij geleverd zou worden. Echter bij het serveren werd aan Diepman – beoogd vader – in veel woorden uitgelegd dat dit maar een minieme hoeveelheid bevatte en echt niet zonder kon. Thijmen had er al snel genoeg van, maar anders was hij er ook wel zat van geworden.

Na een vlotte babbel van de ober tijdens het natafelen werd afgerekend en gingen we tentwaarts.

Gaislach Kugel

Jaco schrijft met ZuidAfrikaans accent:

Om 06:30 begint het kamp rustig aan te wakkeren.  Eerst even kop poetsen en dan een rit naar de bakker voor wat broodjes.  Om 07.15 gaat ontbijt al rap: semmelchen, ham, kaas en gekookt eitjes doet eenieder zeer goed. Geen excuus meer om het eerste punt van de dag niet te halen. Dan in de auto om naar het abfahrt plaatsje te gaan. Die is op ruim 2000 meter hoogte gelegen en iedereen weet dat ze vanaf daar 1000 meter moeten klimmen.  Ook mooi!

08.30 gaat de groep al lopen, even wat spiertjes strekken en nadenken over de echte rede dat het weer moeten.  Snel komt het aan als ze om hen heen kijken… Wij zijn in de bergen; wij zijn hierheen gekomen om dit te doen, gezelligheid en verhaaltjes te delen en de nieuwe te schrijven.  Eerste rustpunt voor die wat mindere fitte jonges staat zo rond de 2 uren lopen, alleen maar klimmen; Gaislachmeer op 2700 meter.  Wat mooi, uitstekend en rustig.  Dit moet het eerste moment zijn dat iedereen de vraag weer zelf beantwoorden… 

Nu de volgende uitdaging; Gaislach Kugel.  Dat betekent nog een steile 300 meter bats tocht om hoog.  Niet eenvoudig glooiend maar zelfs voor Urial batstaven pittig. Voor de grotere groep gaat het wel goed.  Die zit er al een uurtje of anderhalf op de sjiekste doch duurste hut ooit.  Johan en Jaco komt er ook nog aan, maar op zijn eigen tijd.  Zo 1.5 uur later staat allemaal op 3040 meter, sommige onderweg naar beneden en Johan en Jaco zojuist boven gearriveerd.  Die ziet er moe uit tjonge!  Maar het gaat en de besluit is al genomen voor hen om niet weer te gaan dalen zoals de grotere groep. Foto maken, even snel eten, dan weer naar beneden in het gemak van een lift.

De dalers hadden rond de 3 uur nodig om naar beneden te stampen, vooruitgeschoven groep verhief afdalen tot kunst die veel gelijkenissen toont met gecontroleerd vallen.  Daalden zeer snel en alles komt goed.  Gelijk een berichtje verstuurd aan Stefan om nog wat biertjes in de koelkast te zetten met een directe antwoord dat het niet kunnen omdat Jaco en Johan de druppel hebben, dus geen toegang tot de vriezer.  Warm bier is onacceptabel in de Urial week (trouwens ook niet daarvoor en daarna) en er werd snel weer terug gestuurd dat een plan beraamd moeten worden en dat koude bier een prioriteit is. Improviseren is toegestaan. Stefan lost het op door bier in de spaghettipan met koud water te stoppen.

Alle vermoeide voeten, stramme ruggen en overgerekte kuiten kwamen strompelend de auto uit en plofte neer op de gammele campingstoeltjes. Lauw bier uit de megapan en een knallende zon op de toch al verbrande tere huidjes, maakte de Uriallers ertoe besluiten om in de schaduw een bioscoopopstelling te maken. Pinda- en chipszakken werden van achter naar voor doorgegeven om onder het genot allerlei uitdagende poses van onze mede-campingasten (de vrouwelijke wel te verstaan) luid grommend commentaar te geven. Maar ook die schaduwplek werd door de brandende zon ingepikt en bleef er niets anders over dan de hongerende magen van onze Uriallers stillen.

Chef Stefan had natuurlijk al lang het plan gesmeed om pilaf te maken maar er moest nog wel boodschappen gedaan worden. Alle ingrediënten voor rijst pilaf gehaald en alle hongerige Uriallers wisten niet hoe snel er gesneden, water gekookt en gebakken moest worden. Menig mensa zou hier nog een puntje aan kunnen zuigen. Variatie in schil (met dank aan Kiers en Diepman), knapperige gesneden kip werd kalkoen (met dank aan Fugazi, Jaco en Top). En natuurlijk de grote verwisseltruuk met de opscheplepel.

Onze buren ook uitgenodigd voor het 3 sterren diner, maar iets met vlees stond ze tegen (JA DAN NIET!) Des te meer is er voor de Uriallers, zong het zachtjes rond. Binnen no-time was de handel op en Johan kon het niet laten de chef te complementeren (en terecht).

Tweede avond in Aufenthaltsraum en we moeten zeggen aan de sfeer wordt gewerkt, maar aan de andere kant is het uitzicht op de gang steeds beter. Grote kans dat dit deze week nog vervolg krijgt. Een tribune behoort zeker tot de mogelijkheden.