Alle wekkers gingen af rond een uur of half zes. Tien voor zes was het namelijk zonsopkomst en dat is toch altijd een hoogtepuntje als je kampeert in de bergen.
Een voor een kwamen de Uriallers uit de tenten gekropen, en Rik natuurlijk uit zijn ja hoe heet dat ding ook weer, soort slaapzak voor buiten. Iedereen was heftig geïnteresseerd in het de gemiddelde temperatuur van Kiers gedurende de nacht. Maar deze was dik in orde. Dus dat was goed.
Diepman klaagde dat hij slecht kon in slapen. Iedereen dacht tegelijk terug aan de twee soepkommen koffie die Diepman vlak voor het slapen had opgeslobbert. "Goh" zei een urialler "Raar zeg"
De zonsopkomst was magisch mooi. En zoals je van Urial mag verwachten kwam het ontbijt op de berg piccobello in orde, maar niet gestructureerd. De Uriallers liepen wat langs elkaar heen, Kiers haalde water, als je niet beter wist zou je zeggen dat hij een waterman zou zijn. Koffie, mueslirepen alles voor een voedzaam ontbijt was weldra burgemeester gemaakt. Plm 07:15 uur en op naar het eerste doel die dag; Brunnenkogelhaus.
Er werd wat gedaald, misschien 100 of 200 meter. Op de driespring (Dal, Brunnerkogelhaus, Wannenkarsee) werden de rugzakken afgedaan. De collone zou immers op de terugweg naar het dal hier weer langskomen. En rommel omhoogsjouwen en dan weer naar beneden is niet efficient dus werd er voorgekozen onbeladen naar het Brunnerkogelhaus te gaan. Op een jasje en wat water na natuurlijk. En twee bikkels waren te lui om de rugzak af te doen, dus die sjouwden de bepakking wel heen en weer. Hoofdzakelijk onbepakt werd de klim naar het brunnerkogelhaus in gezet. Paar honder meter klimmen. Af en toe zelfs steil, en af en toe langs riggeltje met ketting. Draaien we onze hand niet voor om. Op de top aangekomen was het uitzicht adembenemend, en na de klim is er al wat minder. We kwamen op de top en BAM daar ligt de rest van de wereld ineens, met de Wildspitze als Koningin in het midden.
Er zat nog niet veel volk op de hut. Logisch ook wel, was nog vroeg. De urial club zocht mooi plekje op terras uit, lekker in de zon en wachtte de serveerste van het Brunnerkogelhaus af. Lang wachten was niet nodig. De jonge deerne die serveerster was nam met een brede lach de bestelling op. Hoofdzakelijk koffietjes en apfelstrudellarei. Vlotjes werd er uitgeserveerd. Dat was wel even genieten hoor, in de zon, strakblauwe hemel op de Brunnerkogel met de met liefde gemaakte en gebrachte consumpties.
De vrede werd wel beetje raar verstoord door de huttenhond die rondliep. De hond maakte een iewat overspannen indruk en was druk bezig zijn neus onder controle te krijgen. Het leek of hij vreemde geuren rook waarvan hij niet wist of het nou lekker of vies was. Toen hij met zijn neus in andermans zaken ging verslikte hij zich. Niet goed, staart tussen de benen naar binnen en binnenblijven. "Eigen schuld" grinnekten de Uriallers.
Ala, abstieg. De hele dag waren de Uriallers al beducht op onweer. Dus niet te lang op de hut vertoeven maar naar beneden geblazen. De rugzakken werden in record tempo bereikt, logisch iedereen liep zonder.
Daarna werd een hohenweg genomen richting Brunnerkogel alm. Mooi glooiend langs de berg naar het oosten. Voordeel is ook dat er bij een glooiende weg goed rond te kijken geblazen is. Mooi hoor.
Aan het einde van de hohenweg was het nog even paar honder meter steil naar beneden dapperen en daar lag de Alm met hut. Een voor een druppelen de Uriallers binnen op de hut. Biertje hier, schiwasser daar. Theetje zelfs. En toen iedereen er was kreeg de huttenoma het pas echt druk. De superschattige huttenoma schreef met de tong uit de mond alle bestellingen op. We wisten van te voren dat het helemaal mis ging, maar da was prima. De hut was mooi en de huttenoma was een lief mens.
Een voor een kregen we het eten. De huttenopa had maar 1 pan, dus de pauze tussen de gerechten was precies de bereidingstijd van de volgende bestelling. Maakt niks uit. De stiegl flesjes stonde koel in grote getale.
De huttenoma kwam halverwege met treurig gezicht melden dat de aardappelen op waren. "Mach mar wass shons von das essen" was het antwoord. En dat deed haar echtgenoot. Lekkere broodjes en ander spul wat nog wel voorhanden was kwam op de borden.
Toen alles opgegeten was werd de rekening gevraagd, tsja dat was even lastig. De huttenoma vroeg wat wij dachten dat we gehad hadden. We gingen eerst het bier tellen, 15 flesjes. De huttenoma glom van plezier, dat had ze zelf ook geteld. Iedereen blij. De rest van de rekening kwam ook dik voor de bakker. Jacco en Johan gaven de brui aan het dalen en bestelden bij de hutten oma een taxi wat ze netjes regelde.
De rest van de groep trok voor de laatste keer de rukzak op de rug en liep kalm naar beneden. Lekker brede weg, kun je naast elkaar lopen en kwekken over van alles en nog wat. Door bos naar beneden knallen kan ook, werd ook gedaan. En zo kwam een einde aan het bergwerk in 2017.
Op de camping bleef de regen uit. Dus werd er mooi een pilsje gedronken en rustig an wat ingepakt. Beetje doesjen. Lekker chill. Restaurant was al geregeld dus dat was ook al weer vinkje.
De regen kwam uiteindelijk toch, maar toen zaten de uriallers al in een oostenrijks restaurant. Eindelijk kwamen er Schnitzels op tafel, naast andere gerechten zoals vis en rund. Het eten was dik voorelkaar beter dan Gustav. Op de een of andere manier is het laatste maal altijd het moment om over films te praten, welke je moet zien en welke niet. Zo ook dit jaar. Iedereen heeft weer een to watch lijstje, ook mooi van Urial!
De rekening kwam, en er werd weer wat gegoocheld en geroepen. Papiergeld dwarrelde weer over de tafel, werd heen en weer geschoven. Uiteindelijk was de uitbater tevreden en zat er nog 15 euro in de pot voor volgend jaar. Dat is dan ook het moment dat de Schatzmeister decharge krijgt van zijn verantwoordelijkheden. Een uitstekende Schatzmeister was Johan dit jaar. Complimenten.
Een evaluatie rondje ontbrak ook niet. Een mooie editie dit jaar, dat was toch wel de bottomline. Mooi in balans, mooi opgebouwd. Wat een mazzel ook met het weer.
Schoorvoetend ging iedereen zijn slaapplek zoeken. Vroeg op namelijk op de terugreis dag. Mooi op tied in de keet wez'n om vrouw en kind nog wat te zien. Millhill en Rik trokken als laatste de deur achter zich dicht op vrijdagavond rond een uur of twaalf. Toen resteerde alleen nog een terugreis dag op Urial 2017.
No comments:
Post a Comment