Donderdag is gekozen als de dag om met de tent de berg op te gaan. Dat betekent dat de bepakking aangepast moet worden. Dus als snel was het urial basis een chaotisch aanzicht van allerlei lichtgewicht kampeer uitrusting, kleding, voedsel en dergelijke. Mooi kalm aan was iedereen zijn spullen aan het organiseren. Er was tijd genoeg. Er was gebeld met de bus club van Solden. We konden bij uitzondering vlakbij de camping opstappen om 14:15 uur.
Tegen 1200 uur was het ontbijt al een beetje uitgewerkt en was iedereen zo’n beetje klaar met inpakken. Diepman had een goed idee. Er was nog vlees over van de bbq. Dit kon niet veel langer bewaard worden. Vlees weggooien is doodzonde, je gaat ook niet proberen van een oerlelijk steppeschaap iets gezonds te maken. Dus werd de braai aangestoken en weldra lagen er lekkere stukjes vlees te braden. Gedwee wachten de uriallers tot diepman het sein “vlees goar” gaf.
Millhill was nog ff druk in de weer met beslag en bessen smeet dit na het vlees op de braai en iedereen kreeg nog een soort pannenkoek. Lekker allemaal.
Op naar de bus, meer een busje, die al bijna vol was toen de uriallers er in gingen zitten. Nog een koele klim opa en een chagrijnig Duits stel stapten in en toen ging het los, omhoog met de bus naar de fliegl alm. Eigenlijk was het Duitse stel niet chagrijnig, maar alleen de kerel van het stel. Hij vond de bus te duur, en wilde dat hij ergens anders afgezet werd. Het hoofd schudden en zuchten van de Uriallers werd opgemerkt door de Duitse vrouw die haar man een por gaf. Dat hielp, hij was tam daarna. Dus dat is overal hetzelfde.
Bij de fliegl hutte was het uitstappen geblazen, rugzak op, aansnoeren en lopen maar. Tien minuten langs de beek lopen langs hooiende boeren gezinnen, en koeien en alles wat je op een alm verwacht. Toen was er geen ontkomen meer aan, de brug over en de bergwand op. De eerste 300 meter was een
kuitenbijtertje door het bos. Dit ging best goed, iedereen liet het bos vrij vlot achter zich. Toen was het nog paar uurtjes lopen, kleine scharte over, rots klauterpartijtjes en mooie weide wegen. Het einddoel van de dag was de Wannenkarsee. In lint formatie werd het meertje bereikt. Het meertje was prachtig blauw en het was heerlijk weer nog. Binnen no time stonden de tentjes op de mooiste vlakke plekjes. Alleen boender was niet tevreden en ging verplaatsen toen de tent stond. Ze plempten uiteindelijk de tent midden tussen die van kiers en diepman in. Opzich geen probleem maar de boender tent is aso groot en drukte dus bijna de andere weg. Echter, ze werden getolereerd en ze lagen vlak. Klaar.
Toen alle tenten stonden was het tijd voor water halen. Kiers ontpopte zich als super waterhaler en haalde de ene liter na de andere. Zoveel dat hij uiteindelijk de felbegeerde "waterhaler der waterhalers" medaille kreeg. Sommige van zijn vers gepompte liters verdwenen zonder medelijden in de ketel van diepman die op een hels benzine vuur stond. Elke 5 minuten kookte het water in de ketel en werd een gevriesdroogde portie eten vermengt met water met een temperatuur iets lager dan 100 graden. Onze master chemicus mag dan wel niet aanwezig zijn dit jaar maar alle uriallers weten inmiddels dat op 3000 meter water kookt op een lagere temperatuur.
Er was voldoende eten voor iedereen. Diepman leverde het hete water op leeftijd. Dus Gijs moest lang wachten.
Toen de magen gevuld waren werd er koffie gebrouwen. Dat wil zeggen er werd kiers water verwarmt en in kopjes gegoten waar top oplos koffie ingegooid had. Best lekker. Voor oploskoffie dan. Diepman nam 2 grote koppen.
Toen werd het verplichte snaps rondje gedaan. Niemand was overtuigend enthousiast, dus die ronde was ultra kort. Iedereen ging pitten. De uriallers persten zich een voor een in de lichtgewicht bergtentjes. Kiers hanneste zijn militaire ondergoed nog aan voor hij in zijn nieuwe slaapzak kroop. Hij zou het gvd niet koud krijgen.
Al snel snurkten de beruchte urial snurkers er op los.
No comments:
Post a Comment