Vandaag op pad om op de berg te slapen. We hoeven niet vroeg weg dus we hebben uitgebreid de tijd om te ontbijten. Zo langzamerhand werden alle tassen gepakt en rond een uur of 11 vertrokken we naar Sportgastein. Na een vlotte onderhandeling bij de mautstelle konden de 3 auto's voor een groepsprijs van €43 verder (onthouden voor dag 7).
Op de parkeerplaats van Sportgastein werd een groepsfoto gemaakt voor het geval we daar niet meer aan zouden komen. Het bleek te voorzichtig, ook daarover later meer.
De eerste hut was gesloten. Het merendeel van de groep wist dat, toch was het voor een enkeling een kleine teleurstelling. Dat mocht de pret niet drukken. Vlot werd het meertje aangetikt en liep de groep compleet verder.
Het weer was te typeren als bewolkt, en dan laaghangend. Aangezien we vrij hoog liepen zaten we al snel in de wolken. De hele groep liep nog redelijk bij elkaar. Na een tijdje ging bij millhill de telefoon. Fugazi. Ik ben het pad een beetje kwijt. Ok, we komen er aan! Boender en millhill schakelden over naar volleerde bergrettungsdienst en gingen op weg om Fugazi op te sporen. Na elk ruggetje werd er geroepen en zelfs gevloten. Na een paar bezorgde minuten hoorden we Fugazi terug roepen. Fijn! In elk geval opgespoord. Weldra zagen we Fugazi, enkele tientallen meters boven het pad. Boender liep van het pad af om Fugazi uit zijn situatie te halen. Dat lukte prima. Millhill bleef op het pad staan om er voor te zorgen dat iedereen weer veilig via het pad verder kon. Weldra was de groep weer verenigd en ging het verder naar de splitsing waar de bergslapers verder gingen en een klein team terug naar beneden.
Na het bedwingen van een scharte met nog een klein beetje zicht ging het verder om de gewenste slaapplek te bereiken. Met elke meter dat we verder liepen werd het zicht minder. We konden daardoor niet veel verder dan 50 meter langs het pad goed kijken en op de plek waar slaapplek zou moeten zijn was nauwelijks ruimte voor de helft van den 9 tentjes.
Na een uitgebreide inspectie in de omgeving werd besloten om terug te lopen, en een afslag te nemen naar beneden, daar zouden nog meer opties zijn.
Inderdaad werd daar een prima plek gevonden om alle tentjes een redelijk vlak plekje te geven. Na nog een kleine search om nog beter terecht te komen werd besloten het kamp op te bouwen. Als getrainde militairen stonden de tentjes weldra keurig rechtop, inclusief de alpha tent van Gijs, helemaal zelf opgezet.
Kiers had voor de zekerheid een barricade opgezet waar een gemiddelde Vietnamees met punji stakes nog een puntje aan kon zuigen. Tegen de koeien, niet tegen Amerikanen. Gelukkig bleek dit voor niets, alhoewel Kiers in de vroege ochtend wel het vermoeden had dat er wat rond de tent snuffelde. Top stelde hem gerust dat dit toch echt gewoon het gras was dat tegen de tent aan ritselde.
Water pompen ging dit jaar fantastisch aangezien Boender een by-pass had gevonden op zijn filter waardoor er binnen no-time 50 liter water klaar was voor het grand-diner. Zoals te doen gebruikelijk had iedereen een andere soort gedroogd voedsel in een aluminium zak mee genomen. Sommige zakjes hadden water nodig tot streepje 8, sommige tot 12 en weer anderen hadden een Decathlon zakje met weer een andere indeling. Iedereen at prima en er moet aangetekend worden dat de chili van Adventure food erg lekker was.
Top was de grote dealer van koffie en dat ging er als toetje prima in!
Na de koffie was het al bijna donker en er werd nog een rondje borrel gedaan om mee af te sluiten. Daarna begon het worstelen om de koude tenen kwijt te raken en om warm te worden. Dit lukte overwegend prima. Niet iedereen werd wakker op dezelfde plek waarop ie ingestapt was. Gelukkig bleef Rik in zijn bivakzak haken achter een steen, anders had hij de hele afdaling al achter de rug gehad.
No comments:
Post a Comment