Dag 2 - Stabanthutte

De weergoden waren het Virgental niet gunstig gestemd. De nacht in het virgental was onheilspellend. De donder rolde langs de hellingen over het tentenkamp van de uriallers. De regen geselde de tentdoeken. Het water kroop naargeestig onder de grondzeilen door. 

Alleen Top Sr. sliep vredig op een bed op de eerste verdieping van de Bergkristall. De rest van de groep sliep met 1 oog open en een tikje angstig.

Na een nacht met rottig weer leken de goden vermoeid en was het even rustig in het dal en kon iedereen wat op adem komen. Het regende nog wel, maar minder hard. Met alle verzamelde moed begon de zon wat straaltjes door de wolken te prutsen. Een enkele vroege Urialler zat in het zonnetje met een kopje koffie uit te puffen van de helse nacht, en daarna begon het weer langzaam te regenen. Vlot werd vanuit de overkapping, waar alle  Uriallers zich verzameld hadden, de Tarp actie voorbereid. Met Duitse militaire precisie werd een droge plek geprutst waar het kamp zich onder liet opbouwen. 

De 7 verschillende weer apps lieten allemaal wat anders zien, qua verwachting maar het kwam op 1 ding neer: het zou nat worden vandaag. Om 12 uur zou er een mooi window komen om te lopen, dus daar werd op aan gekoerst. Op onnavolgbare wijze vertrok de groep vervolgens om 11 uur richting de Stabant hutte. Een klein inlopertje naar 1800 meter, toch 5x de Martini toren op. Onderweg testte Thijmen nog even de flexibiliteit van het leer van zijn schoenen en de gladheid van de ondergrond. Conclusie; enkel heel, vooral even geschrokken, en weer vrolijk verder.

HenkJan Vriendelijk wipte als volleerd gymnast onder een boom door en kwam er 2 meter later achter dat een deel van zijn poncho nog aan die boom vast zat omdat er iets hard scheurde en hij niet echt veel meer verder kwam. De poncho hing in flarden om zijn schouders, alsof hij zo uit de loopgraven van de Somme kwam lopen.

Voor het eerst in de geschiedenis zaten we binnen in de hut omdat het nog steeds regende. Een lekker koud biertje ging er toen vervolgens prima in. Daarna werd toch nog even wat gegeten. Vooral veel soep met worst werd gegeten en Arnold probeerde de special van de dag: slipkrapfen, aardappeltjes met een deegje er om, in bouillon gegaard. Heerlijk. Het stel had een stijl van elkaar liefdevol uitfoeteren ontwikkeld waar zelfs de Uriallers nog een wenkbrauw op trokken. Cas wilde geen Schnaps maar wel Oostenrijkse Jenever. Geen Mierikswortel maar wel kaas. Tis wat met de man die niet kiezen kan. 

De afdaling was redelijk droog. Op de camping werd een biertje gedronken en toen er een beetje moed in zat werd Frau Dorer uitgenodigd om wat lekkernijen uit te reiken die uit Nederland meegenomen waren ter ere van de 20e editie en het 10e bezoek van de roep. Daarna begon al snel een gecoördineerde voorbereiding voor het diner. Stefan was de chef en dus verantwoordelijk voor dat de nasi warm en in top kwaliteit op de borden kwam. Dries heeft een prachtige woodstove mee dus de configuratie werd: woodstove met de drietand van Diepman met de Dutch oven er boven. Helaas bleek het nat gesprokkelde hout niet het aantal watts te genereren wat nodig was voor de garing. Top had de benzine brander van Anje bij zich die vervolgens onder druk werd gezet om te presteren. Op de camping set van Boender werd een sticker in de brand gezet met een pan erop, dat gaf een bijzonder effect. 

De rijst en de groente (met Smaq) werden verenigd op de paella pan van Fugazzi en samen met de picalili, sambal, kroepoek en grote hoeveelheden saté saus als een soort buffet aangeboden. Lekker hoor, zoals we gewend zijn de laatste jaren.

De aufenthaltsraum werd even flink opgestookt, het was buiten serieus koud aan het worden, zodat de plannen voor morgen gemaakt konden worden. Schnappsies erbij, plan gemaakt: De Sajathutte, vanaf de camping gelopen. In een rondje, want heen en weer is minder leuk.