Door wat gestommel rond 5 uur in de ochtend waren een paar Uriallers even in de war: wekker gemist? Gaan Top en Boender al brood halen? Nee, vals alarm. Het bleek dat de Schoonebeker avond tot ongeveer dat tijdstip had voortgezet. Het bleef nog rustig tot rond 6.45 de wekkers gingen voor een volgende dag wandelen. Op twee luchtbedjes snurkten nog 2 Uriallers hun roes uit.
Over het algemeen verliep het ochtendritueel verder soepel en het is duidelijk dat iedereen de routines heeft geoptimaliseerd. Rik stond tijdens het eten plots aardig vrolijk in het kamp en hij had verrassend snel zijn spullen gepakt. Pas toen de bus van Boender vol Uriallers klaar stond voor vertrek kwam Dries uit de veren, die dacht dat de broodjes waren aangekomen. Hij bedankte voor de lift en zei dat hij zijn eigen plan zou trekken.
De lucht hing vol wolken en echt goed zag het er allemaal niet uit. Toch bromden 3 auto's richting de parkeerplaats van Walhorn. Daar werden 3 parkeer tickets uit de automaat getrokken en ging het verder via de slingerende bergweg richting parkeerplaats. Redelijk droog werden de eerste meters afgelegd. Door het bos liep het allemaal nog redelijk bij elkaar en er werd besloten om de Bodenalm over te slaan (want die was dicht) en de route naar de Bonn Matreier te pakken, die niet via de Niljochhutte liep. Het werd het verhaal van 10 kleine negertjes. De voorop crew riep al een aantal keren tegen elkaar: wow, dit is wel een kuiten bijter. En dat ging maar door, een behoorlijk pittige en stijle anstieg. Jan besloot eieren voor zijn geld te kiezen en zette de tocht in naar de Niljoch hutte. Gevolgd door Janwillem die toch wat kniepijn had en Jaco die zijn achilles pees in de vernieling had. Fugazi sloot zich ook bij dit team aan.
Dus er waren nog 8 Uriallers over, onderweg naar boven. Een stukje verder, in een enorm rotsenveld vond Thijmen het wel prima, 2 pijnlijke hakken, nog 400 meter stijgen voor de boeg dat was te veel. Stefan ging uiteraard met hem mee, ook richting Niljoch hutte.
Dus waren er nog 6 Uriallers over die naar de Bonn Matreier hutte. Dat wil zeggen, 5 Uriallers en een soort spook.
<Hier invoegen verhaal rechtstreekse Niljoch gruppe>
Op de Venediger Höhenweg dacht de groep eindelijk zo'n beetje op de juiste hoogte (2745 meter) te zijn, toen bleek dat aan de andere zijde van de sharte een behoorlijk stijl stukje recht naar beneden was, waardoor er weer een streep door 250 meters werd gezet: dit moest nogmaals overwonnen worden, en nog een stukje er bij. Het was wel ween prachtige tocht, een beetje desolaat, want onderweg kwamen we niet veel mensen tegen.
De hut kwam in zicht en de laatste 100 meters werden overwonnen. Cas was er nu helemaal klaar mee, nam nog een reepje en zette de eindsprint in. Met enorme passen knalde hij naar de hut.
In de hut namen we bezit van een voor het avondeten gereserveerde tafel en we bestelden omeletten met verse paddestoelen, Knödl en nog meer lekkers.
Er waren op de hut best wel wat mensen die allemaal in de war waren omdat de Uriallers (op advies van de huttewaard) een gereserveerde plek hadden ingenomen. Dat verliep verder zonder ongelukken. De huttewaard zag zijn kans schoon toen hij door kreeg dat Cas (met Omelet én soep) nog steeds hongerig uit zijn ogen kreeg. Hij vroeg of er nog koffie en apfelstrudl moest komen. Naja, dat hoef je niet te vragen, en dat werd ook lekker opgegeten, met een heerlijke hoeveelheid vanille saus. Nog steeds vinden de mensen op de hut het vreemd (maar heel fijn) als de schatsmeister roept: alles zusammen.
De afdaling was wat meer geleidelijk en zonder al te veel problemen bereikten ook de 6 de Niljochhutte. Een prachtige hut, met vrolijke en frisse bediening. We gingen daar volgens dit prettige stel veel te vroeg weg en moesten beslist morgen terug komen. Kennelijk zagen zij wat in de groep wat we zelf niet echt zagen: energie. Het niveau van energie was namelijk gemiddeld erg laag. Niet in de laatste plaats vanwege de Schoonebeker avond.
De rechtstreekse Niljohch gruppe had perfect geregeld dat er 2 auto's achter gebleven waren om voor retour transport te zorgen. De Camping crew had al flink ingeslagen voor een eenvoudig edoch voedzaam diner bestaande uit salade, malse kipfilet en pita broodjes. Een en ander werd op de braai van Jaco (en door Jaco) bereid en het smaakte magnefiek met een ruime sortering aan sauzen.
In de aufenthaltsraum werden de gitaren gestemd en speelden Mathieu en Stefan allerlei vrolijke deuntjes. Dat gaat zo:
Oh ja, ik ken deze, *pling pling* oh ja, die ken ik ook *pling pling* en kun je ook deze? Ja *plong plong* *pling plong* en zo werden alle eerste akkoordjes van diverse nummers afgewerkt, weinig nummers haalden het tot het eind. Zelfs Heroes van Bowie werd vervroegd afgebroken terwijl er 2 Uriallers zelfs de karaoke versie op Youtube hadden opgezocht.
Bij Mathieu nam gedurende de dag de vrolijkheid toe omdat hij elke minuut dichter bij de rustdag kwam, waar hij erg naar uit kijkt.
Wij ook, want dan gaan er 2 driepoten neergezet worden, met gietijzeren pannen er boven waarin lang en goed vlees wordt gestoofd. Zo krijgt iedereen langzamerhand zin in een rustdag en ook hier in de aufenthalsraum is het weer 10 kleine negertjes, er zijn er nu nog 5 en weldra zijn dat er 4 en zo voorts. Tot morgen!
No comments:
Post a Comment