Dag 3, Kaltenberger hutte

Na de inloper was het tijd voor wat serieuser werk. Het weer was veel belovend. Top had de navi aangezet, dacht niet na en volgde de navi. Iedereen vroeg zich af waarom we precies de andere kant opgingen als het doel. En via de snelweg en dit en dat, maar uiteindelijk werd het doel wel bereikt. Een keurig p, voor een keurig terras. Het idee om aan het einde van de dag daar een lekker koel tappilsje te doen nam al duidelijke vormen aan.

Maar eerst naar het doel hut op de berg. De route werd rustig aangevangen. Het landschap was afwisselend struuk werk en naald werk. En na een anderhalf uur werd de boomgrens overgestoken. Ondertussen waren er wat uriallers op de hut onder leiding van Giszmo. Eppo vertelde enthousiast dat hij net op tijd erachter kwam dat er geen wcpapier meer in de toilet aanwezig was ....het was hem gelukt om al zijn billen te vegen met maar 1 vel wc papier ..wat het nog kon lospeuteren van het wcrol kartonnetje. De achterblijvers deden het kalm an. Af en toe een stukje worst en Top Sr. die economische theorien uitlegde die aan de kaak werden gevoeld door het boerenverstand van de groep. Onder tussen bij de berghut kwam familie "strak en nog strakker" aan ..strakke dochters ..eeeuh strakke vader, maar moeder sloeg werkelijk alles ...geen grammetje vet ..al gauw werd besloten dat ze wel eeen of ander syndroom moest hebben.
Uiteindelijk was de groep weer herenigd op de hut Kaltenberger hutte. Een drone irriteerde de Uriallers maar er kon weinig uitgericht worden dus werd er genegeerd.

Waar Eppo nog net op tijd zijn eer had kunnen redden van een beschamend WC incident was Kiers minder gelukkig ...Blij en opgelucht dat hij eindelijk weer poepaandrang had haastte hij zich naar het water closet ..broek uit ..zitten ..en ...ontlading ..gevolgd door een glimlach ...zijn handen zochten snel een weg naar de papierrol ....mmmmhhh ...hij voelde karton ...kut ..wc papier op ...even Boender een telegram berichtje sturen ...geen antwoord ..dan maar Diepman bellen ...neemt niet op ...hij wilde er eigenlijk niet aan , maar toch maar Top een berichtje gestuurd ...en als een echte vriend regelde Top een paar WC rollen

Na een pilsje, en de eigengemaakte worst op de hut en de eigengemaakte schnapps die naar hout smaakte (lekker) werden de rugzakken weer opgehezen en de schoenen strakker gezet voor de afdaling.

Top Sr. had het zo heet dat hij een kleine duik in de koele waterbak niet kon laten. Een stok werd opgeofferd aan de waterbak god. Het kruis bij deze berghut was een ideale locatie voor een groepsfoto. Gizmo werd als een soort Jesus Christ Superstar aan het kruis gehangen...eigenlijk iets te vroeg want Eppo ,zijn vader ..niet Onze Vader, had wel heel veel tijd nodig om zijn camera te positioneren en de timer in te stellen. Poging 1 mislukte faliekant omdat het gewoon onmogelijk is om in 1 seconde van de camera naar de positie te rennen. Poging 2 mislukte ook ..geen idee waarom, maar het was gewoon teleurstellend. Op dat moment werd besloten dat Top maar de foto moest nemen met zijn crappy Samsung ..want Gizmo kon echt niet langer aan het kruis blijfen hangen.

De terugreis was een mooie wandeling over de helling, alhoewel er hier en daar toch wel duidelijk over een skipiste werd gestrompeld. Nooit leuk, maar ala.
Eerder dan ieders verwachting was daar ineens het frisse terassje met mooie parasolletjes. Het was verzengend heet geworden inmiddels. De schoenen werden gewisseld voor slippers en de kletsnatte shirts voor schone droge. Op naar het terras. Een fruitig serveerstertje met een verleidelijke lach nam de bestelling op. Toen ze weg was werd er vol lof over haar positieve houding gediscusieerd. Wel werd voorzichtig opgemerkt dat het invetten van haar perzikhuidje nog niet geheel onder controle was gebracht van haar talgklieren. Toch kijken we daar makkelijk doorheen. De uriallers snappen inmiddels hoe het vrouwelijk schoon door de jaren heen in verval kunnen raken en wisten zo observaties in een milder perspectief plaatsen.

De eigenwijze heenreis per auto route van Top was niemand vergeten. (40 km over de snelweg,terwijl het dropje er naast lag). Dus Dries ging voorop dit keer. En we waren in Klosterle binnen 5 min. HUH. Mooi.

Er was besloten om de lokale Italiaan een kans te geven. Opgefrist en wel werd het terras overgenomen, je weet maar nooit of het strakke Oostenrijkse lichaamteam ook toevallig dezelfde keuze zou maken. De scouts hadden een plekje geregeld en binnen de tijd die nodig is om een band te verwisellen waren de resterende Uriallers aanwezig. De uitbater was een leugenachtige dikke vette niet geinteresseerde enigszins Italiaans uitziende export Fries. Zegmaarrrr eedn gesjeesde oud student. Ja en daar houden eerlijk uit het hout gesneden Urioallers niet valn. De gerechten waren zeer Preiskunstig, en van acceptabele kwaliteit. Jan hield zeer verstandig de optionele fooi in de pot.

De schnaps werden genuttigd in het 18 personen aufunthaltsraum van het huisje waar we met de groep van 7 net beetje in kunnen. Vele mooie en vaak erotiserende verhalen deden de ronde, maar dat kan helaas deze blog het daglicht niet verdragen. Wat gebeurt in Klosterle, blijft in Klosterle.