Een strak blauwe hemel en hoge temperaturen (en de tocht van gisteren in onze benen) hebben ons ertoe besloten om de plannnig toch enigzins aan te passen. Na lang beraad wilden we toch graag de net nieuw gebouwde Niljoch hutte aandoen. Wel handig om dan eerst te parkeren op hoogte, zodat we de eerste meters zouden overslaan.
Auto's en mensen verdeeld in de auto, lege bierkrat achterin en hop naar de parkeerplaats. Daar eenmaal aangekomen, een vervelende verassing; de parkeerplaats zat volgens de aangeplakte notitie op de betaalautomaat "overvol". Eigenwijs als Uriallers zijn; plan getrokken en een verkennende auto naar boven gestuurd. Achterin het werd met enige fantasie een lege parkeerplek ontdekt. Logistiek-technisch vervolgens een plan gemaakt en werden de Uriallers met flink taxiwerk uiteindelijk gegroepeerd om naar de Boden Alm te lopen.
Een voor het Virgental ongekende hitte voerde ons in een gezapig tempo naar het zonovergote terras van de Boden Alm. Een mooie plek in de schaduw, lekkere koffie hier en daar een Apfelstrudel, wat Skiwasser, er leek geen vuiltje aan de lucht. En dat was nou juist waar de dag een kentering maakte. Een blauwe hemel maakte langzaam plaats voor dreigende en steeds donker wordende wolken. Het ging waaien en het werd kouder. Ons voornemen om hierna naar de Niljoch te lopen kwam onder druk te staan. Ook onze snode plannen om tijdens een BBQ-avond onze vleesquotum eens fors te overschreiden leken in het regenwater te vallen. We besloten om toch maar naar de parkeerplaats te lopen en boodschappen te gaan doen. Halverwege gebeurde het; een fikse regenbui. Dampend van het vocht de Spar bezocht, inkopen gedaan, koffie gedronken bij Genova en uiteindelijk het wat minder welverdiende biertje ontpopt.
De wolken van zojuist veranderden in rap tempo in bijna zwart wordende donderkoppen. In allerijl werden de overgebleven haringen in de grond geramd, scheerlijnen aangesnoerd en dochters en moeders vluchten naar binnen. De hel barstte los op de camping. De BBQ viel al in duigen, maar de eenvoudige nasi maaltijd zat er ook niet meer in. De Spaanse camping in Hinterbichl veranderde in weer de harde realiteit, Oostenrijkse onvoorspelbaarheid wat meestal uitmondt in een natte en lekkende tenten.
Nieuw plan; het nog nooit eerder uitgeprobeerde restaurant boven op de berg (Grodenhoff) moest maar eens aan de tand gevoeld worden. Er was gelukkig genoeg plek en de steaks lagen al in de pan te sudderen. Misschien was dat ook wel het minpunt; het vlees had beter gekund. En daar wordt een Urialler niet vrolijk van, een BBQ door de neus geboord en dan ook nog een inferieur stuk vlees op je bord. Dit restaurant was geen herhaling waard.
Onze autistische vriend is gaan slapen en het potje Risk en het potje klaverjas loopt op z'n einde. Zo ook deze anders gelopen avond. Hopelijk morgen iets beter weer en een route die onze opgedane kilo joules wat kan doen slinken.
No comments:
Post a Comment