Laatste verhalen 2018

Na de rustdag was iedereen fris en fruitig. Behalve Boender. In navolging van Topjr is boender nu aan de racekak.  De weersomstandigheden waren veranderd, er moest rekening gehouden worden met zware regen en onweer in de namiddag. Aangezien uriallers kicken op opties, werd er besloten een tocht met opties in te plannen. De Burtchakopf werd als bestemming geselecteerd. Wat inmiddels ook duidelijk geworden was is dat het dopje kloterele niet zo heel hoog lag. Dus even naar de boomgrens lopen was nog niet zo eenvoudig. Dus het eerste stuk werd gedaan met de sonnenkopf bahn. Niet zo leuk hoor, dikke vette toeristen, babies, ramp gezinnetjes op flapperig vrijetijds schoeisel kijken je bevreemd aan als je naast ze staat in volledige uitrusting. Je ziet ze denken “wat een uitsloovers”. Terwijl wij denken “ nep berg lui”.

Goed. Via de lift dus al mooi stukkie opweg naar de burtchakopf.  Ver voorop en alleen liep Kiers hij had de machine aan de krul. Achteraan liep zieke boender zich verbaasd af te vragen hoe Topsr toch zo snel kon lopen.

Na 2 uur werd de scharte bereikt. Topsr. Besloot de laatste 10 minuten naar de kopf niet mee te lopen ivm gevaarlijke route en stukje felssteig. Op de kopf zelf werd een stuk droge worst geofferd en werd de afdaling vlot weer ingezet naar de scharte alwaar Jan wachtte.

De donkere wolken ontwikkelden zich in rap tempo terwijl de urial stick zich weer naar de lift bewoog. Bij de lift was een groot groot restaurant. Vol met patat en schnitzels etende liftgangers. Aangezien de urial groep veilig was voor het weer werd er driftig meegegeten met de nep bergklimmers. Curryworstje hier, pizzaatje daar biertje of radler (bier met limonade) erbij. Lekker hoor.

Nou over de lift terug is weinig te melden.

Het avond eten was besloten om bij restaurant “engel” te bestellen en op te eten alwaar men denkt dat topsr allen insmeren pappie ist. Het liep iets anders dan de vorige keer. De jonge groep die vorige keer bij ons in de ruimte zat was verwisseld met zure senioren die geen woord zeiden. De temperatuur was enorm hoog, iedereen zweette een vliesje zweet bij het niks doen. De zure senioren niet trouwens, die waren droog.

Eten werd besteld en gebracht. Jan zat nog net niet te vloeken op zijn Bauer Hendln met tomaten en courgettes. Hij vond het uitermate smerig. Zelfs de aardappelen kregen een zware onvoldoende.

Eenmaal thuis werd er redelijk snel in het nest gestapt. De jaartjes gaan tellen.

Vrijdag

Bus verhaal man man man

Dries thuis

Route naar steineresmeer en freibburger hutte

Hut was eigenwijs noemt alles anders

Boenders bestellen knoedel krijgen noedel

Papa wil niks eten

Bus terug

Iers feest

Schotse rokken

Thuis schnapps

Jan aan de schijt

Dag 4, Ravensburger hutte

Jan had besloten een rustdag in te lassen, even geen drentelende Uriallers om hem heen. De rest van de Uriallers gingen voor een tocht dwars over een berg naar Lech. 200 meter meer hoogte meters dan de maandag. Wel met de bus terug, want van Lech teruglopen naar Klosterle is niet te doen.
Onderweg werd een stuwmeer aangedaan waar grote bussen met halfdode en obesitas uitziende touristen op slippers schreeuwerige informeerden waar je patat en hamburger kan kopen. Doorlopen dus. Nadat de touristen afgeschud waren (dat lukt vaak al na de eerste meter steigen) en we ook uit range waren van de elektrische fiets accu's (in de volksmond e-bikes) kwamen we aan op de Ravensburger hut, geen puzzel gezien trouwens. De parasols werden even opgezet en goed geplaatst. De Uriallers werden bedankt voort de arbeid door een van de van de vele goed uitziende en leuke serveerstersters. Ze vroeg ook of we lid waren van de bergverening. Alleen het woord al, "lid". Want ja zo professioneel zien we er wel uit na 17 jaar sponseren van Perry en Bever Sport. Top was er als een steenbok op de haverkist bij om te melden dat hij lid was van de Hollandische Bergsport Verein. Of Top dat kon aantonen met een pasje. Dat kon hij niet, maar ze zei je hebt wel een telefoon bij je daar staat ook wel iets op terwijl ze de bestelling op gingen halen. Er is ook nooit meer gepraat over lidmaatschap, onduidelijk is of er korting is gegeven, maakt ook niet uit bij dat soort heerlijke los in de tas uitziende lange benen, eh serveersters. Knodels, worsten met brood werden opgedient en verorberd. Toen de honger gestild was werd er weer gekeken naar de serveerstertjes. Ze waren met vier man/vrouw sterk, eigenlijk te veel voor het oog. Ze waren vrolijk, fris, energiek, slank, tikkie alternatief, eigen willetje, op het oog slim en goed riekend en dat is erg belangrijk in de beoordeling. Hier en daar een Tattoo en wat valige met te veel kleuren gewassen kleding. Als je niet goed zou kijken zou je denken dat het linkse meisjes waren.

Er zat ook een dame (lees oud tyfuswijf) op leeftijd enorm hard te tetteren achterons. Ging maar door. Irritatie frequentie). Gelukkig blerde de bejaarde dame na 10 minuten dat ze naar Lech ging lopen. Niet veel later daarna ging de Urial groep ook op pad richting Lech. Als snel werd het oude schreeuw wijf, o pardon de oude dame, ingehaald. Ze was volledig de weg kwijt en liep tussen de koeien. Ze zag ons en bewoog zich richting het pad. "niemand gesprek aanknopen" siste Boender luid en duidelijk door de groep. En de groep stapte rustig door. Toch kreeg ze het voorelkaar om in gesprek te komen met de niets vermoendende Dries. Ze vroeg Dries om de poort niet op slot te doen. Dries mompelde "Jajaj komp wel goud". Toen een zwaar hek de weg versperde keek Dries om en zag de bejaarde trol met anderen oplopen. Hij volgde de instructies op het hek "Bitte Sliessen".
Toen er door de Uriallers halt werd gehouden om een route te kiezen kwam de oude heks er schelden aanstiefelen. Hoe wij het in ons hoofd haalden het hek dicht te doen. Ze heeft een keer eerder uren moeten wachten om langs het hek te komen en vroeg daarom het hek open te laten. Ze was verdorie 81 jaar!
Geen enkele blijk van emoties kwam uit de groep terug, de meeste Uriallers stonden met de rug naar haar toer. Kiers was iewat geirriteerd maar hield zich in.
Ze hoopte dat god (wie?) ons zou helpen als wij ooit voor een dicht hek (Petrus op vakantie) zouden staan en wenste ons een goede dag. Whatever.

Niet snel daarna werd de groep opgesplilts in de Boenders die nog wel zin hadden in een paar hoogtelijnen en de dalers. De Boendertjes mochten eindelijk even doorschakelen, druk van de ketel.

Eenmaal aangekomen in Lech, starte de quest voor Willem Alexander. Eerst werd er in dit deftige dorp wat onwennig de bezwete shirts omgewisseld voor droge. Lastig zoeken naar een enigszins normaal (dus niet koue kak) terras. Wel gevonden en het terras met lekker chickie (eh lees meest leuke meisje) betreden. Lekker biertje voor 5 euro, dat dan wel. Allerlei dirigenten trokken wel de aandacht van de uriallers en andere rare muzikanten die voorbij liepen. Verder moest uitgevonden worden hoe de bussen gingen. Dat was snel geregeld doordat de serveerster ons een bustijden overzicht bracht en vertelde hoe het zat, Top jr. had moeite haar in de ogen te kijken, vanwege haar uitdagende pakje Ook al vrolijke dame. We moesten een uur wachten op de bus, dus werd er nog een bier besteld en Top Sr. geinformeerd hoe laat we thuis zouden zijn. Top Sr. vond het prima, zat lekker te lezen.
Net toen de bus kwam kwam de muzikanten optocht in beweging. De vrees dat dit onze bus in de weg zou lopen bleek ongegrond. De bus bracht ons met een overstap vlotjes naar Klosterle.

Aangekomen in de afgeragde Urial HQ werden de groenten gesneden door Diepman en Top Jr. op instructies van Top Sr. Het befaamde gerecht "Jonge kapucijnders met katenspek" waar altijd te weinig van is omdat het zo lekker is. Top Sr. was echter heel relaxed dit keer. Millhill en Fugazi waren er niet, maar er was wel opgerekend. In theorie zou er genoeg moeten zijn. Wetmatig heden zijn echter wetmatigheden, Uraiallers vreten altijd ALLES op Godverrr. En dus zijn er altijd te weinig jonge kapucijners met katenspek. Ook deze editie, maar wat fucking lekker, powered bij Top Sr.

Er werd (totaal nieuw) door een groep een film (Legend) gekeken op de Toppen na die gingen lekker vroeg naar bed (echt waar). De Lech dag was een succes.
"

Dag 3, Kaltenberger hutte

Na de inloper was het tijd voor wat serieuser werk. Het weer was veel belovend. Top had de navi aangezet, dacht niet na en volgde de navi. Iedereen vroeg zich af waarom we precies de andere kant opgingen als het doel. En via de snelweg en dit en dat, maar uiteindelijk werd het doel wel bereikt. Een keurig p, voor een keurig terras. Het idee om aan het einde van de dag daar een lekker koel tappilsje te doen nam al duidelijke vormen aan.

Maar eerst naar het doel hut op de berg. De route werd rustig aangevangen. Het landschap was afwisselend struuk werk en naald werk. En na een anderhalf uur werd de boomgrens overgestoken. Ondertussen waren er wat uriallers op de hut onder leiding van Giszmo. Eppo vertelde enthousiast dat hij net op tijd erachter kwam dat er geen wcpapier meer in de toilet aanwezig was ....het was hem gelukt om al zijn billen te vegen met maar 1 vel wc papier ..wat het nog kon lospeuteren van het wcrol kartonnetje. De achterblijvers deden het kalm an. Af en toe een stukje worst en Top Sr. die economische theorien uitlegde die aan de kaak werden gevoeld door het boerenverstand van de groep. Onder tussen bij de berghut kwam familie "strak en nog strakker" aan ..strakke dochters ..eeeuh strakke vader, maar moeder sloeg werkelijk alles ...geen grammetje vet ..al gauw werd besloten dat ze wel eeen of ander syndroom moest hebben.
Uiteindelijk was de groep weer herenigd op de hut Kaltenberger hutte. Een drone irriteerde de Uriallers maar er kon weinig uitgericht worden dus werd er genegeerd.

Waar Eppo nog net op tijd zijn eer had kunnen redden van een beschamend WC incident was Kiers minder gelukkig ...Blij en opgelucht dat hij eindelijk weer poepaandrang had haastte hij zich naar het water closet ..broek uit ..zitten ..en ...ontlading ..gevolgd door een glimlach ...zijn handen zochten snel een weg naar de papierrol ....mmmmhhh ...hij voelde karton ...kut ..wc papier op ...even Boender een telegram berichtje sturen ...geen antwoord ..dan maar Diepman bellen ...neemt niet op ...hij wilde er eigenlijk niet aan , maar toch maar Top een berichtje gestuurd ...en als een echte vriend regelde Top een paar WC rollen

Na een pilsje, en de eigengemaakte worst op de hut en de eigengemaakte schnapps die naar hout smaakte (lekker) werden de rugzakken weer opgehezen en de schoenen strakker gezet voor de afdaling.

Top Sr. had het zo heet dat hij een kleine duik in de koele waterbak niet kon laten. Een stok werd opgeofferd aan de waterbak god. Het kruis bij deze berghut was een ideale locatie voor een groepsfoto. Gizmo werd als een soort Jesus Christ Superstar aan het kruis gehangen...eigenlijk iets te vroeg want Eppo ,zijn vader ..niet Onze Vader, had wel heel veel tijd nodig om zijn camera te positioneren en de timer in te stellen. Poging 1 mislukte faliekant omdat het gewoon onmogelijk is om in 1 seconde van de camera naar de positie te rennen. Poging 2 mislukte ook ..geen idee waarom, maar het was gewoon teleurstellend. Op dat moment werd besloten dat Top maar de foto moest nemen met zijn crappy Samsung ..want Gizmo kon echt niet langer aan het kruis blijfen hangen.

De terugreis was een mooie wandeling over de helling, alhoewel er hier en daar toch wel duidelijk over een skipiste werd gestrompeld. Nooit leuk, maar ala.
Eerder dan ieders verwachting was daar ineens het frisse terassje met mooie parasolletjes. Het was verzengend heet geworden inmiddels. De schoenen werden gewisseld voor slippers en de kletsnatte shirts voor schone droge. Op naar het terras. Een fruitig serveerstertje met een verleidelijke lach nam de bestelling op. Toen ze weg was werd er vol lof over haar positieve houding gediscusieerd. Wel werd voorzichtig opgemerkt dat het invetten van haar perzikhuidje nog niet geheel onder controle was gebracht van haar talgklieren. Toch kijken we daar makkelijk doorheen. De uriallers snappen inmiddels hoe het vrouwelijk schoon door de jaren heen in verval kunnen raken en wisten zo observaties in een milder perspectief plaatsen.

De eigenwijze heenreis per auto route van Top was niemand vergeten. (40 km over de snelweg,terwijl het dropje er naast lag). Dus Dries ging voorop dit keer. En we waren in Klosterle binnen 5 min. HUH. Mooi.

Er was besloten om de lokale Italiaan een kans te geven. Opgefrist en wel werd het terras overgenomen, je weet maar nooit of het strakke Oostenrijkse lichaamteam ook toevallig dezelfde keuze zou maken. De scouts hadden een plekje geregeld en binnen de tijd die nodig is om een band te verwisellen waren de resterende Uriallers aanwezig. De uitbater was een leugenachtige dikke vette niet geinteresseerde enigszins Italiaans uitziende export Fries. Zegmaarrrr eedn gesjeesde oud student. Ja en daar houden eerlijk uit het hout gesneden Urioallers niet valn. De gerechten waren zeer Preiskunstig, en van acceptabele kwaliteit. Jan hield zeer verstandig de optionele fooi in de pot.

De schnaps werden genuttigd in het 18 personen aufunthaltsraum van het huisje waar we met de groep van 7 net beetje in kunnen. Vele mooie en vaak erotiserende verhalen deden de ronde, maar dat kan helaas deze blog het daglicht niet verdragen. Wat gebeurt in Klosterle, blijft in Klosterle.

Dag 2, inlopertje

Helaas geen spannende avonturen bij de bakker die zowaar op zondag open was, je vraagt je af of de kerk überhaupt nog open gaat vandaag, godverrrrr. Maar goed belangrijker is een goed gevulde maag met al dan niet half gare eieren voor een aantal. Na het ontbijt start het proces “klaarmaken voor vertrek”. De Toppers maakte geen enkele haast terwijl de rest van het groep het ook eigelijk geen ruk interesseerde. Had ook te maken met het feit dat de inwendige lichaam van de uriallers was nog niet aangepast aan de lokale atmosferische druk. Het aanpassen hierop vind onder andere plaats op de wc. Iedereen heeft lekker zijn momentje op de wc gehad. Behalve Kiers. Die zit al dagen verstopt maar wil geen hulp bij het verdrijven van de excretie “de natuurlijke processen moeten hun beloop hebben”. Tot nu toe met weinig effect. Op het moment van schrijven lijkt Kiers wel zwanger, maar daarover morgen meer.

Rond 10 uur werd de tocht aangevangen, te laat. Een aantal uriallers stonden reeds de bilnaad te bevochten, waarbij de balzak al standje “plak” had aangenomen.

En toen moest de toch nog beginnen. De temperatuur was al op nieuw Nederlands peil. Graadje of 25-30. Toen het smeltende asfalt verlaten werd en de stijging begon duurde het niet lang voor het zweet uit de bilnaad rechtstreeks de bergschoenen inliep. Helaas voor Kiers, want die had hagelnieuwe schoenen. Het interesseerde hem geen fuck. Na een kort wandelwagendebacle werd binnen 2 uur werd een hut bereikt. Er zaten veel elektrische fietshomo’s die alle parasolplekken hadden bezet. Dus in de verzengende zon zitten en stoer kieken biertje bestellen zat niks anders op. Diepman had aandrang en ging naar binnen. In de hut werd er wat geschreeuwd en Diepman kwam naar buiten rennen. Er was slechts 1 plee en nog buiten ook. Hij kon er niet naar toe, want Dries zat al te broeden op een kilo of 3. Er werd een rij met uriallers gevormd en 1 voor 1 werd het toilet misbruikt. Kiers zag dat met lede ogen aan en de jaloezie won het met gemak van de druk op zijn sluitspier.

Na huisgemaakte worst en brood met kaas en fleisch en vage wekgroenten werd overlegd. Of we namen genoegen met 500 hoogte meters en liepen terug, of we plakken er nog 500 bij aan en lopen via andere hut terug. URIALLERS JA!!. 500 erbij duidelijke zaak unaniem. De inloper werd daarmee subiet tot een medium tocht gepromoveerd.

Het was een goed besluit. Toen eenmaal de naaldbomen grens overgestoken was liepen we in een prachtig berglandschap. Besneeuwde bergtoppen, strak blauwe lucht man man prachtig.

Eenmaal aangekomen bij de tweede hut had Kiers meteen contact met een heel leuk jong ding. Heel apart om te zien, iedereen een beetje jalours maar wel blij voor hem natuurlijk gezien z’n opstipatieproblematiek. Ze was wel jong, maar heel enthousiast en ze zaten echt opzettelijk te flirten. Het duurde niet lang of ze ging bij hem op schoot. Kiers knuffelde haar en kon zijn handjes niet thuis houden. “Wat een schatje” zei hij. De rest van de groep keek toe, ja het was echt een cutey. “Toch” vervolgde Kiers “zou ik zelf nooit een hond willen, maar zo’n puppy is wel heel schattig.”

Kiers vond na tijdje welletjes en ging bier halen. Hij kreeg te verstaan dat de hut niet “bewirdschafted” was. Je mocht wel wat uit de plomp halen en opdrinken en geld achterlaten. De plomp werd geïnspecteerd. 1 blik stiegl en de paar flessen gele drap. Bleek most te zijn. We gingen verder. De afdaling werd ingezet.

Boender en Diep voorop. Jan in het midden van de colonne. Dries en Gizmo er achter en Top jr. sloot de Urial pack. Plots was er een Oostenrijks natuurmeisje bessen aan het plukken. De groep liep voorbij. Top jr schatte zijn kansen in en pauzeerde even. Natuurmeisjes of kruidenvrouwtjes zijn niet zijn favoriete doelgroep altijd lastig mee praten. Bovendien zijn het vaak ook linkse meisjes wat niet echt helpt met de communicatie. Hij besloot toch een gesprekje aan te knopen: “Was pluktst du?” Het bessenmeisje keek op van de struik en zei met een lieve glimlach “Himbeeren”. Top jr. zette door en zei ”lecker? Darf ik mal prufen?” Dat mocht en ze stak haar hand verlegen uit. “Bisschen Sauer noch”. Top jr, tevreden met het gesprek tot nu toe en heel teder een paar besjes uit haar geurige had en proefde. “mmmm  lecker”. Ze keken elkaar aan, maar natuurmeisjes laat je puur natuur en zei met spijt in zijn ogen “Tjuss” en vervolgde zijn weg. Gizmo zag Top jr weer aansluiten “Heb jij iets gedaan met dat bessenmeisje? Of kan dat niet omdat je een nieuwe vriendin hebt?”. Lekker direct he die jonge lui.

Thuis aangekomen waar de koelkasten uitpuilen van koud Stiegl bier werd er hard in de hangstoelen gehangen. Schoenen uit, pilsje. Lekker hoor. Na een tijdje begon Dries met het grote vragen spel. Vooral Jan kreeg veel vragen te verstouwen: “wie heb je liever Claudia Cardinale of Sylvia Loren.” Jan zijn antwoorden vielen in goede aarde.

Daarna werd er zonder boter of olie een pasta met tomaten saus in gezet en opgegeten. Lekker hoor.

Kopje koffie buiten kaart erbij. Op naar morgen.

Aangekomen

De Uriallers zijn op locatie. Er is bier ingeslagen, gelukkig was er Stiegl.
"In Götzis niet meer" aldus een dorstige Urialler. Wat er verder allemaal is gebeurd zullen we hier wel lezen.

Urial 2018 is coming!

De eerste week van 2018 komt al weer in zicht: Het bergsport evenement van het jaar komt er weer aan!

Dit jaar zullen de Urial mannen hun HQ inrichten in Klosterle  in Oostenrijk van 28 juli tot 5 augustus.

Rapportage vanuit de frontlinie zal uncencored middels dit blog gedeeld worden voor de thuisblijvers.