Dag 7 - Croix de Fer

Rik had gisteren ook al een fantastische dag uitgezocht, ook vandaag had hij een mooi programma. Met het treintje naar Vallorince, daar met de kabel omhoog en een waar toppen en colletjes festijn met als klap op de vuurpijl de Crois de Fer, in Zwiterserland. 

De opstart verliep na de bonte avond wat rustig (vooral laat). Van Diepman was al niks meer te zien, hij had de boel muisstil afgebroken, hij had al de avond ervoor het meeste ingepakt. 

Ontbijt deden alleen de glutenvrijen, Rik en Fugazi hadden wel zin in een broodje van de bakker. Het inpakken duurde toch wel even maar we kwamen eindelijk aan de wandel. Vaste stop bij de waterpomp en toen naar het dorp. We bleken nog behoorlijk wat tijd te hebben voor de trein, dus Rik ging nog even zijn horloge halen en er was nog tijd om met Fugazi de boodschappen voor de avond te doen. Dan was dat maar gedaan en Fugazi zou op de camping blijven vanwege een nu toch wel behoorlijk overspannen enkel. 

We troffen elkaar op het station en werden vlot naar Vallorcine gebracht. Ons getreuzel bleek helemaal niet erg geweest te zijn; er was tot 10 uur onderhoud uitgevoerd, en de liften draaiden dus nog niet zo lang. Kaartjes verkopen was erg ingewikkeld bleek, want het duurde per persoon best lang. Toen we eindelijk kaartjes hadden gingen we dus met z'n driën met de lift omhoog. Vooral aan het eind mooie uitzichten. We startten dus ongeveer op 1950 meter. Eerst via een breed pad, later over een breed uitgesleten wandelpad (TourMontBlanc) gingen we richting Tête de Balme (2321), LArolette (2330) via een naamloze col naar Croix de Fer (2343). De wandeling naar die top was slechts een paar honderd meter maar wel behoorlijk alpine. Er stond ook een waarschuwingsbordje op de naamloze col.

Mart wilde dit laatste stuk niet doen dus Rik ging eerst op verkenning en haalde vlot de top en het kruis. Heel blij kwam hij terug, het was fantastisch met dito uitzicht. 

Na een korte conversatie ging ook ik (Arnold) dit sluitstuk mee maken. Het was prachtig! Inderdaad prachtige uitzichten, lekker technisch lopen. Mart werd ondertussen door Rik en de natuur bezig gehouden. Sprinkhanen vangen, blauwe bessen eten, de tijd vloog om.

Een makkelijk loopje bracht ons vervolgens naar een hut die nét in Zwitserland ligt (dus betalen in Franken). Refuge du Col de Balme (2204). 

Daarna ging het rappo klappo (groepen mensen inhalend)  naar beneden en we zaten in no-time weer in de lift. 

We bleken eerst (bordje) de trein net gemist te hebben dus zouden we een uur moeten wachten. Maar vanwege een incident was de trein verlaat en zou hij alsnog komen.

Tegen de verwachting in kwam er een trein uit de richting van Argentiere dus wij dachten, dat is hem niet. Rik hoorde een dame iets vragen over Chamonix en daar werd bevestigend op geantwoord. Navraag leerde dat dit inderdaad richting Chamonix en dus Argentiere ging. Met nog ergens een extra lange stop vanwege een tegentrein ging het verder voorspoedig. 

Het was heet in Argentiere. Het was ook erg warm op de camping. Fugazi had verkoeling gezocht onder een boom. 

Er werd even wat gedronken en gegeten en toen werd mooi op tijd gestart met koken, altijd wel een gezellig klusje op de camping. Dankzij de paella pan op de skottelbraai, ging het bakken ook voorspoedig. Het werd nasi met kip en kalkoen spiesjes. Eitje er bij en een augurkje, een heerlijke afsluitende maaltijd. Na al een geweldige mooie dag. 

De afwas werd ook snel afgewerkt zodat we konden beginnen met opruimen. Het meeste camping spul, de tarp, kledingtassen, alles staat al in de auto's. Morgen alleen nog een losse tas, slaapzakken, kussens, matrasjes en de tenten. 

Nadat alles zo'n beetje geregeld was, dronken we op het terras nog even een drankje, ook Mart mocht extra lang opblijven, morgen kan hij nog genoeg slapen. 

Dat was een gezellige afsluiter van een hele mooie Urial week. We hebben wel veel aan de missende Uriallers gedacht. Bijvoorbeeld als er een quote gemaakt werd dachten we aan Kiers, bij een vol compost toilet aan Top. Enzovoort. 

De wekkers staan morgen om 6 uur en dan gaat ieder zijns weegs. De heren Meulenbelt gaan nog naar Sursee om hun gerepareerde auto op te halen, dat drukt zo 1,5 uur extra op hun reistijd. Rik blijft in Frankrijk en Fugazi zal het eerst thuis zijn, althans in zijn ouderlijk huis in Emmen.

Dag 6 - Refuge de la Flégère en Via Ferrata Evenettes

Vandaag gingen we weer met het treintje, maar dit keer een andere kant op. Richting Chamonix dus. 

Maar voor vertrek moesten we eerst nog weer langs de bakker en daarna hadden we plenty tijd om onze klimspullen te huren. Daarna naar de trein. 

We stapten daar uit bij Praz, waar een gondel ons snel naar hoogte bracht. Maar niet allemaal, Fugazi reed nog 1 station door en pakte daar een gondel en zou naar de plek terug lopen waar wij ook zo'n beetje zouden aankomen, na onze activiteit. 

De activiteit was Via Ferrata! 

We zagen al snel een bordje met Evenettes er op en stiefelden rustig die kant op. Op een gegeven moment zinde het Rik niet helemaal en werd Mapy geraadpleegd. We zaten niet helemaal goed maar konden precies waar we stonden een kleiner pad op dat ons na flink wat klimwerk naar een bordje bracht dat naar het begin van de route wees. Het was nog wel een stukje lopen, maar niet lastig. Wel veel mensen. Ook op de route zag het er al druk uit, dat bleek ook toen we bezig waren. 

De route was prachtig met een aantal mooie luchtige passages, wat korte stukjes overhang en als top attractie de 2 hangbruggen. We hadden allevier heel veel plezier en bewondering voor Mart die het ontzettend goed deed en dit ook als leukste activiteit duidde van de week. Daarna was het nog best lastig afdalen, na het slot van de route. 

Het giga restaurant bij de lift werd afgekeurd, we liepen even naar beneden naar de Refuge de la Flégère en daar kochten we lekker wat te drinken en te eten. De quiche van de dag was goed gelukt en de fromage blanc met blauwe bessen (die ze met een soort kam van de struiken plukten zagen we onderweg). 

Na niet al te lange tijd kwam Fugazi een verdieping hoger op een afgrondje af. Hij besloot toch maar even om te lopen. Zijn wandeling had hem langs fenomenale uitzichten op de Mont Blanc gebracht. Ook had hij hordes mensen gezien, het was dus op die hele route ontzettend druk. Terecht ook, als het zo mooi is en zo een voudig te bereiken. Fugazi vond dit achteraf de leukste wandeling van de week. 

Samen liftje terug, treintje gepakt en in Chamonix door de winkel. Het was gelukkig weer goed aangevuld. 

Diepman zag in een hoekje in de koeling bij het vlees Filet Mignon liggen. Beste stukken en niet heel duur. Dat werd gecombineerd met een aardappelschotel. 

Op de camping zat dat vlot in elkaar, we hebben voortreffelijk gegeten. De Filet Mignon bleek boterzacht. De biertjes smaakten er lekker bij, de koelkast ging al mooi richting leeg.

Diepman zou namelijk op vrijdag ochtend om 6 uur vertrekken. Het was dus een soort bonte avond, alhoewel het vlees het bontst was vanwege de citroen tijm marinade. Weer een super geslaagde dag 

Dag 5 - Camping

Voor vandaag hadden we geen plannen, dus er gebeurde ook niet veel. Bij het ontbijt werd getracht met een auto als windscherm wat meer comfort te krijgen. Dit lukte deels. Ronald had al aangegeven niet veel te doen vandaag, toen het eindelijk lekker weer werd op de camping was er nog steeds niet een echt plan. Mathieu was even zijn tent aan het repareren (nu goed!) en Arnold dacht: ik ga ook even wat aan mijn familietent doen. Het grondzeil moet nog schoon en de buitentent moet nog drogen. Nou, dat bleek nogal een klus te zijn. Lunch werd ondertussen gehaald en ook alvast het avond eten. Wandelend dit keer. Dat werd lekker in de schaduw onder de tarp genuttigd. Na de lunch ging de laatste van de 60 liter water over de grondzeilen heen om ze schoon te maken, dat zit weer schoon in de kar. Zonder ballast is het meer dan 2 minuten lopen naar het waterpunt, en dan is het behoorlijk bergop (we zitten bij paal 2 van de skilift), flink sjouwen dus. De buitentent hing te drogen aan de skilift paal maar was nog niet super droog. Het idee Chamonix biertje terras lukte qua tijd ook niet meer echt, dus werd besloten maar even te gaan petanquen! Dat bleek een goed idee, op de baan was inmiddels schaduw en het restaurant er naast had IPA en blond op de tap. 

Waar Rik met heel veel ervaring en goed balgevoel veel punten bij elkaar sprokkelde, viel op dat Mart het snel in de vingers kreeg. Fugazi had ook een mooie worp techniek en heeft het duidelijk vaker gedaan. Het was ook heel leuk en gezellig. Daarna werd razendsnel de inmiddels droge buitentent keurig opgerold.

Daarna werd het tijd om te eten. Chef Fugazi stuurde de troepen aan. Er werden spekjes uitgebakken, aardappels gebakken en Mart en Arnold haalden op de mountainbike nog snel wat uien, met gevaar voor eigen leven voor Arnold omdat zijn achterrem het niet goed deed. Dat is inmiddels gefixt, gelukkig zat ook het gereedschap in de gehuurde Skoda. Mart sneed de komkommer, er werd een salade gebouwd (zoals te doen gebruikelijk in de afwasteil) met tomaatjes, sla, feta en dus de komkommer.  

Natuurlijk werd ook over voorbijgangers en mede camping gasten gesproken. Daar borrelde toch weer een quote naar boven. "Die had je ook niet terug de afgrond ingedrukt he?". Diepzinning als altijd die Diepman. De reddingsactie op de berg gisteren had duidelijk indruk gemaakt. 

Rik had tijdens deze halve rustdag tijd genomen om voor morgen wat leuks te bedenken. Het plan is dat we samen met de trein richting Chamonix gaan, daar pakken we dan een lift en gaan dan met z'n vieren een klettersteig doen. Ondertussen pakt Fugazi een lift verderop en loop terug naar het station waar het viertal aankomt. Zo hebben we allemaal wat moois te beleven. 

We gaan vroeg op, lopen om 7.45 weg, dan langs de bakker (de belegde broodjes vallen goed in de smaak!) en dan huren we materiaal en vervolgens dus de trein. 

Dag 4 - Buet

Ochtend edit:
Om 7.20 vanochtend kwam het eerste appje al; of er een blog was en wat de plannen voor de dag zijn. Natuurlijk moet er een blog komen van de dag waarop Mathieu  en Rik de 3000 meter grens weer over knalden!

Het verslag:
Het begon op dag 4 iets minder rustig dan de dag er voor. Vertrek stond op 8 uur ingetekend, trein van 8.45. Onderweg werden er broodjes gehaald bij de bakker en op het station werden die al verslonden. 

De eerste meters zijn vrij druk omdat na de trein alle trailrunners langskomen en de rest moet passeren. Daarna wordt het relatief rustig. Mathieu en Rik liepen een steady tempo richting hut, via Telegram werden af en toe wat hoogtemeters doorgegeven. Om 10.49 waren de frontrunners op de hut, 40 minuten sneller dan het bordje. Daar kwam de melding dat Rik nog een heldendaad had verricht. "Blonde schone die van de berg af dreigde te storten weer omhoog gehesen." Geweldig werk en wat een reflexen! De dame was erg blij!

Kort daarna kwamen op de bordjes tijd vader en zoon binnen, om in de verte nog wat stofwolkjes te zien van het tweetal dat nog 1200 meter moest steigen (op de hut dus slechts een schamele 600 gehad). Team millhill nam het er van op de hut met een warme maaltijd. De plaatselijke sherpa had een maaltje met rijst en een groentecurry gemaakt. Heerlijk! 

Fugazi had al een paar keer een positie update gedaan en er werd op hem gewacht op de hut. Samen werd er nog een drankje gedronken, zelf gemixte cola voor Fugazi en een peche abrikoos limonade. 

Toen was het voor dit deel van het team tijd om weer naar beneden te gaan, en alvast boodschappen te doen. Op de camping werd een pasta met pastasaus gereed gemaakt en opgegeten.

Bovenop de berg hadden de mannen helaas geen uitzicht meer, het trok dicht, echter onderweg naar de top hadden ze toch wel echt fraaie vergezichten. En gamzen gezien! Ook kwam er iemand met een electrische mountainbike naar boven, op een werkelijk onbegaanbaar terrein voor 2wielers. Er ontstonden wilde theorien over het hoe en waarom. Onder andere een spectaculaire wijze van zelfmoord kwam langs. 

Terug bij de hut hadden de mannen nog zin in een biertje. Dat appten ze ook. Even later kwam daar een correctie op: "Het is een feestdag. We drinken 2 biertjes.. Om dat te krijgen was wel een hele tour. Horden lui informeerden naar slaapplek in de bergen of in de hut en drongen daarbij voor, terwijl er alleen maar een biertje gehaald moest worden. Dit duurde ook erg lang. Bij het tweede biertje bromde de vermoeide Mathieu 2 bier en toen had de wat geïrriteerde serveerster (terecht, hele dag onfatsoenlijke touristen gehad die rommel achter laten op de hut) gevraagd om de beleefdheid (s'il vous plait). Maar dat werd vanwege de taal dan weer niet goed begrepen waardoor het allemaal nog weer langer duurde. 

De heren Buet zagen de trein van 19.46 voor hun neus weg rijden en pakten derhalve de trein van 20.16. Onder de tarp werd ook door hen van de pasta gegeten. Daarna werden en nog wat griezelige groene biertjes gedronken. Stipt om 2200 sluiten ze de douches af, dus om 2150 gingen Rik en Mathieu met frisse tegenzin toch nog snel even douchen. Mathieu had nog een plekje in de gehandicapten douche en toen de dame die de boel kwam afsluiten zag dat hem weinig mankeerde zei ze dat ze het voor 1x door de vingers zou zien. 

Plannen voor morgen zouden morgen gemaakt worden. Omdat het wat winderig was, is de tarp voor de zekerheid nog even afgebroken. 

We zien morgen wat we gaan doen. 

Dag 3 - Refuge de Loriaz

Ging mooi vanochtend! Diepman slingerde om 8 uur de auto aan om broodjes te halen. Het uitparkeren op onze plek bleek een beetje spannender dan gedacht maar de Tiguan had voldoende bodemspeling om zonder kleerscheuren weer goed op het asfalt te komen, dit werd door de andere Uriallers die al wakker waren gecheckt. 

Even later kwam hij niet alleen met lekkere broodjes, ook had hij voor de glutenvrije mannen allerlei glutenvrij ontbijt materiaal gehaald, echt helemaal top!

Na een prima onbijt vulden we de gratis transport kaartjes in en liepen we naar de trein. Die bracht ons naar Vallorcine (1260m). Heel mooi om dat zo te doen, geen gedoe met parkeren, het enige is dat hij 1x per uur gaat en het best druk is in de trein. 

De tocht naar boven ging langs een waterval, heel mooi door het bos in de schaduw, nog lekker koel eerst. Daarna slingerde het verder met grote lussen, weg van het water. Op een gegeven moment kwamen we er achter dat we een fout hebben gemaakt bij het plannen, gisteravond laat. Wat we bedacht hadden, ging niet meer lukken en was zeker geen inloper meer. We stelden de plannen bij en liepen uiteindelijk naar Refuge de Loriaz, op 2020 meter. Dat haalden we in een gemoedelijk tempo, dat echter wat te hoog lag voor Fugazi die via een alternatieve route afdaalde en alvast naar de camping ging. 

Op de hut was het heerlijk. Mooi plekje onder een parasol en de heren hadden een paar erg lekkere biertjes te pakken, waarvan 1 van een soort kruid waarvan ik de naam morgen nog even zal checken en noteren. Diepman demonstreerde zoals gebruikelijk dat je overal kunt tukken.

Naar beneden ging het ook weer crescendo, Mart dook nog weer even in een beekje. Vond het einde zwaar maar uiteindelijk zijn we binnen 2 uur weer naar beneden gegaan, bijna 800 meter dus. Onderweg stopte Mart nog weer even zijn hoofd in een koud beekje.

Er stond een trein op het station toen we daar op af liepen en dat bleek de juiste trein te zijn. We renden vlot naar een deur die niet geblokkeerd was door fietsen en kort daarna ging het weer terug naar Argentiere. Je zegt trouwens volgens de trein mevrouw Arsjentjiere. 

Het bezoek aan de supermarkt was geen feest. De supermarkt is berekend op een dorpje van een paar honderd inwoners maar er zijn nu honderden touristen bij die allemaal van de berg komen en dan moeten inslaan. Niet te doen, zo druk. 

Uiteindelijk slaagden we er wel in alles bij elkaar te scharrelen en gingen we naar het terras waar Fugazi, Diepman en Mart al een tafel hadden weten te bemachtigen. Wat bier en limonade later was het toch wel tijd om te gaan koken, de avonden zijn redelijk kort en we hebben ambitieus plan voor morgen. 

Eindelijk was er dan toch Pilav, prima gelukt ondanks een vergeten ingrediënt. We moesten haasten om de afwas en het douchen voor 2200 af te krijgen, want dan gaat het water uit. Rust op de camping. 

De plannen voor morgen werden nog even rap doorgenomen, we gaan lopen naar Refuge de la Pierre à Bérard (1924) vanaf Le Buet (1327). We hopen dat Fugazi morgen wel de benen heeft om mee te komen! Diepman en Rik gaan nog door naar Mont Buet en tikken daar dus als het lukt sinds lange tijd weer een 3 duizender aan (3096m). Wij hopen dan al lang weer op de camping te zijn en regelen avond eten. 

Om 2230 lag iedereen zo'n beetje in z'n tentje. Morgen vroeg op!

Dag 1 en 2 - aankomsten

Urial 2025 is begonnen! Gisteren al deels, toen zowel Fugazi als Rik de camping wisten te bereiken. Net nadat team Meulenbelt ETA had doorgegeven en Pilav in het vooruitzicht had gesteld, stopte de Espace V met doen waar ie voor gemaakt was en werden ze van de vluchtstrook geplukt. Vanwege tijdstip en sluiten van garage en drukte bij de hulpdiensten plakten zij er een nachtje Sursee aan vast.

Na een gemoedelijke ochtend op de camping werd het toch tijd om wat te lopen. Rik en Fugazi vonden een rondje 1/4 Stabant nadat ze precies om 12.30 bij de supermarkt waren aangekomen om getuige te zijn van de sluiting van de winkel - die ook niet meer open ging de rest van de zondag.

Op een markt sloegen ze nog wel hun slag bij de kraam met worsten, dus er zal geen Urialler omkomen van de honger. Aan het eind van de middag nuttigden de heren nog een glaasje op het terras en zagen halverwege de consumptie de gehuurde Zwitserse Octavia het terrein op draaien. Aanmelding was vlot geregeld en de puzzel van het tentenplan kon beginnen. Besloten werd nog even op Mathieu te wachten die slechts een half uur later zou arriveren. Stipt op moment van verwachting kwam de (ook gehuurde) Tiguan het terrein op draaien. 

We hopen dat het geen trend is; 5 Uriallers in 4 auto's waarvan 1 minderjarig en zonder rijbewijs. Maarja, gepland 1 dag later vertrekken, vertrekpunt Zwiterserland en vertrekken uit Frankrijk leidde tot deze verzameling. 

Nadat het terrein goed verkend was, zetten Diepman en team Meulenbelt snel de tenten op. De auto's werden leeggehaald en al snel stond het kamp er keurig bij. Morgen volgt de tarp want vanwege gebrek aan inkopen gingen we uit eten vanavond. 

Via GlutenFree apps werd een restaurant gevonden dat waarschijnlijk in het winterseizoen goed vol zou zitten, nu zag het er wat shabby uit met Luxaflex die half opgehaald, half neergelaten aan het raam hingen. We besloten rechtsomkeerd te maken en bij de houthakker te gaan eten. De burgers bleken in trek en die werden ook op gigantische stukken hout geserveerd! Frietjes er bij, net wat we nodig hadden. Ook de entrecotes smaakten prima. 

Toe was een feest, de bestellingen kwamen maar half door en als klap op de vuurpijl bleek de glutenvrije espresso met een selectie aan nagerechten bomvol met gluten. Willekeurig werd de muffin aangewezen, daar zouden wel gluten in kunnen zitten. Daar ging de fooi!

Schatsmeister dit jaar werd Arnold, na kort overleg. Mart moest al snel het bed in dus we liepen na het eten terug naar de camping. Met de walkie-talkie in de aanslag vond hij het prima dat we nog even onder de overkapping bij de ingang naar de routes voor morgen gingen kijken.

We hebben een route gevonden waarbij we met de trein eerst een stuk het dal verder in rijden, richting Zwitserland, en daar maken we dan een rondje, en dan met de trein weer terug naar Argentiere. Mathieu zorgt voor de broodjes, morgenavond toch eindelijk de Pilav op de camping!

Quote: (Mart) alle banken van de auto liggen plat