Vrijdag

Het regent, het regent, de mannetjes worden nat. Daar kwamen twee boerinnetjes met druppels op hun gat. Ongeschreven regel bij Urial is dat er niet met regen wordt gestart. Overigens zijn alle regels bij Urial ongeschreven. Dat maakt de groep zo flexibel.
Het is ochtend, nog een beetje donker en de wakkere Urialler hoort regen. Keertje omdraaien, en bij de volgende toon is er nog meer regen. Het gaat langzaam over in hardere regen. Na harde regen komt vaak minder harde regen. De luie Urialler maakt zich zorgen. Ik ga er echt niet uit, ik ga zo echt niet lopen, zelfs niet naar de Stabant. Misschien naar de Islitzer. En zo ging het in alle tentjes van de Uriallers. Er werd uitgeslapen tot een uur of 9. Er werd onder de tarp van een paar vierkante meter (we weten het niet zeker hoe groot de tarp is dit jaar) ontbijt geprepareerd en genuttigd. De eieren waren sneller op dan Top wakker kon worden en er waren voldoende broodjes vanochtend.
Het plan Lienz dat langszij kwam via Dries werd door alle aanwezige bij kennis zijnde Uriallers omarmd. We weten niet precies hoeveel van de aanwezige Uriallers bij kennis waren. Naar Lienz ging het. Dat hadden meer mensen bedacht, er stond al kilometers voor Lienz een file voor deze wereldstad. Van heinde en verre kwamen de mensen om het aardewerk op het marktplein te bekijken. In de regen. Dat wel, want ook in Lienz vloeide de regen rijkelijk.
In een een uitspanning aan de andere zijde van het centrum werden tafels gevonden. Het personeel deelde ons enigzins dwingend mede dat er een grote tafel voor ons klaar stond. Dat was gek, er was immers niet gereserveerd. Ver achterin het etablissement stampte er vrolijke housemuziek en er stond inderdaad een flinke tafel klaar.
De hele week waren de Uriallers op jacht naar koffie met apfelstrudl, maar elke keer als we op een hut waren stond dat niet op de kaart. Vandaag ging het er dan toch eindelijk van komen. Een gezonde spanning die gelijk staat aan de dag dat je eindelijk van de kleuterschool naar de Grote School maakte zich van de Uriallers meester. Een kaart was niet nodig. De Urialler die aan de beurt was rechtte zijn rug, en met gevouwen handjes en gekamde haartjes bestelde hij keurig: "Ein apfelstrudel mit Kaffee, bitte". De norse serveerster blafte de Urialler toe dat ze de kaart voor hem had. Ja, maar ich weiss schon das ich Kafee mit Apfelstrudel will? Dat bleek een lastig concept. De derde Urialler die door de serveerster op vergelijkbare wijze afgeblaft werden en koos frontaal de aanval. Met een dreigende pauze tussen de woorden dreunde hij zijn bestelling luid en duidelijk op "EIN KAFFEE MIT APFELSTRUDL. BITTE." Daarna verliep het bestelproces vlotter en vriendelijker.
Blijkbaar was het nu payback time en tijd voor de cursus omgaan met teleurstellingen. Er waren slechts 8 stukken apfelstrudl voorhanden. Met een vuil lachje vroeg de serveerster of er soms mensen in plaats van apfelstrudl een stuk topfenstrudl wilden. Voor degene die niet weet wat topfenstrudl is: Dat is over datum geraakte berenyogurt met vanillesmaak in een jasje van bladerdeeg, gecamoufleerd met poedersuiker. 5 vrijwilligers werden gevonden, en toen de koffie op was werden de Uriallers getrakteerd op een deceptie: de baksels waren niet van de kwaliteit die we ons de afgelopen dagen ingebeeld hadden.
Na de strudl mochten de Uriallers nog een uur zonder begeleiding rondlopen voordat het parkeerbonnetje zou verlopen. In kleinere clusters zwermde de groep uit over de nog natte binnenstad. Her en der werden wat bruikbare en minder bruikbare geschenken gekocht voor het thuisfront, maarja: het gaat om het idee. Op de terugweg werd er in Matrei een Fleischerei met imbiss gevonden waar kleine Kiers 13x brood met worst bestelde. Dat werd verspreid over 4 tafels genuttigd. Eigenlijk gebeurde hier niet veel bijzonders. Het weer was nog steeds slecht en er was ook niet veel te zien helaas.
Na een paar uurtjes aufenthaltsraum ging het traditiegetrouw naar Bobojach voor de beste schnitzels van Osttirol. En die vielen ook dit jaar weer niet tegen. Geweldig wat een kwaliteit. De week werd geevalueerd en er werden al proefbalonetjes opgelaten voor Urial 2017. Mallorca, IJsland, Kaap Verdië, Corsica en Zwitserland kwamen langs. Dit wordt door respectievelijk Boender, Dries, Arnold, Diepman en JanWillem uitgewerkt op de volgende aspecten:
- Reis
- Accomodatie
- Voedsel
- Wandelingen
- Hutten
- Drank

Een eindbegroting met kosten pp moet voor 31/12/2016 schriftelijk bij Jan Willem en Arnold worden ingediend teneinde ook Urial 2017 met veel succes te kunnen laten verlopen. 

Terug naar Gasthof Linder waar de Uriallers na de schnitzels ook nog de gebruikelijke Heise Liebe naar binnen geschoven. De serveerster die al gedurende het gehele diner opviel door vrolijkheid en vriendelijkheid (ja, we hadden die dag al heel wat slechters mee gemaakt dus het kon ook snel beter) werd losser en vrolijker. Gevat en ad-rem. Vonden we prachtig! Bij het afrekenen effende Top het pad voor de serveerster om plaats te nemen naast Boender. Die schoot rechtop en zijn wangen kleurden terwijl de onderhandelingen met de schatsmeister van dit jaar, Dries, prima verliepen. Na een onnavolgbare 25 Euro extra, 10 Euro retour actie kreeg hij decharge toen bleek dat alles betaald was en de portemonee schuldenvrij leeg was. Applaus!

In de aufenthaltsraum werd nog de verkregen schnapps van Frau Dorer genuttigd. Die werd ontvangen met oerkreten. Of dat van plezier of afgrijzen was kon daaruit niet worden opgemaakt.

Urial 2016 werd door de aspirant leden Mark en Kiers positief geevalueerd. Kiers verheugde zich op de plannen voor 2017 en had mooie dingen meegemaakt op de berg en op de camping. Mark gaat kijken of hij nog wat aan zijn knie kan laten sleutelen zodat de afdalingen wat beter gaan verlopen dan dit jaar, waarbij het leek alsof hij na een beenbreuk opnieuw met krukken moest leren lopen. Vanuit de Uriallers bleek er voldoende steun te zijn voor een volgende deelname.

Wat er verder gebeurde blijft in de herinnering van 13 Uriallers en zal niet digitaal beschikbaar worden gesteld. 10 gigabyte aan foto materiaal zal wel worden nageplozen en highlits zullen op de site verschijnen die binnenkort niet meer in HongKong in een meterkast hangt (met dank aan Chef) maar in een professionele hosting omgeving zodat de beschikbaarheid wat omhoog kan.

Wederom een geslaagde Urial editie, een zeer geslaagd 15 jarig jubileum.

Quote (Gijs): EN PLAY (nadat grote Kiers even stil viel)

Donderdag

De 1 na laatste dag, qua lopen. Dat zijn meestal de de hoogtepunten op de Urialweken.

De voorspellingen voor vrijdag zijn erg slecht dus was het plan om toch nog een mooie, nieuwe tocht te lopen.

Er werd een mooie tocht gevonden in de Lasörling gruppe, helemaal voorin het dal bij Matrei. Via de Arnitz Alm naar Jausenstation Zunig. Op deze tocht kunnen we allemaal mee, zodat de hele groep op foto kan, vraag is allen waar precies? Nou beste lezers, we kunnen nu alvast melden; op een van de mooiste lokaties!

Na een hoop gepruts van de voorrijders (bergje op, toch weer omlaag, bijna in de stal, dan de weg vragen aan een vrouw(?), weer terug naar waar we vandaan kwamen, etc. Uiteindelijk de parkplatz gevonden. Kiers twee sprintjes getrokken voor de ontpanner voor de formele groepsfoto (jaja die ander komt nog).

De tocht naar boven werd onder bloedhete omstandigheden zonder zuchtje wind afgelegd, geen Urialler die het zweet niet in de bilnaad had. Veel van dat zweet had overigens een licht alchoholisch luchtje vanwege de avond van daarvoor.

Na een wat saai breed pad door het bos, kwam gefragmenteerd de Urial groep aan, op tot nu toe, de meest bedieningsvriendelijke hut. Alle Uriallers zaten boven op elkaar te stinken, toen ons serveerstertje eraan kwam. En wat voor een! Werkelijk geen Urialler die zijn nek niet verdraaide. De vriendelijkheid straalde eraf en de rest mocht er ook best wezen.

De Uriallers waren toch wel wat slag en het bestellen verliep zodoende met de nodige hilariteit. Door middel van handen opsteken werd het juiste aantal bier gecommuniceerd. Ons serveerstertje regelde het perfect. Het eten (bestellen en eten) ging even chaotisch en bijzonder als de biertjes. 

De huisgemaakte huppeldepup bleken door ons serveertertje uitgelegd spare-ribs te zijn (althans dat maakt Dries ervan). En zo werd met een instemmend gegrom werd daar een aantal porties van besteld. Ook Kaizerschmarren en Frankfurter en andere worsten werden besteld. Langzaam maar zeker kwam het "moment supreme", de groepsfoto moest gemaakt worden en natuurlijk wel door ons serveerstertje. Nou dat liet ze zich geen twee keer vertellen. Logisch ook, wie wil er niet een voltallige Urialgroep op de foto zetten? Precies!

Maar nu kwam wel het moment om een foto voor het nageslacht te maken van deze uitbundige Tiroolse. Altijd een listig karwijtje, maar Gijs wist zoals wel vaker de juiste blik te vangen. Een bescheiden fooi was ons aandenken.

Tijd voor het vervolg van de dag, de rugzakker werden weer op de rug geslingerd en als een kip zonder kop hup de berg op. Wel gingen aantal Uriallers naar beneden. Na 15 minuten kwam er stront aan de knikker omdat het pad volledig de verkeerde kant op ging. Toch maar weer terug naar de hut en toen hup het bos in. Kleine Kiers en Top Sr. hadden de pe erin en gingen terug naar de camping.  

De resterende 7 Uriallers liepen nog via een topje naar de volgende hut. De kaartmakers hadden voor het gemak een lager punt aangeduid op de kaart en de route bleek nog langs een 200 meter hoger punt te lopen. Toch weer veel zweet in bilnaad en ons serveersterje was al bijna weer vergeten. Maar dan ken je de oer Uriallers niet. Die gaan altijd door, dus ook dit puistje werd weer bedwongen.

OOk een paar regendruppels deren deze bikkels niet. Behalve dan dat ook de beste Urialler een oude huttenoma niet vertrouwde en deze ene keer een hut gewoon oversloegen. 

Dus tijd voor de afdalingsbatstocht. De hoogtelijnen verdwenen als sneeuw voor de zon (inclusief regenboog). Nog maar 600 te gaan. Mooi van die Uriallers is dat het allemaal niet zo veel uitmaakt en daar past meestal weer zich op aan. Jullie horen het goed het weer past zich aan de Urialler. Dus met een lekker zonnetje kwamen weer aan bij de parkeerplaats. 

Grote Kiers als Chef en Boender als keuken bitch beukte een enorme bult aardappelen, groenten en worst tot een Urialwaardig maaltijd (dat betekent zowel kwantitatief als kwalitatief drie sterren). De mieterse brander van Diepman was de basis voor de megabult vreten. 

Ondertussen was de Skottelbraai van Fugazzi al aangerukt en werd daarop de salami gebakken. De groentemeuk werd gesmoord in de megapan. Aardappelen meegebakken met de salami. En toen klaar! Vreten! Alle 13 bordjes werd flink volgeschept en werd het even stil in de aufenthaltsraum. Koffie, bier, whisky en andere wat zwaardere versnapering luidde de bonte avond. Niet van Dries dan de wel van de Uriallers zelf in een spontane Sextet party.

De avond is nog jong als deze ten einde komt. Morgen is het rukweer, maar ook daar weten de Uriallers wel raad mee, let maar op.

Dag 3 en 4?

Dag 4 begon eigenlijk al op dag 3. Maar bij gebrek aan WIFI of 4G verbindingen boven de 2500 meter wordt dit verslag samengevoegd in dit driekwart (3/4) verslag.

Hechte groep die we zijn maakt het eigenlijk niet uit als er eens los van elkaar het een en ander ondernomen wordt. De groep werd opgedeeld in 3en. Een lightweight group die low weight high tech astronauten voedsel en wat al niet meer de berg op batste om daar very low tech doch light weight de nacht door te brengen.

Het eerte bataljon begon de ochtend met het uitstallen van de gear. De reden hiervoor is dat de uitrusting anders is dan normaal want de nacht moet op de berg worden doorgebracht. Dus een slaapzak, een tent en een matrasje moeten worden toegevoegd net als eten en water pompen en benzine branders. URiallers zijn slim dus die verdelen dan shit, Diepman de brander, Top de water filter en Rik het vreten voor 3. Kleine Kiers liep rond met een pan en een vraagteken boven zijn hoofd. De pan hoefde niet mee, maar kleine Kiers wou er niet aan. Na wat gedrentel en sturende woorden van WouZ werd de pan weer de tent in gedragen om thuis te blijven. Toen alles was uitgestald begon de "propfase". Alles moet namelijk in de rugzak. Toen de propfase voorbij was begon de "Hijs en krijs" fase. Wat is de rugzak g%$%%^&mme zwaar! En dan wordt er geposeerd met de buikingehouden voor de foto en vangt de tour aan. Naja niet echt, want bij de Pebelalm werden de rugzakken al weer afgedaan en eten en drinken besteld. Rik vond dat hij blijkbaar dat hij al bier verdient had en besteld een grote bier. Top zei niks, maar boven de kop van Top stond"Het is een vrij land maar je bent een domme sukkel". Rik kreeg trouwens geen bier maar gore Radler. Goed eten en drinken op en de echte tocht begon. Het begin is vrij toeristisch, best saai maar het heeft ook voordelen. Zo werd een milfje ontdekt die huppelde langs de beek en zichzelf vrij serieus nam kwa fotografie en in allerlei posities probeerde mooie fotos te maken.
Toen we in volle vaart de Clarahutte naderden, werd hard naar bakboord gestuurd en vloog de lichtgewicht groep het Dabertal in. Prachtig dal, waar Frau D haar maagdelijkheid heeft verloren. Het dal heeft vele eigenschappen noteerden de Uriallers, maar vlak was er niet een van. Steil wel. Echt een dallejte voor Hans. VOor een tent heb je 3m2 vlakke bodem nodig. Dus maar door sjouwen. Na een paar uur klimmen en vloeken en schelden op murmeltieren werd er een kleine pauze ingelast. Kiersman was druk met vlakke plekken en deed zijn rugzak af en ging als een echte Taylor on point. Na een paar minuten zagen we Kiers op een heuvel roepen"Jongens kom hier maar heen, ik heb onze plek ontdekt. En eeh neem mijn rugzak ook ff mee". Diepman pakte de rugzak van Kiers waar hij nog steeds last van heeft vanwege een misplaatste rugwervel die hij er aan over hield, maar eerlijk is eerlijk: De plek was goddelijk. Veel vlakke plekken en een frisse snelstromende beek.

De mannen gingen proefliggen in het gras (grappig gezicht hoor) om de meeste vlakke plek te vinden.

Toen de tenten stonden werd de volgende uitdaging bij de hoorns gevat: Schoon water voor het gevriesdroogde voedsel. Top haalde uit zijn rugzak de "water filter unit installatie shit". Deze werd onder escorte van 4 man door Top naar de beek gedragen (10 mtr). Daar werd het filteren aangevangen. Het ging niet erg snel. De vier mannen keken gedwee en gaven tips. De tips hielpen niet. Na tien minuten had Top 1 liter gefilterd en werd de pomp filter installatie overgedragen als een olympische vlam aan Millhill. Ondertussen had Wouz de gebruiksaanwijzing gelezen en riep"1 liter per minuut! kan dat ding". Millhill begon te pompen als een malle dolle. Hielp niks. Nadat ook millhill een liter had geprusts ging het groepje terug. WouZ las verder en dacht dat er misschien een onderdeel mistte in Top zijn filter ding. "Absoluut onmogelijk!" Blerde Top in een reflex. Toch bleek een "Duck Valve" te missen. Millhill probeerde te compenseren voor de duckvalve door de slang dicht te knijpen wat af en toe resulteerde in een facial met ongefilterd water, jakkes.
Het vreten was weer erg lekker en snel klaar door en dankzij onze FireBat Diepman die genoeg benzine meeneemt om 100 man te voeden. Wat ook hetzelfde was als vorig jaar is dat millhill goedkope, doch smerige wokkel nudel probeerde lekker te krijgen wat niet lukte. Rik gaf na 2 happen op.
WOuZ had ook geen eten geregeld, maar Top had 2 porties gelukkig. Maar Top leest nooit gebruiksaanwijzingen, WouZ wel. Dus wouz vraagt na het lezen"Heb jij de oxygen removal unit al voor het water toeveogen er uit gehaald?" Top:"Absoluut niet, moet je er nog uitvissen".
Na het eten werd er geproost met een klein snapsje, en werd er bij de vlag geposeerd. Stefan was niet mee helaas dus het werd daarna vrij saai en stil in het basecamp. En erg koud. Kiers had 2 shirjtes aan, de Urial hoody een jas en regenjas en een regenbroek. Tandenpoetsen geblazen en klaarmaken voor bed. Tijdens het tandenpoetsen zag Top ineens een figuur op de berg tegenover lopen. Niet op een pad ofzo, maar in het wild. Op de meeste steile wand die er was. Dat was sensatie. Millhill pakte zijn camera met zoom om te zien dat de jager met kale kop net zijn verrekijker op hem gericht had. Een jager dus, er bleken op een afstandje ook 2 jagers te overnachten. Het kamp ging slapen.
De volgende morgen werd de balans opgemaakt:
- Millhill: Ondanks het proefliggen had Millhill het weer (net als vorig jaar) voor elkaar gekregen om de tent op scheve plek te zetten en had daardoor ruk geslapen.
- Rik: Had vet heet, en heeft in de blote kont rond lopen dansen als een yoga leeraar in de nacht om af te koelen. Daarna ging het wel beter en dus best lekker geslapen.
- Grote Kiers: Geen commentaar, lekker geslapen
- Kleine Kiers: Had het koud. Een onderbroek, sokken, wandelbroek, regenbroek, tshirt, nog thsirt, hoody, muts en regenjas IN de slaapzak had kiers het nog koud. Tijd om te investeren in goede slaapzak. Kut geslapen.
- WouZ: Lekker geslapen in blote bast in de slaapzak
- Top: Lekker geslapen in de blote bast in de slaapzak (goed om te melden dat het wel andere slaapzak was)
Er werd een kop koffie gedronken en de rotzooi werd ingemekaar gepropt in de tassen en de tocht werd hervat.
Wat er ook gezegd wordt over de neue reichenberger hutte, er komen mooie jonge huppelende goedschalkse sportieve vrolijke hindes vandaan die zelfs nog lekker roken. Na de langste sharte overgestoken te zijn werde de hut bereikt. Millhill rende meteen naar de plee en bleef lang weg. Er werd besteld met Millhill op de plee en vermeld aan de wirt dat millhill op de plee zat. Nadat millhill terugkwam van de plee kwam de Wirt de bestelling ophalen van de "Clomensch".
De afdaling werd ingezet. Wat hier over gezegd kan worden is dat grote Kiers uitgleed en onder een donderend geraas en in een wolk van grijs drukte hij de berg weg, 1-0 voor grote Kiers. Verder was het dalen dalen dalen dalen. De knieen kregen het zwaar voor de kloten. Aan elke afdaling komt een einde, de Pebelalm werd bereikt. Er waren ineens weer andere mensen die wel gedoucht hadden en die fit en fruitig waren. Er werd wat bier besteld en toen moesten de mannen maar es richting de camping. Top herinnerde ons eraan dat het een sociale vakantie is en dat we zo snel mogelijk terug moeten naar de camping. Grote Kiers en Diepman vonden een extra grosses bier belangrijker en alleen Kleine Kiers wilde niet. Rozig en voldaan werd stil gestaan bij een legendarische kamelenteen op een rots. Nooit vertoond, zeer bijzonder.

Op de camping aangekomen werd, o wacht zie maar het laatste bataljon verhaal.



Verder met het tweede bataljon welke voornamelijk fouragerend te werk ging en al accu ladend een prima dagje realiseerden waarbij ook de krakende gewrichten gelaafd en ontlast werden zodat er op dag 5 weer de nodige hoogtemeters gemaakt kunnen gaan worden. Er is gekozen voor een route via de Bodenalmhutte, waar we bediend werden door een getatoureerde blonde schoone met het nodige ijzerwerk. Na een korte stop is doorgemarcheerd naar via de 'forellen vijver' naar de checize-niljochhutte. hierna is weer in alle rust afgedaald richting park-platz ondertussen werd met hulp van fugazi nog even snel een geo-cache gepakt.   

De laatste groep was feitelijk de kleinste groep, maar met een grote missie. Gizmo's eerste gipfelstieg op een gletscher was nakende en dit was een fantastisch vooruitzicht dat zelf Gries al grommend zijn tas deed inpakken. Met de Huttentaxi naar de Johannis hutte toe, gereden door de knapste chauffeuse van het dal. Dat beloofde al veel goeds. Vanaf de Johannishutte via de koeien die gelokt werden door Boender en getemd door Gries naar het Defreggerhaus. Onderweg werden weides mosvlaktes gevuld met Murmeltiere, vakkundig gefilmd door Gizmo. Sir David Attenborough salutes him! Eenmaal in het Defreggerhaus, echt zo'n typisch Alpenverblijf wat uren en uren en uren en uren in het zicht ligt, maar niet dichterbij komt (tenzij je Boender heet), werden de nodige gerstenatjes verorberd, het meubilair gekeurd, het bedienend personeel getest, gepest, gelogen. Opeens dook Ziggi de Bergfuhrer op, 8 jaar taniger maar hij was er. Handen werden geschud en de rest van de gipfelstiegers werden op appel geroepen aan de Urial tafel. Na wederom een heroisch potje pesten op hoog niveau grepen de Weense gipfelstiegers in. Er diende 'gedogd'te worden. Een soort van kruising tussen mensergerjeniet en nog wat spelletjes. Erg leuk, maar het duurde iets te lang. Het spel werd afgebroken en het lager werd gezocht. Helaas deze keer niet het bier, maar het bed. Tussen dommelen, slaap en corrigerend optreden richting wat luidruchtige duutsers (Ruhe Bitte!!!) werd de nacht doorgebracht. Om zes uur op, klaar voor de Aufstieg. Maar Ziggi kwam melden dat we pas om 8 uur gingen lopen om zo een heldere Aufstieg te realiseren. Nog enigzins nevelig via de gletsjer, maar mooi weer op de sneeuw richting Gipfelkreuz. Wat een uitzichten. Zelfs de Gross Glockner was te zien. Toen alle foto's genomen waren trok, alsof de duvel der met speulde, de mist weer op en was de abstieg ook nevelig. Binnen anderhalf uur werd er terug geramd naar het Defreggerhaus alwaar een BrettlJause en een biertje genuttigd werden voor de finale abstieg richting JohannisHutte. Aldaar nog fluks een Almdudlertje en met de HuttenTaxi naar de camping alwaar team Top sr. al zeer profesioneel de inmiddels traditionele capucijnder schotel aan het bereiden was. Ulltralight devision was ook al gearriveerd en de afgelopen 2 dagen werden onder het genot van de nodige Stiegeltjes prachtig en beeldend aan iedereen die het maar wilde horen uitgestuct. Zelfs Frau Dorer ontkwam niet aan een bordje Capucijnders en ze vond het heerlijk. Inmiddels is de geest uit de fles en zijn de plannen voor dag 5 gesmeed.

Berg Heil.

Maandag 1 augustus 2016. Zupaltsee hutte

Vandaag gingen we op tijd op pad.  7 uur op,  8 uur vertrekken. Dat lukte bijna. 8.20 vertrokken we richting parkeerplaats in Virgen. Maar welke. Kaarten van 10 jaar oud en langlaufborden hielpen niet. Vertrouwen op de bordjes was de enige optie. De auto's bleven staan en 15 minuten langs de waterlijn van de Isel bleek een noodzakelijk opwarmertje. Niet lang daarna ging het weer omhoog. Kort daarna was het mogelijk een andere route te nemen. Een flinke groep zag het wel zitten om een helling op te gaan waarbij elke meter vooruit er ook één omhoog was. De rest overdacht hun zonden op de weg der Sinne. 
Ergens voorbij halverwege stond een deel van de stijle groep na te genieten van de kuitenbijter en sloot de zondegroep aan. Samen ging het nu via het enkel spoor verder richting hut. Rik en Boender waren het eerst. Op de vraag hoever de wetterkreuzhut, de tussenstop, van het kreuz af stond werd na 1 seconde analyse tijd '10 Meter' gemeld.
Mooi. Doel in zicht. Door handig ingrijpen van Boender dat er wat geld te verdienen zou zijn aan 13 hongerige mannen besloot de hutte huttewird de auto om te keren en werd er koortsachtig gewerkt om stapels paddenstoelen en aardappels fijn te snijden. De soep was werkelijk geweldig.
Na de prima stop ging het verder. Het weer bleef eigenlijk prima met een verdwaalde sputter regen maar verder alleen bewolking.  Er was weer een keuze moment waarbij nu een ander team een aantal hoogtelijnen dwars pakte terwijl het andere gedeelte langs de hoogtelijn liep. In totaal ging het nog 250 meter extra de lucht in wat daardoor een mooi uitzicht gaf. De hut werd in gestrekte draf in 1 uur en een beetje bereikt. De toppensnellers hadden 10 minuten extra nodig. Bier en worst op het terras waren voldoende vanwege de soep die nog goed op z'n plek lag.
Na een paar goede grappen en flink wat Sint Bernard slijm op de diverse wandelbroeken werd koers gezet naar het dal.
Nog geen 50 meter onderweg bleek dat de rechterknie van Mark er geen zin meer in had en dat verder dalen onherstelbaar schade zou gaan toebrengen. Zeer adrem bedacht Mark: ik loop terug naar de Wetterkreuzhut,  en dan met de taxi naar beneden. Ondersteund door twee Uriallers werd dat plan zonder verdere averij uitgevoerd. Een koud biertje op het terras vergoedde de teleurstelling. De taxirit was oncomfortabel maar rap stonden we naast Fugazi onderaan bij de Isel. Hij was alleen het laatste stuk naar de wetterkreuzhut gelopen en weer helemaal naar beneden. Klasse werk.
Boodschappen werden gedaan door het knieteam en toen de hongerige Uriallers de camping op draaiden was er al twee kilo uien gebakken en werden er 12 paprika's gesneden.
De logistiek liep prima en het koken ook totdat plots de grootste gasfles vlam vatte bij de gasslang. Dit blokkeerde de toegang tot de gaskraan maar met een welgemikte worp lag de fles om en werd na enige geruststelling van Dries de gasfles dichtgedraaid. Na een snelle doch vakkundige reparatie kookte het team verder. De maaltijd zag er zo interessant uit dat Frau Dorer wel een beetje wilde proberen. Er bleef slechts 1,5 kg over van de enorme berg voedsel. Na toetje en koffie taaiden de meesten vlot af nadat routes waren verkend en wat Schnaps was genuttigd. Het spelletje Hyves bleek met 5 man toch echt meer dan een uur te duren. De whisky er bij smaakte heerlijk. Dank je Rik!
Het was weer een Urial waardige dag!