Dag 3, Breslauerhutte en Vernagthutte

Brrrrrrp, brrrrrp, brrrrrp, zo begon om 5.45 de dag in de tent van Rik en millhill. Rik dacht dacht: waarom doet Arnold dat ding niet uit?  En Arnold dacht: waarom doet Rik dat ding niet uit? Na enkele minuten verwonderen toch maar even kijken: de Garmin van Wouz liep te trillen. Op goed geluk 1 van de vele knopjes ingeduwd, zo…. Rust. Tot 6.15 want toen moest er echt opgestaan worden. Het ontbijt verliep vlekkeloos. 3 units koffie, broodjes, de hele mikmak was prima geregeld. In al het enthousiasme was iedereen de tijd vergeten behalve Top. Nog 15 minuten. Oef. Er werd geschrokt, geslokt en heen en weer gerend tot klokslag 7.31. Gelukkig was na de inloper op zondag het meeste materiaal al in orde en hoefde alleen her en der wat water worden toegevoegd.

De reis naar Vent verliep voorspoedig, parkeerplaats, lift, alsof het verder standaard werk was. Boven aangekomen ging het al wel steil omhoog. Na enkele minuten moesten de truien toch echt uit en werd er driftig met zonnebrandcrème worden gesmeerd. Echt. De Breslauer hütte lag er weer prachtig bij, het terras werd in allerijl opgezet. We zullen verder niet uitweiden over de serveersters, dat zou weer erg stereotype zijn. Stefan en Millhill renden nog snel even de berg op om op 50 meter afstand een geocache te pakken en dat slaagde. Toen ze terug kwamen was de hele horde al in beweging gekomen om de reis voort te zetten naar de Vernagthutte. Het was een mooie lange wandeling, wat stijgen, wat dalen en een oversteek over een snel stromende beek. In een prachtige omgeving en wijds zicht, onder andere op grote gletschers en hoge toppen.

Vlak voor de Vernagthutte werd halt gehouden om de strategie door te nemen. Twee Uriallers kozen de directe route naar beneden, de overgebleven groep knalde nog 20 minuten een vrij steile wal op. Het weer leek even wat minder te worden maar de huttewaard zei dat er geen buien gemeld waren. Dat was een geruststelling. Ook de geruststelling dat het maar 2,5 uur naar beneden was vanaf de splitsing. Het eten op de hut was zeer goed, en ook het overvolle terras was gezellig. Het feit dat de huttewaard met een hitsige blik in de ogen meldde dat hij zich Millhill nog goed kon herinneren van een tocht van drie jaar geleden was overigens geen geruststelling maar meer een extra motivatie om snel de tas te pakken en op te bokken.

Op de terugweg, die vrij gemakkelijk en geleidelijk was, was er tijd voor vrolijk gebabbel. Verschillende groepjes liepen hun eigen tempo. Toen het laaste groepje met het eerste groepje contact zocht was het rapport dat het eerste groepje al in zicht was van een hut, waarbij de vermelding kwam dat kleine Boender daar nodig naartoe moest. Hij was op tijd en meldde dat het een groot succes was.

De appjes van Fugazi en R.S.A. team met ‘we zijn op de parkeerplaats’ volgen elkaar snel op en ook het laatste team was snel weer in Vent.

Er werd vrij democratisch gestemd voor BBQ en daar werden vlot alle zaken voor geregeld. Mooi detail is dat Johan tijdens het doen van de boodschappen in zijn eentje in de auto bleef zitten in de parkeergarage. Hij was niet van plan om nog een stap te zetten. Om Johan niet in de verleiding te brengen om toch uit te stappen was de auto zo kort langs de kant geparkeerd dat hij via de bestuurdersstoel uit moest stappen. In Johans stramme staat was dat absoluut geen optie. Jaco liep op blote voeten door de supermarkt liep. Er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om de wandelschoenen nog één seconde langer dan nodig aan te trekken.

Nog voordat de salade, met fijne uienringen (onder protest gesneden), klaar was had Diepman de eerste batch vlees klaar. En toen gebeurde er iets wat er nog nooit gebeurd was. Diepman meldde; ‘Vlees kloar’ en er gebeurde niks. Nog geen Kiers die in beweging kwam. Nog een keer: jonks, eetn! …. Niks. Schoorvoetend ging de eerst Urialler op zoek naar een bordje en werd er toch wel wat vlees op bordjes uitgedeeld. Weer volgde een uniek moment; er werd vanuit verschillende hoeken gezegd: zullen we delen??
Het is nog steeds niet duidelijk wat hiervoor de reden is geweest, maar het meeste vlees en het gros van de gekookte maiskolven is opgekomen. De rest wacht nog op een mooi volgend moment.

Met sterke verhalen van vroeger, van het HBO, werd de avond besloten rondom een walmende kaars, waarbij het verder een lekkere temperatuur was. Om 2300 werd er besloten af te breken. Her en der doken er wat Uriallers in bed. Morgen Gaislagkogel. 1000 meter klimmem, met de lift naar boven, of naar beneden of met de lift naar boven en beneden zijn zo wat opties. 7 uur broodjes halen en 8.15 in de auto is het plan. Kijken of dat gaat lukken.