Laatste dag

De laatste dag Urial is ook nog het bloggen waard.

Hans had al weer brood gehaald en 1 voor 1 meldden de Uriallers zich voor het ontbijt. Dat smaakte weer prima. Toen werd er besproken wat we zouden gaan

doen. Naar een meertje, via ferrrata of allebei. Het werd anders; vertrekkend vanaf een dorpje dichtbij, half uurtje lopen (dat leverde behoorlijk veel
protest op van 1 Urialler) en dan via ferrata doen. Dat was een super plan. Het was wel warm op vrijdag, gelukkig was de wandeltocht in de koelte van het bos naast een rivier en de klimwand is op het noorden gericht. Ook bleven 2 Uriallers achter op de camping. De jongste om te zwemmen en de grappigste om lekker een boekje te lezen.
Het was een prachtige wandeling vanuit Villar d'Arêne naar de start van de via ferrata. De hoogtemeters zaten eigenlijk vooral in het begin door een

afdaling naar de rivier en daarna weer meters hoogte winnen om vervolgens redelijk vlak te vervolgen.
De wand was snel gevonden en aan de voet van de beklimming werden de materialen in gereedheid gebracht. In inmiddels vaste volgorde bestegen de Uriallers de bergwand, een uitdagend parcours met veel beugels en veel lucht, enkele keren zelfs met overhang, spannend maar tof! Na enkele meters klimmen konden we
de 2 niet klimmers eenvoudig naar het terras dirrigeren, dat konden we vanaf de grond niet ontdekken, vanuit de hoogte prima. Brug over, rechts! Begrepen! klonk het.
Halverwege de klim werd er geevalueerd. De groep was bijeen en er werd links en rechts een slok water verdeeld, reepjes werden verstrekt en daarna ging het weer volle bak omhoog. Vanuit de hoogte werd ook het terras nog gefotografeerd, daar waren zowel Jan als Fugazzi op te ontwaarden.
De terugweg van de klim was nog gevaarlijker dan de klim zelf. Waarschijnlijk hebben we een afslag gemist, of die Fransen hebben een vreemd gevoel van veiligheid... Uiteindelijk belandden we veilig beneden. Fugazzi en Jan liepen ons al tegemoet en direct bij de start van de route terug naar Vilar d'Arêne herenigden de groepen tot 1 groep.
Vlot ging het terug naar de auto's die tot bakovens waren omgetoverd in de Franse hitte.
Nog een biertje in 't kamp en er werden links en rechts al wat opruim werkzaamheden gestart. Gijs had alles al keurig ingepakt, hij was als eerste klaar.
Het diner in het plaatstelijke etablissement was voortreffelijk. Hadden we ons voorbereid op 1 verplicht menu, bleek de hele kaart open te liggen. We zochten de lekkerste dingen uit en Gijs bestelde zonder aarzelen een Oceane, een salade met garnalen. Hij is zijn leeftijdsgenoten ver voorbij!
Urial 2015 werd geëvalueerd, highlights, verbeterpunten alles om het volgend jaar weer beter te doen. Iedereen was dik tevreden, vaakgenoemde highlights waren de overnachting en de maandagtocht.
Na het diner werden de laatste restjes opgeruimd inclusief de laatste 10 hamburgers die tijdens het ontdooi proces de hele koelkast van Top in een bloederige toestand hadden veranderd. Niet laat dook iedereen het nest in voor de broodnodige rust voor de lange reis.

hen en werum

*** de urial groep valt een voor een om. Normaal volgt er nog redigatie op redigatie, maar nu gaat de blog rauw en puur op het internet ***

Drie jaar hing het idee al in de lucht, vandaag ging het ervan komen: overnachten op de berg. Vantevoren was uitgezocht dat we dat in dit gebied mochten doen: kamperen was verboden, maar bivakkeren was toegestaan, of zoiets. 'Dat betekende dat we rond zonsondergang de tenten mochten opzetten en rond zonsopgang weer moesten opbreken. In de voorbereidende periode waren al de nodige foto's rondgestuurd van de meest complete berguitrusting met de minste kilo's.

Het plan was: rustdag, op het gemak pakken van de spullen en dan om 1400 vertrekken. Zo gezegd zo gedaan. Er werd heerlijk rustig genoten van 't mooie weer, leesboekjes en spelletjes werden uit de tassen gehaald en zo werd invulling gegeven aan de traditionele rustdag.

Het was rustig totdat rond lunchtijd enige roering ontstond: de alijd zo georganiseerde Kiers was zijn conactlenzendoosje kwijt. Tafels werden nagespeurd, kleding werd tot drie keer toe nagelopen en tenten werden geinspecteerd. De activiteiten van de avond ervoor werden doorgenomen, maar t geheugen was was troebel door de nodige versnaperingen. Kiers was zo aan het eind van zijn alternatieven dat hij zichzelf genoodzaakt voelde de vuilniszak om te keren. Met een nauwkeurigheid waarvoor menig forensisch expert een grote bewondering zou hebben, sorteerde hij de inhoud op naam, kleur, gewicht en volume, maar het leidde niet tot de verlossende vondst. Bebrild de berg op was de enige keus...

De tocht de berg op was loodzwaar voor de uriallers. Hij was lang, hoog en het was heet. De extra bepakking hing als een molensteen om de nek.

Medical emergency situation category intermezzo

Met de col d'arsine in zicht raakte de expeditie in een merkwaardige medics expeditie. Head of the collumn was ex colonel Top. Top Jr zat in een soort trance. De hoogtemeters en de warmte en de teringzware rugzak hadden de honderd procent concentratie er was geen ruimte voor iets anders in zijn hoofd dan het bedwingen van de berg en het bereiken van een bivak plek. In de hoofden van de andere uriallers ging het niet veel anders. Het team was verdeeld in twee groepen. Front collumn (Top Jr, WouZ, Kiers)
Plotseling dook er een duo op voor het team. Het tweetal bestond uit een jongeman en een jonge vrouw. Colonne marcheerde door. De man van het duo begon te praten tegen Top Jr. die reageerde nauwlijks vanwege de trance. De man praatte driftig door. Top kwam uit trance. "Vous parlez Anglais/"maar dat was niet het geval. De man wees op het rechterbeen van de vrouw. Top werd nu echt geactiveerd. Niet door het mooie vrouwenbeen, maar door de wond op het onderbeen waar het bloed uitgutste. De uriallers gingen uit trance en in een proffesionele bijna militaire staat. Althans, dat vinden ze mooi om te denken. Top gaf een duidelijke korte instructie aan WouZ die achterhem liep. "WouZ, medkit, chick heeft poot kapot, bloed" WouZ liep achter Top en begreep direct de ernst van de situatie. WouZ heeft zijn medkit achterop zijn rugzak hangen met klitterband. Zonder tijd te verspillen draaide hij zich om en Top rukte in 1 haal de medkit van de rugzak. HAalde hier verbandspul uit en overhandigde dit aan de man. Zelf het meisje verbinden leek wel leuk, maar als proffesional  doe je dat niet. Toch waren WouZ en Top niet tevreden. De kerel klungelde en de uriallers grepen in. "You have to desinfect first" Snauwde Top. "Ok"antwoorde de man gedwee. Het meisje, de patient, leek aangeslagen. Top blerde in zijn mic"Julia Tango for MikeHotel"...."MikeHotel hier"... "Heb jij nog wat betadine over na het Fugazi debakel?"... 'Ja, plenty'.... "Please standby, hot package coming in in 4 minutes". WouZ en Kiers en Top stapten aan de kant "Walk further for 200 meters, there you will retrieve further treatment". Daar aangekomen stond millhill al klaar met de betadine nadat in de achterhode van de Urialkudde een hongerklop nipt in de kiem gesmoord was.  Met een keurig doekje werd de betadine goed opgevangen die ook hier weer overvloedig stroomde. Het duo wilde daarna door naar beneden om de wond te laten hechten omdat het anders een lelijk litteken zou worden. Ineens gaf de man 2 cm aan bij de diepte van de wond, tja, dan moet je misschien geen risico nemen. Better safe than sorry. Het duo daalde vervolgens rap af. Geen meertje met z'n tweetjes in een klein tentje, want dat was het plan.

* abfahrt
* zware tocht
* gletsjermeer
* keuze locatie

Het was tijd om de unaniem verkozen plek om te dopen tot urial-campsite. Met trillende handjes van enthousiasme werden backpacks omgekeerd. Folie werd van sommige de nagelnieuw materieel gescheurd en de tentjes werden opgezet. Met onopvallende, maar keurende blikken werden de onderkomens van mede-uriallers gekeurd. Conclusie: prima spul. voor die prijs.

Om onze aankomst en overtocht te vieren werd er geproost met warme cup-a-soup. Zo lekker smaakte die instant soep nog nooit. Bijkomend voordeel dat hiervoor het nodige water voor werd opgemaakt. Janwillem en Arnold moesten hierdoor wel op een water-supply-run en konden - ach wat vervelend - hun waterzuiveringsfilters uitproberen. Korte tijd voor zonsondergang verdwenen zij getweeen op een missie waarvan ze nog geen benul hadden aan welke gevaren ze zich blootstelden....

Intermezzo ---Waarschijnlijk had hij ons al vanaf het dal gevolgd...

Hij kende het terrein op z'n duimpje....en wist waar hij bedachtzaam moest manouvreren en waar hij ongezien meters kon maken. Spiedende ogen hielden al ons bewegingen nauwlettend in de gaten. Zodra wij ons kamp opsloegen zocht hij een plekje vlakbij ...dichtbij de geur van zweterige Uriallers...een geur die hij nog nooit eerder had geroken, maar wel een geur die zijn oerinstincten wakker hadden gemaakt. Zijn meester had hem geleerd om nooit zijn tanden in een ander dier te zetten, maar die geur bracht het in de war. Klopte het wel wat zijn meester hem al die jaren had geleerd??? bestond er een ander leven dan het leven wat hij nu leidde??...rust had hij nodig ..en hij ging liggen ..vlakbij de geur ...de geur van Uriallers.

Een oplettende Urialler zag hem opeens liggen met een bot in z'n bek. Meerdere Uriallers kwamen kijken naar het witte gedrocht. Hij was niet onder de indruk van ons en bleef ons recht in de ogen aankijken. Nu waren de Urialles verward. Wat wilde dit witte wezen? ... was het hem om onze droge worsten te doen? ...waren er meer in de buurt en zat hij gewoon te wachten op zijn soortgenoten?.'s Nachts hoorden wij geritsel rond onze tenten ...zachtjes grommen van het witte wezen ...of was het toch het snurken van Kiers  en Stefan??? . Niemand durfde zijn tent uit ,zelfs MillHill niet ondanks dat hij niet lekker in zijn tent lag. Beter niet waterpas in je tent dan opgevroten worden door het witte wezen zal MillHill wel gedacht hebben.

De volgende dag kwamen we weer oog in oog me het witten wezen toen hij braaf zijn werk deed in de schaapskudde.

Moraal van dit verhaal : Met Rum meer fantasie.

Na terugkomst van de watermannen was het water aan de kook en dat ging in de speciaal daarvoor bestemde zakken. 8 minuutjes wachten en er waren heerlijke maaltijden. Tai chicken, stamppot en nassi. Ook was er een portie zeer goed smakende pasta carbonara. De porties waren ruim voldoende en er werd driftig gedeeld. Zo werd het een soort Urial buffet.Het was fantastisch. Als toetje had Diepman een verrassing. Hij had een half varken meegenomen, keurig in peperkorrels verpakt. Dat werd dankbaar door de inmiddels bijna verzadigde Uriallers genuttigd.
Na het eten werd er nog wat gelurkt aan meegenomen heupflaccons en toen was het al snel na 2300 en werd het materiaal nog eens aan een definitieve test onderworpen. 

quote: en dan staan we in het midden van de nacht op om de zonsopgang te fotograferen

Na een roerige nacht, door een ieder weer anders beleefd, was er die prachtige zonsopgang en werder op de magnefieke brander van Diepman weer een bak water warm gemaakt wat door een paar lepels toevoeging van Top een heerlijke bak koffie werd. Het ontbijtje was ook prima: een plak mueslibrood en de resten van 6 muesli repen. Was het prima op uit te houden.
We liepen vrij makkelijk naar de hut toe die we al eerder hadden bezocht en daar werd een bosbessentaartje met een kop koffie genuttigd. Vanwege het tijdstip en de warmte werd er voor gekozen niet nog volgende hutten te bezoeken maar terug te gaan voor bbq en quiz. De gok die moest worden genomen was; komen we de andere groep tegen of hebben die hun plannen ook omgegooid. Gelukkig kwam het goed. Gijs werd al vanuit de verte gespot en weldra werden de groepen verenigd. Natuurlijk waren er over en weer grote verhalen te vertellen die ook nog een beetje werden gepimpt. Een verhaal wat al snel werd getoetst was de schaapskudde. Die was er inderdaad. Een hele grote kudde. En daar moesten we dwars tegenin. Arme schaapjes.

Steekbeest

reveille - Om 7:00 werd Stefan gewekt door een dikke scheet van Diepman die gehurkt voor zijn tas zat. Het idee was om de reveille ten gehore te brengen, maar de uitvoering kwam niet verder dan een langgerekt laag *prffftrrt*. Stefan antwoordde grinnikend met een welgemeend "Goedemorgen'. De dag was begonnen. Voor het ontbijt had Hans met Gijs overheerlijke pain cereale, ruimschoots voor 8 uur geregeld. Millhill besloot om twee extra schepjes koffie in het filter te gooien wat ervoor zorgde dat Stefan binnen twee slokken transformeerde in een ADHD-er onder invloed van speed en cocaine. Tijdens het ontbijt werd de route voor de dag bepaald. Het weer was onzeker en er zat een goede kans in op regen rond 14:00
Splitsen - De groep werd verdeeld. Jan Top en Fugazi liepen een alternatieve route terwijl de overige Uriallers voor een straf klauterklimmetje van 600m in het eerste uur gingen. Geheel traditiegetrouw werd voor de tweede dag op rij de verkeerde parkeerplaats gekozen wat meer wandelplezier opleverde. Klimmetje was prachtig. Terwijl de Uriallers stonden te genieten van de salmiakballetjes van Gijs, mueslirepen en het prachtige uitzicht werden ze langzaam opgegeten door vliegende mieren. Tijd om door te lopen. Toen het klimmetje achter de rug was en het mooi glooiende deel van de wandeling kon beginnen betrok het weer en werd met gezond boerenverstand de afweging gemaakt tussen doorlopen en teruglopen. Doorlopen betekende dat dezelfde weg weer teruggelopen moest worden, er was geen mogelijkheid tot het lopen van een rondje of het aanpassen van de route. De regenjasjes gingen aan en er werd besloten om terug te lopen. Een natte Urialler is geen blije Urialler. Dat past niet bij het concept van droge worst.
Na de afdaling wilden Stefan en Millhill nog een geo cache opzoeken. Gijs wilde, na het stellen van enkele vragen als 'is het dan heel erg ver' en 'is het erg steil' ook wel mee.
De cache lag op een zeer bijzondere plek. Bij een kapelletje dat tot 15 meter nadering nog volledig aan het zicht onttrokken was. Tot zijn grote vreugde vond Gijs het kleine kokertje met daarin de officiele cache log. Het uitzicht was prachtig. Daarna ging het cache team de overwinning vieren met een cr鋯e. In een onooglijk etablissement kwam een frisse serveerster vrolijk de bestellingen opnemen. Dit ging in twee etappes want de lijst met mogelijkheden was behoorlijk lang. Stefan gaf Gijs nog snel een spoedcursus Frans waarna Gijs in vloeiend Frans zijn bestelling deed. Hij kreeg complimenten voor de uitspraak en nog een lief lesje uitspraak waarna het perfect was. Na dit heerlijke hapje stapte het cache team in de auto, en snel er uit bij een lokale attractie: een uitzichtspunt waar je 5 meter op een plateau boven een honderden meterers diepe afgrond hing. Dit gaf een prachtig uitzicht. Ook werd in een volgende stop de camping nog van boven gefotografeerd.
Teruggekomen op de camping waren Jan en Fugazi al klaar met het opruimen en de afwas. Jan had de vrijgekomen tijd besteed aan het bestuderen van het vlieg- en vechtpatroon van de wesp. Op alle droge worst, nectarine en bier kwamen nl wespen af. Hans had een booby trap gemaakt van sinas en een bierfles waar de meeste wespen met alle zes poten intrapten.
Ondertussen kwamen Stefan, Millhill en Gijs terug van het geo-cachen. Die hadden ze gevonden en ze hadden zichzelf beloond met overheerlijke crepes met vulling. De chef was "tres content' met de reactie van de uriallers.
Top nam een slok van zijn bier. Op zich niets bijzonders. Wel bijzonder was dat hij luid vloekend het bier uitspuwde en een soort onbeholpen klompendans begon onder het uitkramen van termen die het meest leken op "gowvewdomme", "kufbeeft" en "de angew ziwt ew nof in". In zijn bier was een wesp geslopen en die had Top in zijn gehemelte gestoken. Na een, voor Top begrippen korte, overtuigingsperiode van 10 minuten werd besloten om de huisarts te bellen. Die was er niet, maar de assistente zou een terugbelafspraak inplannen. Binnen 2 minuten had Top de arts aan de lijn. Argumenten als 'ik voel me prima', "ik ben niet allergisch" en "hij heeft me niet zover achterin gestoken" beinvloedden de diagnose niet. Geen gelul Top. Je moet gewoon even naar de huisarts in het dorp. Top had er niet veel zin in, maar als de specialist advies geeft dan volgt ie dat op. Nadat Top had vernomen dat de plaatselijke huisarts Christine heette steeg de zin. Hij kon bijna niet wachten tot 7:15. De capucijners werden uitgesteld tot nader order. Top jr en sr vertrokken richting dorp terwijl de Uriallers in spanning achterbleven. Welk lichaamsdeel zou geamputeerd moeten worden? Om de spanning het hoofd te bieden werd begonnen met de voorbereidingen voor de capucijners.
Na een half uurtje kwam Top in paniek terug. Wie heeft er een paar tientjes voor mij? De pin automaat is kapot en ik moet de arts betalen. Geen probleem, Hans bood redding. Overigens was er geen reden voor paniek, Top was prima in orde en hoefde verder niets aparts te doen.
Stefan, Kiers en Gijs waren in alle consternatie een wedstrijd vliegtuigje vouwen aan het uitvechten. Gijs won met een straatlengte afstand op snelheid en afstand, terwijl Kiers met de originaliteitsprijs aan de haal ging.
Diepman had in afwachting van de capucijners een indrukwekkend stuk peperworst gehaald. Een mid-sized Afrikaans dorp kan daar een half jaar lang van leven, maar de Uriallers hakten in 30 minuten de halve worst weg.
Jan Top maande tot matiging van de peperworst. Er kwamen capucijners aan en je moet je eetlust niet bederven als de capucijners in aantocht zijn. Iedere Urialler droeg zijn steentje bij tijdens het koken en Jan was hoopvol dat 5 potten capucijners en 2kg katenspek genoeg zou zijn om 9 hongerige Uriallers het zwijgen op te doen leggen. Het drie  gangen maaltijd bestond uit: Een voorgerechtje (Capucijners met spek), een hoofdgerecht ((Spek met capucijners) en een nagerecht (spekjes met capucijnertjes).

3 x 3

Titel:


9 uur weg. Dat was het plan. En dat lukte ook: om 8 uur zat iedereen met grotendeels ingepakte tas aan tafel en stipt om 3 minuten over acht kwam Hans aan met de buit: 3 heerlijke baguette au cerial en een pain de campagne. De koffie kwam in voldoende hoeveelheid door de filters en het smaakte allemaal perfect.
Om 9 uur liepen we naar de autos die ons vrolijk ronkend naar het startpunt brachten. Oh ja, wel via een zeer pitoreske route waarbij de spiegels van de Duitse vervoersmiddelen aan weerszijden de huisjes toucheerden. Het had makkelijker gekund maar dit was leuker! Ook qua parkeren had het makkelijker gekund, maar ook dit loopje langs een prachtig blauw stuwmeer was een mooie toevoeging.

De omgeving was prachtig: via een mooi dal met aan alle kanten watervallen ging het meter voor meter omhoog. Tot we op een soort van plateau kwamen. Daar was het breed en relatief vlak: prachtig! Hier graasden de pinken er vrolijk op los. En het waren slimme beesten want ze hadden niet hun voedsel ondergepoept maar het pad gebruikt als toilet. Maar dit mocht de pret niet drukken. We liepen mooi door tot we op de plek van de bronnen van de Romanches kwamen. Hier werd halt gehouden. Een echte duidelijke bron was niet aan te duiden maar de droge worst bood uitkomst. Het was wel tijd om een foto te maken, met mooi uitzicht op een gletsjer. Top had een strategie. Hij deed of hij de juiste positie probeerde te vinden om de groep op de foto te zetten met de berg/gletsjer op de achtergrond. En precies op het juiste moment vroeg hij een sportieve vrouw, die net haar tocht weer wilde vervolgen, om een foto te maken. Dat wilde ze. Ook deze Francaise maakte van het fotograferen een sport. Maar dan ook heel serieus. Waar we gisteren een kniebuiging voor de beste resultaten zorgde, werd deze keer een split en een spagaat ingezet. Dit zorgde voor focus bij de Uriallers en het resultaat zal later ook met trots worden getoond.

Op de terugweg bedacht Gijs ineens dat hij zijn telefoon mistte. Dat ging gepaard met wat zuchten en een voorzichtig 'he daar baal ik van'. De hele tas ging op de kop en het oordeel luidde: ik ben hem kwijt. Net toen besloten was dat Gijs terug zou voor een zoekactie bleek dat ie toch in een vakje zat. Probleem opgelost.

De auto's stonden nog op hun plek en die brachten ons weer veilig op camping. 1 team had nog wat boodschappen gedaan en een reservering gedaan voor het eten. De pizzeria. Een mysterie wat nog niet is opgelost is waarom de deuren aan de zijde van de auto van Hans en Top volledig open stonden.

Gijs was ondertussen het tweede voorwerp kwijt; zijn zakmes. Hij was hier al eens door gewaarschuwd, en het mes was al gevonden door een opmerkzame Urialler. Later op de middag werd hij mooi voor de gek gehouden doordat hij met zijn eigen mes (alsof het van iemand anders was) een aantal flesjes opende. Natuurlijk kreeg hij zijn mes terug. Hij pakte direct al iemand terug door zijn vaste grapje te herhalen door een flesje water te serveren in plaats van een biertje. Er zijn nog 8 Uriallers die er nog in moeten trappen dus hij kan nog even verder.

Top Jr. heeft last van GAS ..niet het normale Urial gas maar van Gear Acquisition Syndrome wat resulteert in spullen die je eigenlijk niet nodig hebt.In geval van Top jr. is dit dus een hangmat die hij graag aan de groep wil demonstreren. Zijn plan is om de hangmat tussen 2 bomen te spannen en dan daar een nacht in door te brengen. Om te voorkomen dat hij nat zou worden sloopte hij onze mooie tarpopstelling en verplaatste hij alles naar zijn hangmat. Voor de zekerheid heeft hij ook nog een reserve tent en kan hij ook nog bij zijn pa in de tent.Verder heeft hij ook een waterdichte zak voor kleding paraat staan naast zijn slaapstek.
Terwijl het plan tot stand kwam en de gevolgen voor de groep duidelijk werden: geen droge plek om te eten...ontstond er een discussie over de lengte en breedte van de tarp van Top. Iedereen schatte in dat het zo'n drie bij drie was. Hans zei dat het minstens 4 was en wist het vrij zeker met zijn timmermansoog. 80% zekerheid. Er werd een liniaal gepakt en er werd gemeten.3 meter. Bij Hans was dit niet voldoende. Heb je wel goed gemeten? Of heb je de inches kant gepakt. Nee, mm staat er op. Niet voldoende. Meet zelf maar dan. Hans nam een wandelstok als meetinstrument dat zeer zorgvuldig gecalibreerd erd met behulp van de liniaal. Het hoge woord kwam er uit: jullie hebben gelijk: drie meter.

Hans edit: "Voor Stefan ging de controlemeting met de wandelstok boven de pet. Dit gaat allemaal veel
te snel riep hij verbijsterd. Maar de overige uriallers (aldus Hans zelf dan) waren het eens met de controle en
de zaak werd met algemene stemmen afgesloten."

De pizzas waren ontzettend lekker maar het wachten, ruim 1,5 uur, was wellicht niet wat we er van verwacht hadden. Grotere groepen kunnen ze kennelijk niet aan. Gijs ging hierdoor iets later dan gepland naar bed, en op een of andere manier direct daarna alle Uriallers. Op 2 na: de blog moest nog af en er was ook nog een flesje leeg te maken. 

First Blood

Vandaag was de inloop dag. Je lichaam moet natuurlijk wennen aan de ijle lucht en bovendien moet de stress van de reis even uit het systeem. Op het Urial camp, alle tenten staan in een oude vertrouwde vorm "Cirkel", werd iedereen langzaam wakker. Kontenkrabbend, geeuwend kwamen de mannen uit de tenten. Strakblauwe hemel, prachtig uitzicht op de gletsjers.

Het ontbijt werd ingezet: als een ervaren geoliede machine werden thermosflessen vol koffie gezet en werden de broden netjes in plakken gezaagd. Het weer was goed en dus zat de hele groep in het ochtendzonnetje te genieten. De kaarten werden bestudeerd en de er werd unaniem besloten een lekker inloop tochtje te gaan maken aan de oostzijde van de camping, richting La Meije. Rustig werd alle equipment uit de diverse bakken, zakken, tassen en kofferbakken gehaald. Communicatieapparatuur werd op elkaar afgestemd en schoenen nog even snel in het vet gezet. Na een positief advies van een Belgische vrouw vulden Jan en Arnold de waterzakken met water dat er toch wel erg melk-achtig uit zag.

Het dorp werd in de loop naar het startpunt van de route verkend. De bakker is aanwezig en werd aangeduid met Pain. Ook is er een supermarkt, die werd aangeduid als alimentation. Deze woorden moet je dus niet op z'n Engels uitspreken/begrijpen want dan klopt het toch niet meer met wat het voor stelt. Rare jongens die Fransen.
De route werd snel gevonden en de Uriallers waren en route.
Na een melding van een hekje volgde snel een 'hut gevonden'. Helaas bleek het een zomerwoning van een boer, zonder terras, bediening en bier. Om een en ander te compenseren werd er daarom maar op een muesli reep geknaagd en ging er een slok fris water achteraan.

Na enige tijd verscheen er een vriendelijke Francaise met een jonge hond. Bescheiden nam ze enige afstand maar nadat ze zag hoe met de nodige inspanning getracht werd een groepsfoto te maken vroeg ze of ze dat voor ons kon doen. Dit werd met enthousiasme ontvangen. Ze maakte er nogal wat werk van, vanuit 10 verschillende posities werd vanaf de grond en ook staand uit de hand met Fugazis nieuwe camera gefotografeerd. Hij zei dat het goed gelukt was, binnenkort op de site te zien.

Op de terugweg van chalet de chal vachere leek alles koek en ei. In licht verspreide colonne formatie werd de afdaling aangevat. Vredig gekeuvel over ditjes en datjes van 9 uriallers. Alle onderwerpen werden even weer besproken, soort jaarlijkse update. Hoest met de vrouw? Wat voor auto heb je nu? Hoe ist op werk? Je kent het. Vredig tafereel.

Totdat er plotseling door de wokkie tokkie in lichtelijk geemotioneerde, doch dwingende toon werd gemeld "Stoppen!" Colonne stopt. Er werd echter geen verdere informatie verstrekt. De voorste groep werd ongeduldig. "Waarom stoppen we?"..... antwoord: "Er is en gewonde". ... stilte...  "Medische ondersteuning nodig".... "Exacte berichtgeving graag, wie is gewond?, wat is de vermoedelijke verwonding, en hoe is de verwonding ontstaan"...... "Fugazi, snijwonden, vallen".... "Wat is er nodig?" .... "Betadine en verband"... WouZ en Top hadden een verbandtrommel in de tas en bedachten zich geen jiffy en sprintten met fanatisme de berg op. Aangekomen op de plaats delict zagen de mannen echter dat Fugazi al verzorgd werd.Als een kind zo blij was MillHill in de weer: na 15 jaar ongebruikt meezeulen, kon eindelijk de Betadine uit de verbandkoffer worden gebruikt!. De  wonden werden met betadine overspoeld, want tijdens de enthousiaste en een beetje zenuwachtige behandeling was de dop van de betadinefles van millhill was eraf geschoten. Een beetje bruin en beteuterd kon Fugazi weer verder.

Achteraf bleek dat tijdens de behandeling MillHill's fotocamera door de charmante meesterdief Top sr. was geroofd. Zelf blijft hij bij hoog en laag beweren dat MillHill deze zelf op de grond had achtergelaten. Door wroeging (en een te slechte internetverbinding met zijn marktplaats account) zwichtte Top sr. en zodoende kwam de camera weer in handen van de rechtmatige eigenaar.

Na het nodige glibberen en glijden werd vaste grond gevonden. Daar splitste de groep zich op wegens logistieke redenen: er moest nog bier in de plomp. Het andere team ging naar de vvv en daarna naar het terras. Na het nodige 'zijn jullie er al'? Kwam het bierteam ook op het terras en daar bleek nog steeds geen bier te zijn. De Schatsmeister nam zijn taak serieus en in het beste Frans werd verzocht aanstalten te maken met het opnemen van de bestelling. Het kwam goed.8 Groot bier en een icetea werden weldra bezorgd. Het smaakte prima.
Gijs at ook nog een lekker bakje ijs.
Terug op de camping werd er een nieuwe activiteit ondernomen. De ene na de andere Urialler dreef in het zwembad. Top Jr. stak een droge worst in de broekzak van zijn zwembroek en dook het water in. In het water toverde hij de worst tevoor schijn en at lekker met Top Sr een heerlijke drentse worst in het water. Op de wal droogde iedereen prettig op in de zon. Gijs beweerde dat hij supersterk was. Toen Top Jr. wat bootcamp instructies gaf, viel Gijs snel door de mand. Nog geen 3 pushups.

Na het eten werd nog wat gedouched, perzik en chips gegeten en daarna werd er aangevangen met het koken. Plotseling dook er een spanjaard op met een hele stapel gitaren en het volgende moment zaten Diepman, Kiers en Stefan met veel enthousiasme op hun eigen meegenomen jukalilles te spelen. Af en toe klonk het best harmonieus. Pasta bolognese werd ondertussen vakkundig, in ruime hoeveelheid bereid en met de nodige camping improvisatie. Het smaakte heerlijk met de koele biertjes er bij.

Een bak koffie met nog een verdwaalde koek topte het maal netjes af. Diepman trok de fles meegenomen drank open en er werd afkeurend over gesproken en er werd gehoest. Geen goed teken.

Day 1, regen

Vrijdag 31 juli. KWartiermakers TangoPapa en MikeHotel knall'n in zuidelijke richting naar Swiss. Rond 18:00 werd een erg prettig duits restaurantje geinspecteerd en goed bevonden voor de warme hap. Top Sr. weerstond de vettigheid verleiding en nam kip met rijst. Mill en Hans waren een schoolvoorbeeld met vis en rattatouile van groenten. Top Jr. nam schitzel met patat en mayo.

Na deze oppepper werd de reis hervat. De wokkietokkie communicatie werd flink aangescherpt door Top Sr. Top Sr. heeft bij de luchtmacht zijn dienstijd uitgezeten en heeft de jonkies even geleerd hoe radio communicatie gaat. De auto voorop heet, net als de starfighters in formatie, "Alpha". De volger, of wingman, heet"Chicken". Voot je gaat communiceren meld je je eerst, en je meldt wie je wil spreken. Zoiets"Alhpa for chicken" en dan"Chicken voor Alpha" en dan"IN de A3 zit rare kerel", "ROger, chicken out".

Het duurde niet lang en er werd efficient gecommuniceerd en met een onmeetelijke preciesie werden de dames in de passerende auto's  en kwam de reis tot stilstand in huize Klinkhamer. Warm onthaal van Fleur, en al snel zaten de Uriallers in kwestie achter een lekker biertje die Klinkhamer buit had gemaakt aan de belgische kust slechts enkele weken eerder.

Klinkhamer zelf moest werken tot dik 23 uur maar toen hij aanschoof werd het serieuzere bier ontkurkt en werden de verhalen echt stoer.

Millhill zette zijn nieuwegekochte tentje op voor de nacht. Top Sr. dook in een groot schoon twee persoonsbed op de logeerkamer (Patser) zijn zoon op een luchtbed onder het raam naast hem. Waar Hans geslapen heeft is onduidelijk, ergens in de kelders onder paleis klink.

Na een heerlijk ontbijt, waarbij Hans van Henk-Jan een dik bord havermout pap kreeg voorgeschoteld, werd de reis hervat. Na wat gezoek naar LPG werd vlak voor de COl de Galibier het Urial inkopen bij de supermarkt ritueel uitgevoerd. Zie vorig jaar voor uitgebreide omschrijving.

Hans wilde niks eten verder.

Aangekomen bij de camping was het weer slecht. Regen regen regen. Snel werd stap 1 gezet en een fijne droge plek gecreerd met behulp van vier bomen, veel touw en een sjieke tarp. Daarna werden de tenten opgezet. Na het debacel van vorig jaar had Millhill zijn tent ff goed onderhanden genomen en ingesmeerd met eeh spul. Echter kwam na nog geen 5 min een verschrikte Mill onder de tarp. "Tent lekt". Het spul bleek echter gewoon tijd nodig te hebben dus na 20 min was de tent van Millhill kurkdroog. Van binnen dan.

Terwijl het kamp zo opgebouwd werd ineens gebeld door Wouz. Alhoewel Mill en Top Jr. tot vervelens toe hadden zitten drammen dat er een tunnel ingestort en dus afgesloten was, en Stefan en WouZ dit wisten en geprobeerd hadden deze tunnel te omzeilen, zijn ze dus toch voor de tunnel tot stil stand gekomen. Boender Jr. heeft uit frustratie nog even tegen de tunnel geplast, en toen werd de wagen gekeerd en de weg voortgezet.

Hans heeft een heerlijke Taglatelli Gorgonzola in mekaar gezet voor de groep. Er moest om de coleman benzine brander wel een constructie heen gebouwd worden om de reuzen pan te dragen maar dit was zo gebeurd.

Gijs, of zoals wij hem noemen, Gizmo, is ook weer mee dit jaar. Alleen, zijn vader had iets wat belangrijker was dus ging niet mee. Na het eten werd de checklist van zijn vader afgewerkt, Gizmo vond het allemaal wel beetje overdreven, hij was geen drie immers. Hmm jah goed punt, maar wij moeten het ook ff allemaal leren. Hij ligt lekker te slapen, en Top Sr. ook. De rest van de bikkels kletst nog wat met wijntje erbij. Denk niet dat het heel laat wordt vandaag.