First Blood

Vandaag was de inloop dag. Je lichaam moet natuurlijk wennen aan de ijle lucht en bovendien moet de stress van de reis even uit het systeem. Op het Urial camp, alle tenten staan in een oude vertrouwde vorm "Cirkel", werd iedereen langzaam wakker. Kontenkrabbend, geeuwend kwamen de mannen uit de tenten. Strakblauwe hemel, prachtig uitzicht op de gletsjers.

Het ontbijt werd ingezet: als een ervaren geoliede machine werden thermosflessen vol koffie gezet en werden de broden netjes in plakken gezaagd. Het weer was goed en dus zat de hele groep in het ochtendzonnetje te genieten. De kaarten werden bestudeerd en de er werd unaniem besloten een lekker inloop tochtje te gaan maken aan de oostzijde van de camping, richting La Meije. Rustig werd alle equipment uit de diverse bakken, zakken, tassen en kofferbakken gehaald. Communicatieapparatuur werd op elkaar afgestemd en schoenen nog even snel in het vet gezet. Na een positief advies van een Belgische vrouw vulden Jan en Arnold de waterzakken met water dat er toch wel erg melk-achtig uit zag.

Het dorp werd in de loop naar het startpunt van de route verkend. De bakker is aanwezig en werd aangeduid met Pain. Ook is er een supermarkt, die werd aangeduid als alimentation. Deze woorden moet je dus niet op z'n Engels uitspreken/begrijpen want dan klopt het toch niet meer met wat het voor stelt. Rare jongens die Fransen.
De route werd snel gevonden en de Uriallers waren en route.
Na een melding van een hekje volgde snel een 'hut gevonden'. Helaas bleek het een zomerwoning van een boer, zonder terras, bediening en bier. Om een en ander te compenseren werd er daarom maar op een muesli reep geknaagd en ging er een slok fris water achteraan.

Na enige tijd verscheen er een vriendelijke Francaise met een jonge hond. Bescheiden nam ze enige afstand maar nadat ze zag hoe met de nodige inspanning getracht werd een groepsfoto te maken vroeg ze of ze dat voor ons kon doen. Dit werd met enthousiasme ontvangen. Ze maakte er nogal wat werk van, vanuit 10 verschillende posities werd vanaf de grond en ook staand uit de hand met Fugazis nieuwe camera gefotografeerd. Hij zei dat het goed gelukt was, binnenkort op de site te zien.

Op de terugweg van chalet de chal vachere leek alles koek en ei. In licht verspreide colonne formatie werd de afdaling aangevat. Vredig gekeuvel over ditjes en datjes van 9 uriallers. Alle onderwerpen werden even weer besproken, soort jaarlijkse update. Hoest met de vrouw? Wat voor auto heb je nu? Hoe ist op werk? Je kent het. Vredig tafereel.

Totdat er plotseling door de wokkie tokkie in lichtelijk geemotioneerde, doch dwingende toon werd gemeld "Stoppen!" Colonne stopt. Er werd echter geen verdere informatie verstrekt. De voorste groep werd ongeduldig. "Waarom stoppen we?"..... antwoord: "Er is en gewonde". ... stilte...  "Medische ondersteuning nodig".... "Exacte berichtgeving graag, wie is gewond?, wat is de vermoedelijke verwonding, en hoe is de verwonding ontstaan"...... "Fugazi, snijwonden, vallen".... "Wat is er nodig?" .... "Betadine en verband"... WouZ en Top hadden een verbandtrommel in de tas en bedachten zich geen jiffy en sprintten met fanatisme de berg op. Aangekomen op de plaats delict zagen de mannen echter dat Fugazi al verzorgd werd.Als een kind zo blij was MillHill in de weer: na 15 jaar ongebruikt meezeulen, kon eindelijk de Betadine uit de verbandkoffer worden gebruikt!. De  wonden werden met betadine overspoeld, want tijdens de enthousiaste en een beetje zenuwachtige behandeling was de dop van de betadinefles van millhill was eraf geschoten. Een beetje bruin en beteuterd kon Fugazi weer verder.

Achteraf bleek dat tijdens de behandeling MillHill's fotocamera door de charmante meesterdief Top sr. was geroofd. Zelf blijft hij bij hoog en laag beweren dat MillHill deze zelf op de grond had achtergelaten. Door wroeging (en een te slechte internetverbinding met zijn marktplaats account) zwichtte Top sr. en zodoende kwam de camera weer in handen van de rechtmatige eigenaar.

Na het nodige glibberen en glijden werd vaste grond gevonden. Daar splitste de groep zich op wegens logistieke redenen: er moest nog bier in de plomp. Het andere team ging naar de vvv en daarna naar het terras. Na het nodige 'zijn jullie er al'? Kwam het bierteam ook op het terras en daar bleek nog steeds geen bier te zijn. De Schatsmeister nam zijn taak serieus en in het beste Frans werd verzocht aanstalten te maken met het opnemen van de bestelling. Het kwam goed.8 Groot bier en een icetea werden weldra bezorgd. Het smaakte prima.
Gijs at ook nog een lekker bakje ijs.
Terug op de camping werd er een nieuwe activiteit ondernomen. De ene na de andere Urialler dreef in het zwembad. Top Jr. stak een droge worst in de broekzak van zijn zwembroek en dook het water in. In het water toverde hij de worst tevoor schijn en at lekker met Top Sr een heerlijke drentse worst in het water. Op de wal droogde iedereen prettig op in de zon. Gijs beweerde dat hij supersterk was. Toen Top Jr. wat bootcamp instructies gaf, viel Gijs snel door de mand. Nog geen 3 pushups.

Na het eten werd nog wat gedouched, perzik en chips gegeten en daarna werd er aangevangen met het koken. Plotseling dook er een spanjaard op met een hele stapel gitaren en het volgende moment zaten Diepman, Kiers en Stefan met veel enthousiasme op hun eigen meegenomen jukalilles te spelen. Af en toe klonk het best harmonieus. Pasta bolognese werd ondertussen vakkundig, in ruime hoeveelheid bereid en met de nodige camping improvisatie. Het smaakte heerlijk met de koele biertjes er bij.

Een bak koffie met nog een verdwaalde koek topte het maal netjes af. Diepman trok de fles meegenomen drank open en er werd afkeurend over gesproken en er werd gehoest. Geen goed teken.