Dag 7 - terugreis

Over de terugreis moet ook nog even wat gezegd.
De wekkers gingen vroeg. Heel vroeg. 5.30. Er werd koffie gezet, de laatste spullen werden in bakken gegooid en vlak voor 6 uur namen de eerste Uriallers afscheid van de laatste tentbewoner en metgezel (de tent van Dries was al op vrijdag met mooiweer ingepakt). Om 6 uur klonk er al kabaal in het dal, drie auto's stuurden hun neus naar het noorden, noar huus!
De tent werd rap opgeruimd, terwijl in het huis de boel werd opgeruimd en de laatste spulletjes gingen in de Renault.
Om stipt 7 uur, de schaduw van de slagboom hing nog op zijn plaats, gleed ook de Safrane de poort uit.
Vlot werden de bergen bereikt. Via de WhatsApp bleek dat er verschillende routes werden genomen. Diverse berichten bereikten de volgers: Munchen was geen goed idee. Dikke prut. Via Füssen ook vertraging. Het was al met al overal stikdruk en de mannen die 1 uur later vertrokken hadden al tientallen kilometers voor Füssen blokrijden. Ook was er dikke regen. Uit narigheid werd de route naar Garmisch Partenkirchen verkend. Mooie route, weinig verkeer maar allemaal kleine plaatsen en heel veel kilometers snelwegloos. De pas stond ook vol en bij Memmingen was het ook prut maar waarschijnlijk kostte het met elkaar wel veel meer tijd. De mannen bij München voetbalden nog even op de snelweg. Op tip van Dries volgden ze nog tijdelijk een parallel gelegen weg maar even later stond het al weer vast op de A9. We hoorden ergens: 20 km file op de a9 boven München in noordelijke richting.
Top in het kwardraad leek toch echt de beste route te hebben genomen. Zij kwamen als eerste aan. Rik werd door Fugazi in Rozendaal op de trein gezet en langzamerhand druppelden de Uriallers binnen. Hans en Arnold als laatste, om 23.30 werd Hooghalen bereikt. Om 0:14 gaf de laatste Urialler in Groningen het sein: thuus.

Dag 6 - Uitlopen en quizdag

Op vrijdagochtend, na een nacht waarin menig Urialler eens echt door kon harken was het weer stralend weer op het terras. Er werd uitgebreid van het ontbijt genoten. Toen kwam ter sprake wat we die dag zouden gaan lopen. Nou, het enthousiasme knalde er vanaf, het ene voorstel nog gekker dan het andere. En dat na een dag met monstertochten.

Uiteindelijk werd een combinatie gekozen van een klein rondje op hoogte en een rondje op het terras.

De Uriallers gingen licht bepakt tot onbepakt deze uitdaging aan. De zon scheen, wat kan er mis gaan? 2 ronkende leasebakken en een metsubsidie brachten ons, zonder onderweg extra batterijen te kopen, naar Pinzolo. Auto op de vrije parkeerplaats, de lift in en hoppa, naar tussenpunt 1. Daar splitste zich de groep: 1 in de bakkende zon op een bloemenweide waar allerlei gekke dingen gebeurden en 2 personen verkozen een schaduwrijke plaats. We moesten een half uur wachten voor de lift naar het bovenste station zou vertrekken. Het was een bonte verzameling mensen. Sommigen met hondjes, anderen met kinderen en jong en oud, alles was er. Its spectaculairs kan niet genoemd worden, het was gezapig. Omdat het nog steeds niet op was werd hier alvast droge worst uitgedeeld. Zo tegen het einde van de week waren ze extra droog dus extra lekker. We zaten het half uur allemaal zonder problemen uit.

De lift ging al 2 minuten voor schema in beweging, dat was wel uniek voor deze contreien, want de Pünktlichkeit is hier eender Oostenrijk. Zonder commando, alsof er een gezamenlijk bewustzijn bestaat, liepen we snel naar de lift en stapten we in. De stoeltjeslift (ontkoppeld) bracht ons verder naar boven, op 2100 meter, een hoogte waar Uriallers zich weer thuis voelen.
Erg mooi was het niet en het uitzicht werd met de minuut minder. Nog snel werd op de top de teamfoto gemaakt. Zoals wel vaker pas op de laatste dag.

Op een lichtelijk naar benedend stuk vals plat werd nog een wedstrijdje sprinten gedaan. In tegenstelling tot de eerdere wedstrijd werd deze gewonnen door millhill alhoewel daar nog over werd getwist want er was geen duidelijke bocht. Dat hij, vanuit zijn meegebrachte goed gevulde rugzak, een remparachute gegooid had werd kennelijk niet als zodanig opgemerkt. VOor degenen die het alternatieve scenario liever willen lezen: Top, Stefan en millhill kwamen tegelijk aan. Het was wel het laatste stukje naar beneden. Een stukje wat duidelijker vlak luidde vervolgens de stijging weer in. Om volledig onbekende reden sprintte Boender er met blote rug vandoor. Gevolgd door niemand. Toen hij ver voor de groep uit was werd hem duidelijk dat dit wellicht een vreemde actie was. Om een en ander te redden maakte hij toen maar een foto van de groep. Wat daar van geworden is weet haast niemand. De muur van wolken rond de bergtop werd alsmaar dichter. Uitzicht was nul. Het was ook koud. Bij de lift trokken de mensen die daar beschikking over hadden warme kleding aan. Een enkeling stapte met blote armen en benen de lift in, kort nagekeken door een hoofdschuddende liftmeneer die iedereen vriendelijk waarschuwde de hoed toch goed in de gaten te houden. Nog geen 10 meter na het lifthuisje was dat al niet eens meer te zien, en ook het bakje voor was met geen mogelijkheid waar te nemen. Het was een erg koude wolk. Al met al was dit de grootste ontbering van de dag en derhalve vermeldenswaardig. Onder de wolk was de temperatuur aangenaam. Maar het was nog niet lekker genoeg voor een terrasje, dus ook het middenstation werd overgeslagen. De cabinelift maar weer in. Het was een soepele overstap. De cabine ging snel en comfortabel. Een abrupte stop boven een mogelijk nieuw Urial onderkomen was de enige onderbreking.
Onderaan het liftengebeuren leidden de verkenners van een eerder bezoek aan Pinzolo ons naar het centrum. Maar niet nadat de onderzoekende blikken van een frisse Italiaanse moeder werden beantwoord door strak terugkijkende Uriallers. Het was immers vrijdag. Toen zij uit het zicht was was en groep die wat baggage in de auto legde weer terug was ging het op weg naar het centrum.

De waarschuwingen ‘daar is niks’ werden genegeerd door de nieuwkomers die het over namen. Men had dorst. Toch werd ook tijdens deze verkenning geen winst geboekt. Er werd een alternatief terras gevonden, wat om onduidelijke redenen werd afgekeurd terwijl Gijs al wel had gezien dat er ijsjes waren. Het onvermijdeiljke gebeurde. Het terras snackbar moest het ontgelden. Binnen een oogwenk waren de veel te kleine tafeltjes zodanig neergezet dat het nut had voor een grote groep met ruimte voor bier en broodjes. Er weren hamburgers en lokale specialiteiten besteld (Foccacia). En bier. De dames deden erg goed hun best en liepen het vuur uit hun sloffen. Het terras stroomde vol met andere Italianen. Geen enkele toerist. Kennelijk hadden we echt iets goeds gevonden. Dat bleek ook wel, de broodjes smaakten perfect en het bier was lekker. Gijs kreeg natuurlijk zijn ijsje, want ook die waren te koop in de snackbar. Als je met tafeltjes hebt lopen slepen dan zet je de boel ook weer terug. Tijdens deze taak, die vlot werd uitgevoerd, kwamen de dames naar buiten en volgde een applaus. Hadden ze nog nooit gezien. Vonden ze prachtig. Wij waren enigszins verbaasd. Zijn die Italianen en andere toeristen zulke horken?
Hierna volgt een unieke gebeurtenis. En masse gingen de Uriallers op souvenir jacht. Op een enkele na. Eén auto ging dus alvast terug. Rik spotte Italianen met ijs. Door middel van het meten van de ijsdichtheid werd de bron van dit lekkers gevonden. Een ijstent in een keldertje. Het was er stikwarm maar allerlei heerlijke ijssoorten werden verkocht. Eerst afrekeken en dan met het bonnetje bij de ijsschepper aangeven wat je wilt. Heerlijk!

Dries kwam als eerste terug met een tas met spek en wijn. Hij had op zijn strooptocht nog meer winkels met lokale specialiteiten gezien. Met hem als gids liep er nog een plukje mannen mee. Er werd onder anderen Lardo (Italiaans voor spek) gekocht. Dik wit spek met eek korst van Rozemarijn/zout en andere kruiden in een marmeren bak, afgedekt met een marmeren steen gerijpt wordt. Tip van een chefkok: cocquilles er mee omwikkelen. (inmiddels gedaan: ontzettend lekker, een krokant, zout korstje en een lekker zachte zeer smakelijke binnenkant. Natuurlijk de pan vet laten worden met wat uitgebakken Lardo.

Rik en millhill doken vervolgens de supermarkt in voor ingredienten voor een maaltijd. Na thuiskomst werd op de msr benzinebrander van Mathieu in etappes de maaltijd opgebouwd. Na een tijdje stond een grote pan met rode saus (met gehakt, duivelse salami, groente en tomatenpuree en veel kruiden en wijn). Dit werd onder toeziend oog van de chefkoks tot een acceptabel en smakelijk niveau gepruttelt. Ondertussen gingen er nog twee grote pannen met water op het vuur en werd water gekookt voor de pasta. Waarschijnlijk was het toch niet lekker genoeg, of het was te veel doordat we weinig gedaan hadden en al een broodje op het terras hadden gehad: er bleef wel een kwart - pan over.

Eindelijk kon de quiz beginnen. Het was een pubquiz. Daar doen Uriallers niet moeilijk over: dan moeten we wel in de kroeg zitten. De campingbar werd opgezocht. Onder het genot van bier en heerlijke wijntjes ging het van start. De zelfbedachte vragen van de Uriallers leidden tot hilariteit. De diversiteit en absurdheid werd met veel gelach ontvangen. Totdat er wedstrijdspirit begon te komen en her en der het mes tussen de tanden zat. Grote verwarring en veel gezoek bij een vraag van Dries over de Duitse vertalingen van titels van films van Bud Spencer en Terrence Hill.
Kennelijk interpreteren ze Engels daar heel anders of hebben ze er echt helemaal geen verstand van: want hoe maak je van “They Call Me Trinity”: “Die Rechte Und Die Linke Hand Des Teufels”. Rare jongens die Duitsers. Aangezien het origineel Italiaans is valt niet meer te achterhalen waar het mis is gegaan. Dries had waarachtig deze moeilijke vraag zelf wel goed.

Het werd later en later. En spannender. We kregen een half uur dispensatie van de barman wat we deze keer op tijd hadden gevraagd.
Een rode draad door de pubquiz was het uitvinden wat de vraagstellers waren. In elke categorie waren 12 vragen en elke keer waren de vragen in dezelfde volgorde van vraagstellers. Iedereen had geraden welke vragen door Dries waren gesteld.
Fugazi en millhill gingen in het begin aan kop. Met een lijstje waarop 10 goede antwoorden stonden schudden sommige teams al hun hoofd, lukt ons nooit!
Bij de wetenschappelijke vragen en de vrije categorie scoorden het duo Boender Top en het trio Kiers, Diepman en Gijs veel beter.
De laatste ronde werd in het huisje gespeeld. Wederom verbazing en ongeloof. Vanderwaalskrachten die een gekko op de muur geduwd houden? Kan nooit!

Dries liet ons nog een rondje rekenen. Fugazi probeerde wat achterstand in te halen en maakte een aantal staartdelingen en had zo het juiste antwoord, het Dries antwoord. Het internet antwoord was fout zei Dries (wat een overbodige opmerking was, alleen het door de vraagsteller opgegeven antwoord telde tijdens deze kwis) maar niemand ging in discussie. Vermenigvuldigen leverde juiste antwoorden op en het werd geaccepteerd.

Het bleef een nek aan nek race tussen de bovengenoemde teams.

Voorafgaand aan de quiz mochten we op een briefje schrijven welke team we de winst toedachten. Dit gaf, indien juist, 10 punten. Doordat team Diepman en Kiers op zichzelf hadden gerekend werd de verrassing aanval van Top kwadraat afgewend. De vraagstellersvolgorde was door niemand 100% goed geraden, Gijs had er een paar zeer moeilijke vragen tussen gezet. De grote winnaars bleven dus Diepman, Kiers en Gijs.
De quizmaster Stefan werd door iedereen bedankt want het was een super toffe avond. Een onder genot van een borrel en een biertje werd nagepraat. Ook werd er over volgend jaar nagedacht. Iedereen had het naar zijn zin gehad en Italië blijft op de bestemmingenlijst staan. Verder was er geen voorkeur. De laatste 100 Euro blijft in de pot, millhill en Top doen een voorstel voor vereniging Urial. En een postface om het doel voor volgend jaar te kiezen.

Dag 5 - Monstertochten

Vandaag splitste de groep zich voor monster tochten. Eén met via ferrata en één zonder. Eerst het verslag van de groep met.
Uitgezwaaid door 4 Uriallers ging het van start met de auto. Het bleek dat we de auto ook buiten het hek hadden moeten zetten en niet alleen buiten de poort. Nadat eerst sabotage werd overwogen en bekeken drukte Hans op een intercom knopje en schoof het hek voor ons open. Hoe verder we richting doel, een uur verderop, kwamen hoe harder het begon te regenen. In een dorpje stond en taxi op ons te wachten. Een Landrover. Na eerst een half uur daar achteraan gereden stapten we over. De auto ging erg vol. Het weggetje was smal, bochtig en steil. Bovendien langs een ravijn. In een haarspeldbocht moest gestoken worden. Millhill en Mathieu waren plots erg stil want die hingen toen boven een afgrond.
We kwamen veilig boven.
Wordt vervolgd.

Ok, op veelvuldig verzoek hier de rest van het verhaal.

Goed, we gingen dus met de Landrover van ongeveer 800 naar 1820 meter. Inmiddels was van regen nauwelijks sprake. Toen we informeerden of de route te doen was zagen we een bezorgd gezicht. Misschien is er te veel sneeuw, vraag Roberto op de hut. Er was nog wat onzekerheid over of het nog wat zou worden met het weer. Sommige Uriallers kozen voor wat meer kleding omdat het nog best kil was. Anderen waren optimistisch en kozen met korte mouw voor een ganzenpas, omhoog richtingRif s. Agustini, op 2410 meter hoogte. In een mooi gelijkmatig tempo ging het omhoog. Wat er toen gebeurde is prachtig. De wolken die er eerst nog waren maakten langzaam maar zeker plaats voor een stralend blauwe lucht. De arena van ogenschijnlijk loodrechte wanden voor ons, tekenden scherp af tegen die helblauwe hemel. Werkelijk prachtig. We waren al ruim boven de boomgrens en na de struiken volgden de weides. Het ging bij vlagen erg stijl en de zon knalde er al flink op. De laatste truien maakten plaats voor t-shirts en zonnebrandcreme.

We zagen de hut al vroeg liggen. We vreesden even weer een Sajatervaring, maar gelukkig bleef dat uit. Iedereen had al voldoende meters in de benen en het ging goed.

Tot er plots een Urialler 3 enorme zwarte beren spotte. In zo’n weide landschap op hoogte is geen prikkeldraad en zou de relatief korte afstand tot de beren door hen gemakkelijk overbrugd kunnen worden, ze kunnen in sprint 45 km per uur halen. Dat haalt zelfs de snelste Urialler niet (later meer over de snelste Urialler).

De groep besloot met zoveel mogelijk herrie door te lopen. Beren houden niet van kabaal. En al helemaal niet van de wat minder harmonieus gezongen nieuwe strophen van Julia Julia…

Om verder te kunnen moesten we toch echt omhoog, in de richting van de beren. Gelukkig wist een kwiekse Urialler de resten slaap en nog wat regen uit zijn ogen te poetsen en meldde: het zijn koeien. Na een zucht van opluchting ging het in trance verder. Stap na stap.

Hoe dichter we bij de hut kwamen hoe meer bolletjes samengeklont ijs we tegen kwamen, ook wel hagel genoemd. Op bepaalde plekken zelfs hele veldjes wit. De dak van de hut was ook voorzien van een extra isolerende laag. Terwijl we gingen zitten op het nagenoeg lege terras vielen ons dikke plakken koude nattigheid ons bijna in de nek. Gelukkig stond onze tafel op voldoende afstand.

De schatzmeister regelde belangrijke zaken. 8 koffie en 8 apfelstrudel en Roberto. In deze volgorde kwam het ook. De koffie kwam in grote soepkommen. De ober had zijn grootste dienblad opgezocht, toch gingen er maar 4 koppen koffie met schotel op per run. Er werd nog even een correctie gemaakt voor de thee-drinker, of dat goed is gekomen is onbekend, mogelijk is er nog een extra koffie gebracht.

De eerste Urialler die een slok nam was millhill. Ptoei wat een bocht, niet te zuipen. Nog erger dan die espresso. Maarja, bij de SAS leer je dat je moet eten en drinken wat er is: het ging op. Her en der kwamen ondersteunende geluiden, ‘wat een mieg’, ‘’niet te zoep’n’. En dan hebben we het nog niet over de melk gehad die op wonderbaarlijke wijze in alle koppen was terecht gekomen terwijl Top in zijn beste Italiaans zwarte koffie had besteld. Maar goed, hij was ook degene die een week lang Buenos Dias riep in Italië voordat hij gecorrigeerd werd dat dit toch echt Italië was en geen Spanje.

De Apfelstrudel was veder weinig op aan te merken, die smaakte prima. Roberto kwam weldra. Hij had een duidelijk advies. Jullie plan is zonder stijgijzers en pickel niet aan te bevelen. Hij had wel ijzers, maar slechts 4. En om nou dat hele stuk te hinkelen leek ons geen goed idee. Of hij nog een advies had. Jawel, hier omhoog, daar de ferrata, over klein sneeuwveldje heen en dan daaro over de scharte en dan niet helemaal weer terug hierheen maar via een slecht aangegeven route afkorten de berg af richting de hut waar we waren afgezet. Schatzmeister was ook routeplanner en hij schreef driftig mee met een stuk houtskool. Uren zus en Uren zo en over route 320 terug, het werd opgeschreven.

We hadden nog een flinke dag voor de boeg en we vertrokken dus maar snel. Niet ver achter de hut zagen we in de verte al een sneeuwveldje liggen. Dat werd steeds groter naarmate we dichterbij kwamen. Eerst staken we een klein veldje over, makkelijk want aan de andere kant gingen de rode stippen verder. En weer door. Tot de sneeuw niet meer onderbroken werd door rotsen. We zochten de minst steile gedeeltes en stapten dapper naar boven. Er werden geintjes gemaakt, prachtige fotos en het was prachtig. Het bleek dat we niet helemaal de juiste route hadden gevolgd want op een zeker moment zagen we de al eerder beschreven rode vlaggetjes die de route aangaf.

In de verte zagen we al mensen klimmen en ook ontwaarden we een bordje. Dat was het begin van de Via Ferrata route. Aan de rand van het sneeuwveld werden de gordels en setjes aangehangen. Een paar kleine correcties werden uitgevoerd, want het moet wel veilig. De gele Kong handschoenen waren gay maar dat maakte volgens de dragers niets uit. Gewoon afgunst. Gries ging voorop. Het begon met zijn favoriete onderdeel: een trap. Maar door de ervaring op de rote saule was al wel duidelijk dat het makkelijk wordt als je de karabiners mee neemt met je hand of arm. Ging veel beter dan met je voet onder je lopen te roppen tot de boel vrij komt. Het ging dus in een mooi tempo. Onderweg passeerden we wat groepen en het was een gezellige boel en bovendien prachtig om te doen.

Na de route was het niet helemaal duidelijk of er nog meer zou komen. Een aantal mensen deed alvast de boel in de tas. Het weer veranderde ook. Er waren meer wolken waar het zonnetje nog door kwam zodat het een soort magnetron werd. We liepen namelijk zo’n beetje in de wolken. We moesten over de sneeuw weer naar beneden. Aan deze kant was het wel wat dieper dus de meegebrachte gamachen deden prima dienst. Het ging jas aan jas uit over de oneindig grote sneeuwvlakte. Er leek geen eind aan te komen. De kaart werd getrokken en er werd gediscussieerd. Interpretatiefoutje? Om zeker te zijn werden de sjagarijnige Italianen gevraagd die achter ons aan kwamen. Met wat moeite en tegenzin kregen we er uit dat we inderdaad nog verder moesten, ze konden waarschijnlijk wel tellen…

Na een wat ingewikkelde afdaling van de sneeuw bij een rotspartij kwamen we weer op vaste grond. Bij het bordje wat de afslag naar de 320 aangaf werd de balans opgemaakt. We hadden wat langer gedaan over de tocht vanwege de vele sneeuw en jas aan jas uit momentjes en we moesten nog een flink stuk terug. Verder zag de lucht er echt niet vriendelijk uit. De stop bleef kort. We moesten door. Maar uiteraard werd eerst nog het nodige voedsel gedeeld. De voorraden droge worst bleken deze editie onuitputtelijk. konden we wel gebruiken op zo’n dag. Eerst ging het omlaag. Toen stukje aan de hoogtelijn. Donkere wolken pakten zich samen. Was dat een rommel van de donder in de verte? Of was dat een dikke scheet van KIers? Het werd al snel duidelijk door felle flitsen en in dit deel van de wereld zijn echt geen flitspalen te vinden. Doorlopen dus. Nog een paar keer kon de regenjas uit, maar niet lang. De onweersbuien kwamen in de komvormige valei (zonder water uitloop) aan 3 zijden omhoog. Het was geen tijd meer voor lolletjes. Het was nu de beurt aan de Uriallers om te tellen. Flits 1, 2, 3, 4 BAM BAM BAM BAM (en dan nog 10x vanwege de echo). De kortste afstand bleek minder dan 600 meter volgens de berekeningen maar toen hadden de Uriallers al een rotswandje gevonden om tegenaan te zitten, benen bij elkaar. Wachtend tot de lucht ontladen was. De komvormige valei had veel warme lucht die zich aan het mengen was met de lucht die aan de buitenkant omhoog kwam en zich, zichtbaar door slingerende slierten wolken. Het werd rustiger en in regenkleding werd de tocht voortgezet. De stenen op het pad waren glad door de regen. Toch moest de scharte nog bedwongen worden. Dat lukte met alleen hier en daar een donderslag in de verte en een minimale uitglijder die dankzij de nu ruim aanwezige stokkenverzameling kon worden opgevangen. Dat leidde in 1 geval tot schade op een geleende stok maar dat lossen Uriallers onder elkaar goed op. Weg kapot neie weer of ook: verleur’n kapot neie weer.

Aan de andere zijde zagen we in de verte de hut al liggen. Er werd goed gekeken waar de afdaling moest plaatsvinden. 2 droge waterlopen werden aangewezen om af te dalen. In de verte werd het pad al gespot. Beide routes werden veilig gelopen en de Uriallers kwamen weldra op het pad dat verbluffend goed gemarkeerd was.
De hut werd bereikt. Daar werd de natte kleding uitgedaan en werd bier besteld en ook een plankje met spek, kaas en ander lekkers. Dit werd in Urial tempo verorberd. Moest ook want de taxi kwam ons al halen.
De weg naar beneden was wat minder eng, millhill was wel voor de zekerheid middenin de auto gaan zitten. Naast boven een afgrond hangen wilde hij ook zeker weten dat hij niet tegen een niet goed gesloten deur aanleunde.

De groep van de alternatieve monstertocht (ook daarover later meer) had met veel moeite het restaurant zo ver gekregen dat ze ons om 20.30 konden ontvangen. Na een snelle douche en een koud biertje ging het die kant op en werd uitgebreid gedineerd. Eindelijk kon er van de echte Italiaanse keuken geproefd worden. En dat lukte: carpaccio, risotto, er kwam vanalles over de tafel vliegen. Heerlijk. Avondprogramma duurde niet erg lang.

De vier mannen die niet mee waren op de hierboven beschreven monstertocht hebben hun eigen avontuur meegemaakt. Boender voerde deze meute over een pikzwarte route, langs woeste honden en ook daar dikke regen. Wellicht volgt nog een uitgebreider verhaal.

Dag 4 - Doe waar je zin in hebt dag

Dit is een verslag van Rik en milhill die op deze dag een mooie via Ferrata hebben gelopen.
Een beetje laat na een uitgebreid en heerlijk, zonovergoten, ontbijt reden we naar Madonna om daar een via ferrata set te huren. Na de eerdere verkenningen van het dorp werden parkeergarage en berg fuhrer info shop snel gevonden. Daar werden we doorverwezen naar de winkel tegenover en werd voor 15 Euro pee dag een mooie nieuwe set gehuurd: gordel, via ferrata set en helm.
De verhuurder bracht wat realisme in ons aanvankelijke plan. Daarvoor moet je eigenlijk op een hut slapen en stijgijzers hebben. Daar hadden we geen zin in maar er was een alternatief.
Eerst met de lift hoogte maken. Bij het bergstation boven stond een bordje dat het nog 1.5 uur was naar de Tucket hut. We gingen snel maar beheerst onderweg. Prachtige uitzichten en veel mensen onderweg. We vlogen er voorbij. Bij Tucket was het 12.23. We hadden het in 55 minuten gedaan. Toen bleek dat we allebei dit als target hadden gesteld. Zonder hardop te zeggen. Mooi.
Na de nodige slokken water en een reepje ging het verder naar het begin van de via ferrata. Bij het begin namen we een broodje en gingen de gordels om.
Na een steile trap en wat lastige stukjes was er weinig staalkabel. Het pad was mooi en de uitzichten ook maar daar kwamen we niet voor. Toch maar genieten want ook hier waren Ellert en Brammert flink tekeer gegaan. Eindelijk kwamen we in het terrein waar het wat minder makkelijk liep en niet verder zagen we de eerste kabels al. Het was prachtig.  Ladders, beugels en pennen met daarlangs een nog nieuw glimmende kabel. Langs plekjes waar je te voet niet komt. We zagen nog Edelweiss en toen het bordje dat het eind van de route aangaf. Dachten we. Dus onze gear in de tas. Dat loopt makelijker. Er bleken echter nog twee ladders te volgen. Maar ongevaarlijk dus hebben we dat ongezekerd volbracht. Afdalen via een gruis helling richting Brentai hut. Daar vierden we onze tocht met een welverdiend biertje. Het was inmiddels 16.15. We moesten nog omlaag. We besloten een nieuwe route te nemen om zo snel mogelijk beneden te zijn. Was ook mooi, langs een riviertje met her en der zichtbare sporen van een storm. We kwamen verder van de beeoonde wereld dan ingeschat waardoor onze ophalers Dries en Top 50 mb aan Google maps er doorheen joegen om ons te vinden. Dat lukte. Auto halen en terug naar de camping. Daar was gewacht met het eten. Boender en Stefan hadden een perfecte spaghetti carbonara gemaakt met pancetta. Dat ging er wel in na zo'n dag. Na nog wat borrelen ging het toen via een heerlijke douche richting bed. Morgen monstertocht. Als het weer het houdt.

Dag 3

“De tent lekt!!!” riep Rik, een uur nadat we in onze slaapzakken waren gedoken. Het onweerde en regende onophoudelijk. Millhill werd wakker van Rik en ontdekte dat ook zijn kant van de tent niet 100% waterdicht was. Direct actie. Eerst maar wat kleding aan, regenjas aan en dan maar alles opruimen. Slaapzak onder de drup weg, matje ook, de hele boel op stelten. Waar alles in ging maakte niet uit, als het maar waterdicht werd. Toen in de steeds harder stromende regen de auto gehaald en daar alles maar in gedaan wat droog moest blijven. De mannen in de huisjes bleken niet te reageren op de deurbel of die overstemde de herrie van de regen en het onweer niet. Maakte niet uit, Dries was al om onderdak gevraagd en dat mocht. Dus nadat alle spullen waren opgeborgen en de auto was weggezet bij Dries en Mathieu in de tent. Dries zei al: die van mij is ook niet helemaal waterdicht hoor. Maar goed, meer waterdicht dan de 15 jaar oude vis à vis van millhill. Na wat geschuif vonden Rik en Arnold een plekje tussen het veldbed van Dries en de campingtafel en de bagage. Nadat ook de juiste ligrichting was bepaald (afhankelijk van scherpe uitstekende delen van het veldbed ter hoogte van ogen) probeerden de 4 tent uriallers de slaap weer te vatten. Dat lukte matig. Een lekkend raam noopte tot inventiviteit: een regenjas werd over de slaapzak van millhill gedrapeerd. Dat bleef in elk geval droog. Toen dat probleem was opgelost kreeg rik een drup in het oog van het formaat waterballon. Dit probleem werd opgelost door een arm over het hoofd heen te houden. Dat leidde tot een opspattende spray maar dat was minder erg dus een verbetering.
Het was een tijdje wat minder onrustig. Tot om half drie Mathieu opsprong: die binnentent gaat er nu uit! En zo geschiedde. De binnentent zoog namelijk doorlekkend regenwater op en verspreidde dat over een groot oppervlak waardoor zelfs de speciaal daarvoor opgestelde mega shopping bag niet voldoende water opving. Nadat de binnentent er uit was, kon Mathieu een iets minder slechte positie vinden en wat rusten. De wekkers die afgingen om 7.15 en 7.30 werden genegeerd. Er kwam nog zoveel water naar beneden in de tent dat het leek dat het regende. En dat was het sein voor: omdraaien.
Extra luid geslaakte kreet “Goedemorgen” op het terras, op 2 meter van de tent, leidde ook niet tot extra roering. Er was wel wat rust geweest maar uitgerust waren de 4 mannen nog niet. Top ging eerst polshoogte nemen in de groene tent. Hij trof daar een waterbak aan van de eerste orde. Het bravoure maakte plaats voor enige zorg. De megatent van Dries werd voorzichtig geopend en er werd gevraagd wat er gebeurd was. Tent lek. Hier ook. Alles nat .
Hoe het precies ging is niet meer te achterhalen maar toch zaten de geweekte bikkels aan tafel in de zon om wat op te drogen. Er waren 3 batches koffie gezet. Bij het ophalen van het brood bleek dat er niemand wat besteld had. Hans reageerde ad-rem en had direct alles opgekocht wat vers en eetbaar was. Hierdoor werd het ontbijt een extra groot feest. Croissantjes gevuld met jam (nog warm) en heerlijke baguettes zorgden voor goedkeurende grommen. De verweekte bikkels werden weer een beetje mens. Er werd om wat respijt gevraagd voor lichte vertraging omdat in elk geval Rik en millhill hun spullen overal vandaan moesten halen. Dit werd geaccepteerd. Samen vetrokken we voor een fantastische dag want de zon scheen. En dat terwijl de voorspellingen zeer pessimistisch waren.

Er was informatie dat een passe-partout beter zou zijn dan losse kaartjes. Dit leidde tot de nodige verwarring en wat irritatie bij de Italiaanse verkoopster. Op zich is het heet geblakerde volk hier wel wat snel aan de kook dus liet de schatzmeister Top zich niet van de wijs brengen na snel wat staartdelingen gedaan te hebben. Kan niet uut. Lösse koarties!

De lift bracht ons naar een koud bergstation op 2100 meter. Daar splitste de groep zich. Een klein team ging voor verkenningen op lagergelegen terrein. Hier volgt een beschrijving van de tocht over de top.

Direct na de lift ging het flink steil omhoog. Grote stappen, grote blokken graniet alsof Ellert en Brammert een enorme kruiwagen met blokken op een hoop hadden gegooid. Heel mooi om op te klimmen. Het uitzicht op het Dolomieten gedeelte was indrukwekkend mooi. De top, waar een metalen Italiaanse vlag stond (want metalen vlaggen wapperen niet). De top heet Monte Zelèdria (2427m). Het uitzicht was fantastisch.

 Hierna ging het naar Tre Laghi. Waarschijnlijk is de Nederlandse vertaling hiervan 3 meertjes. Dat moet haast wel want overal waar we keken zagen we drie meertjes. Ook hier had het kennelijk flink geregend.
Na een uitstekende pauze met zon en droge worst ging het verder, overwegend naar beneden richting Rifugio Lago Malghette (1890m). Daar werd lokaal gerstenat en voedsel getest. En goed bevonden. Hoewel er wel wat misverstand was tussen tagiatelle, macaroni en funghi (candida albicans) en cream. Boender vrat gewoon een hert op. Hans liet tot ontsteltenis van de uriallers en de lokale bevolking en de toeristen een glas Schnapps staan. Er ontstonden eerst relletjes die later uitmondde in heuse vechtpartijen. De rapid reaction force van de Carabinieri Italiano was binnen luttele seconden ter plaatse. Nadat Hans geblinddoekt in een helikopter geknield en geboeid werd vastgehouden, kwamen de Uriallers toch maar in actie. Hans kon uiteindelijk van een solitaire opsluiting afgehouden worden door Boender zijn gladde praatjes en wat smeergeld. De moraal van dit verhaal; een Urialler laat nooit drank staan!!

De drie nerds Stefan, Rik en Arnold vonden nog snel een geocache, nummer 3 op deze Urial vakantie, terwijl de gezonde boys nog het een en ander aan een grondige inspectie onderwierpen. Dit ter ontsteltenis van de onderworpen slachtoffers.

Na een minder aansprekend stuk via een skipiste kwamen we weer bij de kabelbaan. Het einde was in zicht, wat Stefan ertoe bracht een straffe sprint in te zetten met als tegenstander MillHill. Terwijl de andere Uriallers toekeken, zagen zij hoe Stefan MillHill stof deed happen en stil liet staan. King of the Mountain kwam met een big smile aan bij het skistation.
In het dorp werden benzine en waterzakken gemonsterd. De PHEV drinkt naast elektriciteit ook benzine. In het huisje waren inmiddels de natte zaken goed gedroogd en zaten de bikkels onder het afdakje na te genieten van de dag. De Forst is toch wel de winnaar van de bier test, zo lijkt het.

Intermezzo van Kiers:

Mij is gevraagd om een stuk je te schrijven over de vandaag gelopen route en dan wel de route die gelopen is door ons Lowlevel Special Ops team.  Het team bestaande Janos Topolopos, Il Fugzazi en Il Greco. Doordat dit team clandestien opereert is er niet veel bekend over de exacte route en doel van hun operatie. Maar deze mannen zijn gesignaleerd bij de skilift en later op camping Fae in het bezit van 9 potten kapucijners en veel spek. De media speculeert over een mogelijke verstoring  van de plaatselijke kapucijner markt door het aanbieden van A-klasse kapucijners uit Nederland.

Jan trots op de kapucijners - Kapucijners weg. Volgende keer een pot per Urialler. Met dank overigens aan Fugazzi (voor het betere snijwerk) en Diepman (voor het betere bakwerk) en Geesje (voor de betere voorbereiding).

Dag 2

Om 0700 brulden de wekkers leven in de Uriallers. Schijnbaar ongestructureerd werd er gerommeld met rugzakken, kleding droge worsten, camelbags, sokken en wat al niet meer zij. Een voor een schoven de mannen aan voor het ontbijt. Hans had brood gehaald. Lichte stress was in de ogen van de stille Millhill te zien voor de kenners. Het was niet duidelijk waarom. Millhill mompelde echter na een tijdje "2 kannen koffie is te weinig. Morgen moeten we er drie maken" Instemmend gegrom en millhill was al voor de helft door zijn verwerkingsproces.

Met wederom drie leasebakken werd naar een betaalde parkeerplaats gereden. Top Jr. snelde naar het fruitige parkeerdametje om met een big smile drie tickets te kopen.
Rugzakken op, veters vast, Urial Face op en stijgen maar. Alle 12 Uriallers gingen in gestaag tempo door de dampige en altijd vervelende bossen. Een aantal pelgrim groepen werden onder aanvoering van Top Sr. ingehaald (jaja zeker 40 van die lui). Bij de eerste hut (Casinei) was het een drukte van belang, de Uriallers hadden verder geen interesse om ook maar iets binnen te bestellen. Elke vrouwelijke hiker werd besproken, de oeh's en aah's waren dan ook niet uit de lucht. De tocht werd voortgezet en na de laaste meters door het irrelevante bos kwamen de Uriallers uit op werkelijk de mooiste stukjes natuur. De ruigste rostwanden en mooste paden werden aanschouwd en na een warme en zweterige tocht kwamen de Uriallers 1 voor 1 aan bij de Tuckett Hut. We vallen in herhaling, maar ook daar vrij veel vrouwelijke hikers die de revue passeerden. Ook de scenery view was zwaar indrukwekkend. Fugazzi werd enige tijd later, na een gedegen lunch, onder luid applaus onthaald als een Hercules die Atlas verslagen heeft.

Na een ingewikkelde Geocache, die veel punten opgeleverd heeft, groepeerde de Uriallers zich en gingen "en masse" de afdaling tegemoet. Op een splisting werd ook daadwerkelijk de groep gesplitst en ging een vijftal naar een hoger gelegen hut (Maria en Alberto). Onderweg een heuse sneeuwtong getrotseerd en ons een weg gebaand door tunnels en spelonken. Een aantal Uriallers hebben het in deze rit voor elkaar gekregen om enige Italiaanse hikers "Goeiendag eem'n" te laten zeggen bij het passeren. Eenmaal aangekomen bij de hut wachtte ons een heuse act van jong en aanschouwelijk vrouweljk schoon dat door twee Uriallers hoog gewaardeerd werd. Nog geen net geen Slowakije taferelen, maar toch...
Toen de daling ingezet werd, wachtte ons een fantastisch pad met mooie uitzichten. Eenmaal weer uitgekomen bij de eerste hut, werd op de lange afdaling een biertje gedronken. Millhill echter dacht puur en alleen aan zichzelf door een appeltaartpuntje te kunnen convesceren, maar bij de eerste hap werd daar ontzet op gereageerd: "Heb je alleen voor jezelf besteld?". Millhill reageerde verontwaardigd door te zeggen dat de rest deze bestelling niet opgegeven had. Door deze actie kwam Millhill met stip op 1 binnen op de Kiers ranking. Kiers zelf staat overigens op 2. Na nog een bijzondere ervaring van een iets te oude serveerster, werd Stefan boven de lokale populaire gids geplaatst als een soort Playboy.

Eenmaal op de parkeerplaats deed onze Playboy zijn naam eer aan door, tijdens het wachten op de bus een ware DJ en Dance act op te voeren en zo de wachtende vrouwelijke hikers te laten bewegen op zijn aanstekende heupbewegingen. De andere Uriallers deden wat lafjes mee, waardoor een massale danspartij uitbleef. Eenmaal in de auto werden de domme krachten gemeten door de veiligheidsgordels om elkaars nek te trekken.
De eerder teruggekeerde Uriallers deden de juiste vleesinkopen en hebben een heuze BBQ voorbereid. Niet alleen het vlees, maar ook de pietemientjes smaakten bijzonder goed en alle hulde aan deze topkoks.

Millhill nam voor het eten ineens het woord. Deftig deelde hij mede dat hij vader werd. Onder luidkeels gejoel werd de kurk uit een heerlijke fles champagne geschoten door mill. Toen de glazen gevuld waren en werden uitgedeeld, werd er geproost met drie hoeraatjes. Mill; alle succes van de wereld toegewenst!!