Dag 1

Alle Uriallers hebben weer een jaar toegeleefd naar wederom een nieuwe editie (de 14e alweer) van een van de mooiste “bikkel-events” die Nederland rijk is. Dit jaar mogen we een nieuwe gast verwelkomen die naar horen zeggen enige ervaring heeft in de bergen (Hans welkom!)

Nostalgische gevoelens naar de begintijd van Urial hebben een aantal bikkels ertoe besloten om eerder op pad te gaan naar: De Dolimieten, het Brenta gebied. Voor veel Uriallers een nieuwe locatie en natuurlijk behoorlijk gespannen en nieuwsgierig als het gaat om de moeilijkheidsgraad, het weer en het uitzicht van de Italiaanse klimsters. Het kwartiermakersteam bestond uit Millhill en Hans, Team Top en Top en uiteindelijk op het laatst ook Vrielink en Vrielink en Diepman (VVD).

Onderweg moest er even ingekomen worden, de kantoorcultuur moest afgeschud worden, de Urialtaal ons eigen gemaakt worden en zo kwam langzaam maar zeker de stemming er goed in. Millhill heeft zijn kwaliteitsneusje goed gebruikt en had een keurig net hotelletje gevonden. Het hotel bleek ook nog een eigen stokerij in bezit te hebben. Dat zag Top sr.wel zitten en heeft wat Schnapps uitgezocht voor na het eten. En tsja dan begint het spektakel natuurlijk pas goed; de verhalen komen langzaam maar zeker op gang, de vunzigheid hangt al in de lucht en iedereen weet wat er deze week kan gaan gebeuren. In afwachting van team vvd die ook nog gaan langskomen kwam de stemming er als vanouds weer lekker in.

VVD kwam om uur of tien het terrein van stokerij opgedraaid. Het bier was al besteld, en het proosten onder luid gegrom kon beginnen. Wat is weerzien van Uriallers toch mooi! Top Sr en Hans verlieten de praattafel om wat rust te pakken, die zullen wel gedacht hebben; dit beloofd nog wat. De generatie na hen had nog energie voor tien en de totale gehele Carbagerun werd nog eens flink overgedaan.

Precies, stipt en punctueel om 0730 uur zaten de Uriallers het ontbijt te keuren. Tot overmatig genoegen werd er boven het buffet een Stihl kettingzaag klok ontdekt. Fantastisch mooie lui die stokers. Moeten we de volgende editie toch maar eens nadenken over een camping naast een dergelijke stokerij.

Om 0830 werd de Autobahn (ja van die Fahren) opgezocht. De rit naar deBrenta werd in een soort mini-kolonne achter elkaar voortgezet. Tegen 10 uur liet de kolonne een Burger King rechts liggen door er links voorbij te rijden, waardoor een zucht van verlichting door de VVD auto ging. Het ontbijt lag nog vers in het geheugen en een Big King XXL zou het halen van het dagelijkse droge worst consumptiequotum in gevaar brengen. Later werd dit incident gezien als een onder het tapijt schuif actie. Enfin…

De reis verliep voorspoedig tot rond 14:00 de eerste Stau zich meldde. Vrijwel meteen gooide Team Top de deuren en klep open en blies Watermät met Bullit wat leven in de spreekwoordelijke brouwerij. Stau dancing van carbagerun niveau. We waren immers niet in een brouwerij en als dat wel zo was dan was er leven in gebracht, niet geblazen. De muziek blies uit de speakers, vandaar deze woordkeuze. Mocht er naar aanleiding van deze dichterlijke vrijheid mensen in gewetensnood raken of anderszins in de war raken dan betreuren wij dat.

Kiers en Fugazi trachtten ondertussen tevergeefs voor niets contact te zoeken en door te geven waar zij waren en uit te zoeken waar het andere team zat. De Deutsche Telekom werkte niet mee maar het was duidelijk dat ze ongeveer 60 minuten achter ons reden maar dat de verrekte Stau tussen ons in steeds groter groeide. De ETA bleef onvoorspelbaar wisselvallig, en viel in de range tussen 18:00 en 22:30.

Achteraf bleek dat de navigatie van Fugazi ingesteld stond op “zuinigste route” i.p.v. “snelste route”. Op zich geen probleem, behalve dat het systeem zich gedroeg als een nerveuze vrouw zonder richtingsgevoel….

Na de Brennerpas (waar Dries met creditcard een nieuw wereldrecord tolpoortjes passeren liet noteren) en een paar uur geslinger in de bergen waren we de camping op een uur genaderd. Het was tijd voor het jaarlijks terugkerende evenement “Boodschappen à la Urial”. Voor diegenen die niet bekend zijn met dit evenement een korte uiteenzetting van de spelregels.

•       Alle aanwezige Uriallers doen mee
•       Van tevoren wordt niet eerst afgesproken wat er nodig is
•       De hele supermarkt is hunting ground
•       Er is 1 enkele kar
•       De kar volgt een random route die door geen enkel patroon te beschrijven is
•       Iedere Urialler stuift na binnenkomst een kant op
•       De kar vult zich automagisch met alles wat de eerste dag nodig is.
•       Als de kar vol is komt de vraag “Hebben we alles?”. Het enige juiste antwoord op die vraag is “Volgens mij wel. Hebben we wel genoeg bier en vlees?”
• .      Alle Uriallers melden zich bij de kassa. Tijdens het wachten wordt de kar afgetopt met artikelen die ook nodig zijn.
• .  Nadat de schatzmeister heeft afgerekend is het evenement afgelopen en wordt de buit over de auto’s verdeeld. Bij aankomst op de camping komt de buit op magische wijze op de juiste plek.

Dit jaar was geen uitzondering. Alle Uriallers, inclusief de nieuwe aanwist, hebben zich uitstekend aan de spelregels gehouden en in 22.32 minuten was de kar gevuld en werd het sein “kar meester” gegeven.

Het laatste uur werd onofficieel het startsein voor de Urial Rally gegeven. Arnold en Hans voorop, aangeduwd door een met de lampen knipperende VVD en op derde positie Team Top die bergaf licht in het voordeel waren omdat dan de accu voor het onvermijdelijke stijgen weer werd bijgeladen. Vooral bergop was het lastig om de maximaal toegestane snelheid te halen. De Renault Safrane zoop olie en had te kampen met oververhitte remmerij die tot in de auto van Team Top geroken werd. Bij aankomst in Fae had de Safrane net als in een echte rally rokende voorwielen.

Het opzetten van de tenten en kwartier maken in de chaletjes verliep voorspoedig.  Stefan, Boender, Gijs, Kiers en Fugazi meldden zich en Stefan kreeg een brede grijns op zijn gezicht toen hij vernam dat hij bij Kiers op de kamer mocht slapen. Verder geen vragen over gesteld. Terwijl iedereen de laatste hand aan het inrichten van zijn slaapplek legde was Hans al begonnen met de vanaf heden legendarische Pasta Gorgonzola à La Hans. De eerste vraag die zoals altijd door iedere Urialler tijdens het koken stelt is: “Is dat wel genoeg? “ werd door Hans beantwoord met een overtuigend “natuurlijk wel”. Dat klopte. Nipt. Hans was verrast, ervaren Uriallers niet. Het eten was eigenlijk de vuurdoop voor onze nieuwe Urialler. Niet lang na de eerste hap werd het angstig stil. (en dat is een bijzonder goed teken). De Uriallers keken elkaar eens diep in de ogen en de kreten en grommen die verder geen uitleg behoeven lieten blijken dat het eten goed bevallen is, zowel qua kwantiteit (eigenlijk het belangrijkste) als qua kwaliteit. Na het eten bleek dat tijdens “Boodschappen à la Urial” wederom een heldere geest aan het toetje had gedacht. Hulde.

Na het eten was er tijd voor Bier und Schnapps. In de supermarkt werd Diepman, overmand door het aanbod van onbekende biersoorten, geïnspireerd tot het in gang zetten van een bierproeverij. Er was Forst, Birra Manetti en natuurlijk de vervanger van Stiegl; Peroni, waarbij vermeld mag worden dat de Birra Manetti in flessen van 66cl kwam. Na de proeverij was het tijd voor Schnapps van vorig jaar die Stefan braaf een jaar lang had bewaard. Rond 22:30 trok de eerste Urialler richting slaapplek, waarna de rest van de groep kort daarachter volgde. Millhill, Boender en Rik ondernamen nog een poging om de lokale kroeg te openen, maar de weerstand van de gesloten deur bleek te groot.  

Rustige nacht. Dat wast. Dries en Diepman werden gewekt door huilende koters. Het blijft een camping. Top en Top werden hardhandig gewekt door een Dolle Dries. Het blijft Urial, een bikkel slaapt niet uit als de rest dat ook niet doet!

Het uitstekende ontbijt bestond uit verse en minder verse broodjes, waarbij de verse variant gretig aftrek vonden en een sommige ervaren Uriallers naast het net viste. Een prachtige selectie vlees en kilopot Nutella die tijdens de boodschappenrun de kar hadden gehaald werden verorberd. De koffie werd door Gijs verzorgd en Arnold probeerde zijn koffie uit KaapVerdië en espressoapparaat. Eerste testresultaten werden opgenomen in de annalen als “Wat een bocht. Ptoei.”. De koffie is niet langer onder ons, van het espressoapparaat is verder niets vernomen. Morgen zien we verder

Na het ontbijt was het tijd voor het eerste tochtje. Bij de balie van de skilift, moest Top Jr. in zijn beste Italiaans uitleggen dat er een 65 plusser en een kind bij zat. Paspoorten werden er niet overlegd, gewoon die korting berekenen. Door het vrouwtje eens even goed doordringend aan te kijken, was het natuurlijk snel geregeld. Toen een rustig inlopertje waarbij de Uriallers in twee karretjes met een kabelbaan omhoog werden gehesen. Er werd een rondje gelopen, bak water op de kop gehad, regenjassen en poncho’s  (was dat niet Spaans?) getest en goed bevonden en na het buitje prima gelopen en opgedroogd. Bij aankomst in Madonna di Campiglio werd kort overlegd of de koffie hier bij de tent gedronken zou worden. Dries gaf de doorslag waarna werd plaatsgenomen op het terras. De bediening was charmant, het eten was goed en het bier smaakte prima. De koffie werd overigens overgeslagen.

Bij aankomst op de camping werden de stoelen op rijtje in de zon gezet en gingen de passionada’s zich tegoed aan het wel verdiende zonnetje. De buurvrouw had zich speciaal voor de gelegenheid in een rood rokje gestoken wat door de Uriallers eens flink beoordeeld. De rapportcijfers varieerden van een krappe voldoende tot niet in cijfers uit te drukken beoordelingen. Uiteindelijk werd er goedkeurend grommend de aandacht verplaatst naar discusierende Italiaanse scouts. De bierproeverij met grote en kleine flessen bier werd voortgezet en de middag werd gecomplementeerd door de eerste droge van worst van Rik.

Dan toch: Een legendarisch moment: Top en Diepman succesvol met ICT. Het blog moest worden bijgewerkt en Top had een begin gemaakt op zijn telefoon. Dit moest op de laptop komen en om een lang verhaal kort te maken: geheel tegen de verwachting in is dit gelukt.

De flesjesvoetbalwedstrijd Gijs vs Dries bleef onbeslist. Wel moet vermeld worden dat Dries met bebloede elleboog en Gijs met groene knieën en bloed van Dries op zijn shirt het slagveld verlieten. Gijs was getart maar niet gebroken. Dries had gebloed maar er was geen slagader geraakt. Een echte Urialler gaat immers door tot ie klaar is of niet meer kan en dan verder is gegaan tot het einde. Het is tot op de dag van vandaag niet duidelijk wie opgaf. Er is dus een rematch in het vooruitzicht.

Eten werd door Stefan, Boender en Rik verzorgd. In Italiaanse stijl werd gekozen voor pasta met buikspek en bakken groente. Er kwamen 3 grote pannen waar na een half uurtje ca 20 gram van overbleef. Voor Urial begrippen is dit veel maar niet ongebruikelijk. De ervaren lezer weet dat het over de 20 gram gaat, niet over de drie pannen.

Omdat Gijs nog niet genoeg had gevoetbald daagde hij Arnold uit. Gijs hield stand. Gijs kreeg versterking van Diepman en Arnold hield stand. Rik voegde zich bij Arnold en de wedstrijd ging gelijk op. Top houd niet van gelijkwaardige wedstrijden (die win je namelijk moeilijk) en meldde zich ter completering van Rik en Arnold. Gijs en Diepman moesten twee keer de fles rechtopzetten maar slaagden er ondanks de overmacht in om een keer tegen te scoren en stand te houden. Rik moest zwaargewond worden afgevoerd, het was niet duidelijk of zijn teen behouden kon worden. De wedstrijd werd gestaakt bij stand 3-4. Volgens Gijs betekent dat niet dat Arnold, Rik en Top gewonnen hebben omdat Diepman en Gijs niet opgegeven hebben. Er is dus wederom een rematch in het vooruitzicht.

Bij terugkomst aan de tafel zat Rik met een bleek gezicht naar een overmatig bloedende teen te kijken. Het was maar een klein sneetje. Dokter Diepman deed er een pleister erop, kusje was niet nodig, tot de teleurstelling van Rik.

Dries was na al dit culinair en sportief geweld toe aan zijn dagelijkse kopje koffie en stelde voor om naar de campingstube te gaan. Daar voltrok zich een tweede wonder: Top en Diepman deelden een internetverbinding met succes. Dit is bijzonder omdat Top en Diepman een waardeloos track record hebben als het gaat om het halen van doelen waar techniek een factor van betekenis zijn. Daarnaast zijn Top noch Diepman in het verleden in staat gebleken om iets te delen. Na het allerlaatste rondje, hebben de Uriallers er toch nog een allerallerallerlaatste rondje uitgesleept. Alleen het broodnodige stopcontact bleek de waard te veel. De sluitingstijd is -1,5 uur. Dat werd in ons perfect Drents medegedeeld…

Het daadwerkelijk einde van de avond, stuitte zoals veel Urial edities op een verassing. Dries meldde zich als afmelder van de nog lang niet eindigende avond. Mannen, ik ben moe, ik ga naar bed ??@#$% Huh! Wat?? Dries die na een inloopdagje moe is?? We weten natuurlijk wat dat betekent; Dries (aka Gries) is zich aan het voorbereiden op de monster- dagen en nachten die nog gaan komen in het ozo opgewonden Italia.

Vooralsnog zijn de echte mannelijke Uriallers druk bezig allerlei alcoholische en calorierijke versnaperingen in de mannenhut op te maken. Op naar de volgende dag, waarvan de echte Urialler zegt; de tweede dag onderscheiden de mannen zich van de Uriallers. Wat dat betekent weten alleen de Uriallers die allang onderscheiden zijn…