Dag 6 - Uitlopen en quizdag

Op vrijdagochtend, na een nacht waarin menig Urialler eens echt door kon harken was het weer stralend weer op het terras. Er werd uitgebreid van het ontbijt genoten. Toen kwam ter sprake wat we die dag zouden gaan lopen. Nou, het enthousiasme knalde er vanaf, het ene voorstel nog gekker dan het andere. En dat na een dag met monstertochten.

Uiteindelijk werd een combinatie gekozen van een klein rondje op hoogte en een rondje op het terras.

De Uriallers gingen licht bepakt tot onbepakt deze uitdaging aan. De zon scheen, wat kan er mis gaan? 2 ronkende leasebakken en een metsubsidie brachten ons, zonder onderweg extra batterijen te kopen, naar Pinzolo. Auto op de vrije parkeerplaats, de lift in en hoppa, naar tussenpunt 1. Daar splitste zich de groep: 1 in de bakkende zon op een bloemenweide waar allerlei gekke dingen gebeurden en 2 personen verkozen een schaduwrijke plaats. We moesten een half uur wachten voor de lift naar het bovenste station zou vertrekken. Het was een bonte verzameling mensen. Sommigen met hondjes, anderen met kinderen en jong en oud, alles was er. Its spectaculairs kan niet genoemd worden, het was gezapig. Omdat het nog steeds niet op was werd hier alvast droge worst uitgedeeld. Zo tegen het einde van de week waren ze extra droog dus extra lekker. We zaten het half uur allemaal zonder problemen uit.

De lift ging al 2 minuten voor schema in beweging, dat was wel uniek voor deze contreien, want de Pünktlichkeit is hier eender Oostenrijk. Zonder commando, alsof er een gezamenlijk bewustzijn bestaat, liepen we snel naar de lift en stapten we in. De stoeltjeslift (ontkoppeld) bracht ons verder naar boven, op 2100 meter, een hoogte waar Uriallers zich weer thuis voelen.
Erg mooi was het niet en het uitzicht werd met de minuut minder. Nog snel werd op de top de teamfoto gemaakt. Zoals wel vaker pas op de laatste dag.

Op een lichtelijk naar benedend stuk vals plat werd nog een wedstrijdje sprinten gedaan. In tegenstelling tot de eerdere wedstrijd werd deze gewonnen door millhill alhoewel daar nog over werd getwist want er was geen duidelijke bocht. Dat hij, vanuit zijn meegebrachte goed gevulde rugzak, een remparachute gegooid had werd kennelijk niet als zodanig opgemerkt. VOor degenen die het alternatieve scenario liever willen lezen: Top, Stefan en millhill kwamen tegelijk aan. Het was wel het laatste stukje naar beneden. Een stukje wat duidelijker vlak luidde vervolgens de stijging weer in. Om volledig onbekende reden sprintte Boender er met blote rug vandoor. Gevolgd door niemand. Toen hij ver voor de groep uit was werd hem duidelijk dat dit wellicht een vreemde actie was. Om een en ander te redden maakte hij toen maar een foto van de groep. Wat daar van geworden is weet haast niemand. De muur van wolken rond de bergtop werd alsmaar dichter. Uitzicht was nul. Het was ook koud. Bij de lift trokken de mensen die daar beschikking over hadden warme kleding aan. Een enkeling stapte met blote armen en benen de lift in, kort nagekeken door een hoofdschuddende liftmeneer die iedereen vriendelijk waarschuwde de hoed toch goed in de gaten te houden. Nog geen 10 meter na het lifthuisje was dat al niet eens meer te zien, en ook het bakje voor was met geen mogelijkheid waar te nemen. Het was een erg koude wolk. Al met al was dit de grootste ontbering van de dag en derhalve vermeldenswaardig. Onder de wolk was de temperatuur aangenaam. Maar het was nog niet lekker genoeg voor een terrasje, dus ook het middenstation werd overgeslagen. De cabinelift maar weer in. Het was een soepele overstap. De cabine ging snel en comfortabel. Een abrupte stop boven een mogelijk nieuw Urial onderkomen was de enige onderbreking.
Onderaan het liftengebeuren leidden de verkenners van een eerder bezoek aan Pinzolo ons naar het centrum. Maar niet nadat de onderzoekende blikken van een frisse Italiaanse moeder werden beantwoord door strak terugkijkende Uriallers. Het was immers vrijdag. Toen zij uit het zicht was was en groep die wat baggage in de auto legde weer terug was ging het op weg naar het centrum.

De waarschuwingen ‘daar is niks’ werden genegeerd door de nieuwkomers die het over namen. Men had dorst. Toch werd ook tijdens deze verkenning geen winst geboekt. Er werd een alternatief terras gevonden, wat om onduidelijke redenen werd afgekeurd terwijl Gijs al wel had gezien dat er ijsjes waren. Het onvermijdeiljke gebeurde. Het terras snackbar moest het ontgelden. Binnen een oogwenk waren de veel te kleine tafeltjes zodanig neergezet dat het nut had voor een grote groep met ruimte voor bier en broodjes. Er weren hamburgers en lokale specialiteiten besteld (Foccacia). En bier. De dames deden erg goed hun best en liepen het vuur uit hun sloffen. Het terras stroomde vol met andere Italianen. Geen enkele toerist. Kennelijk hadden we echt iets goeds gevonden. Dat bleek ook wel, de broodjes smaakten perfect en het bier was lekker. Gijs kreeg natuurlijk zijn ijsje, want ook die waren te koop in de snackbar. Als je met tafeltjes hebt lopen slepen dan zet je de boel ook weer terug. Tijdens deze taak, die vlot werd uitgevoerd, kwamen de dames naar buiten en volgde een applaus. Hadden ze nog nooit gezien. Vonden ze prachtig. Wij waren enigszins verbaasd. Zijn die Italianen en andere toeristen zulke horken?
Hierna volgt een unieke gebeurtenis. En masse gingen de Uriallers op souvenir jacht. Op een enkele na. Eén auto ging dus alvast terug. Rik spotte Italianen met ijs. Door middel van het meten van de ijsdichtheid werd de bron van dit lekkers gevonden. Een ijstent in een keldertje. Het was er stikwarm maar allerlei heerlijke ijssoorten werden verkocht. Eerst afrekeken en dan met het bonnetje bij de ijsschepper aangeven wat je wilt. Heerlijk!

Dries kwam als eerste terug met een tas met spek en wijn. Hij had op zijn strooptocht nog meer winkels met lokale specialiteiten gezien. Met hem als gids liep er nog een plukje mannen mee. Er werd onder anderen Lardo (Italiaans voor spek) gekocht. Dik wit spek met eek korst van Rozemarijn/zout en andere kruiden in een marmeren bak, afgedekt met een marmeren steen gerijpt wordt. Tip van een chefkok: cocquilles er mee omwikkelen. (inmiddels gedaan: ontzettend lekker, een krokant, zout korstje en een lekker zachte zeer smakelijke binnenkant. Natuurlijk de pan vet laten worden met wat uitgebakken Lardo.

Rik en millhill doken vervolgens de supermarkt in voor ingredienten voor een maaltijd. Na thuiskomst werd op de msr benzinebrander van Mathieu in etappes de maaltijd opgebouwd. Na een tijdje stond een grote pan met rode saus (met gehakt, duivelse salami, groente en tomatenpuree en veel kruiden en wijn). Dit werd onder toeziend oog van de chefkoks tot een acceptabel en smakelijk niveau gepruttelt. Ondertussen gingen er nog twee grote pannen met water op het vuur en werd water gekookt voor de pasta. Waarschijnlijk was het toch niet lekker genoeg, of het was te veel doordat we weinig gedaan hadden en al een broodje op het terras hadden gehad: er bleef wel een kwart - pan over.

Eindelijk kon de quiz beginnen. Het was een pubquiz. Daar doen Uriallers niet moeilijk over: dan moeten we wel in de kroeg zitten. De campingbar werd opgezocht. Onder het genot van bier en heerlijke wijntjes ging het van start. De zelfbedachte vragen van de Uriallers leidden tot hilariteit. De diversiteit en absurdheid werd met veel gelach ontvangen. Totdat er wedstrijdspirit begon te komen en her en der het mes tussen de tanden zat. Grote verwarring en veel gezoek bij een vraag van Dries over de Duitse vertalingen van titels van films van Bud Spencer en Terrence Hill.
Kennelijk interpreteren ze Engels daar heel anders of hebben ze er echt helemaal geen verstand van: want hoe maak je van “They Call Me Trinity”: “Die Rechte Und Die Linke Hand Des Teufels”. Rare jongens die Duitsers. Aangezien het origineel Italiaans is valt niet meer te achterhalen waar het mis is gegaan. Dries had waarachtig deze moeilijke vraag zelf wel goed.

Het werd later en later. En spannender. We kregen een half uur dispensatie van de barman wat we deze keer op tijd hadden gevraagd.
Een rode draad door de pubquiz was het uitvinden wat de vraagstellers waren. In elke categorie waren 12 vragen en elke keer waren de vragen in dezelfde volgorde van vraagstellers. Iedereen had geraden welke vragen door Dries waren gesteld.
Fugazi en millhill gingen in het begin aan kop. Met een lijstje waarop 10 goede antwoorden stonden schudden sommige teams al hun hoofd, lukt ons nooit!
Bij de wetenschappelijke vragen en de vrije categorie scoorden het duo Boender Top en het trio Kiers, Diepman en Gijs veel beter.
De laatste ronde werd in het huisje gespeeld. Wederom verbazing en ongeloof. Vanderwaalskrachten die een gekko op de muur geduwd houden? Kan nooit!

Dries liet ons nog een rondje rekenen. Fugazi probeerde wat achterstand in te halen en maakte een aantal staartdelingen en had zo het juiste antwoord, het Dries antwoord. Het internet antwoord was fout zei Dries (wat een overbodige opmerking was, alleen het door de vraagsteller opgegeven antwoord telde tijdens deze kwis) maar niemand ging in discussie. Vermenigvuldigen leverde juiste antwoorden op en het werd geaccepteerd.

Het bleef een nek aan nek race tussen de bovengenoemde teams.

Voorafgaand aan de quiz mochten we op een briefje schrijven welke team we de winst toedachten. Dit gaf, indien juist, 10 punten. Doordat team Diepman en Kiers op zichzelf hadden gerekend werd de verrassing aanval van Top kwadraat afgewend. De vraagstellersvolgorde was door niemand 100% goed geraden, Gijs had er een paar zeer moeilijke vragen tussen gezet. De grote winnaars bleven dus Diepman, Kiers en Gijs.
De quizmaster Stefan werd door iedereen bedankt want het was een super toffe avond. Een onder genot van een borrel en een biertje werd nagepraat. Ook werd er over volgend jaar nagedacht. Iedereen had het naar zijn zin gehad en Italië blijft op de bestemmingenlijst staan. Verder was er geen voorkeur. De laatste 100 Euro blijft in de pot, millhill en Top doen een voorstel voor vereniging Urial. En een postface om het doel voor volgend jaar te kiezen.