Dag 3

“De tent lekt!!!” riep Rik, een uur nadat we in onze slaapzakken waren gedoken. Het onweerde en regende onophoudelijk. Millhill werd wakker van Rik en ontdekte dat ook zijn kant van de tent niet 100% waterdicht was. Direct actie. Eerst maar wat kleding aan, regenjas aan en dan maar alles opruimen. Slaapzak onder de drup weg, matje ook, de hele boel op stelten. Waar alles in ging maakte niet uit, als het maar waterdicht werd. Toen in de steeds harder stromende regen de auto gehaald en daar alles maar in gedaan wat droog moest blijven. De mannen in de huisjes bleken niet te reageren op de deurbel of die overstemde de herrie van de regen en het onweer niet. Maakte niet uit, Dries was al om onderdak gevraagd en dat mocht. Dus nadat alle spullen waren opgeborgen en de auto was weggezet bij Dries en Mathieu in de tent. Dries zei al: die van mij is ook niet helemaal waterdicht hoor. Maar goed, meer waterdicht dan de 15 jaar oude vis à vis van millhill. Na wat geschuif vonden Rik en Arnold een plekje tussen het veldbed van Dries en de campingtafel en de bagage. Nadat ook de juiste ligrichting was bepaald (afhankelijk van scherpe uitstekende delen van het veldbed ter hoogte van ogen) probeerden de 4 tent uriallers de slaap weer te vatten. Dat lukte matig. Een lekkend raam noopte tot inventiviteit: een regenjas werd over de slaapzak van millhill gedrapeerd. Dat bleef in elk geval droog. Toen dat probleem was opgelost kreeg rik een drup in het oog van het formaat waterballon. Dit probleem werd opgelost door een arm over het hoofd heen te houden. Dat leidde tot een opspattende spray maar dat was minder erg dus een verbetering.
Het was een tijdje wat minder onrustig. Tot om half drie Mathieu opsprong: die binnentent gaat er nu uit! En zo geschiedde. De binnentent zoog namelijk doorlekkend regenwater op en verspreidde dat over een groot oppervlak waardoor zelfs de speciaal daarvoor opgestelde mega shopping bag niet voldoende water opving. Nadat de binnentent er uit was, kon Mathieu een iets minder slechte positie vinden en wat rusten. De wekkers die afgingen om 7.15 en 7.30 werden genegeerd. Er kwam nog zoveel water naar beneden in de tent dat het leek dat het regende. En dat was het sein voor: omdraaien.
Extra luid geslaakte kreet “Goedemorgen” op het terras, op 2 meter van de tent, leidde ook niet tot extra roering. Er was wel wat rust geweest maar uitgerust waren de 4 mannen nog niet. Top ging eerst polshoogte nemen in de groene tent. Hij trof daar een waterbak aan van de eerste orde. Het bravoure maakte plaats voor enige zorg. De megatent van Dries werd voorzichtig geopend en er werd gevraagd wat er gebeurd was. Tent lek. Hier ook. Alles nat .
Hoe het precies ging is niet meer te achterhalen maar toch zaten de geweekte bikkels aan tafel in de zon om wat op te drogen. Er waren 3 batches koffie gezet. Bij het ophalen van het brood bleek dat er niemand wat besteld had. Hans reageerde ad-rem en had direct alles opgekocht wat vers en eetbaar was. Hierdoor werd het ontbijt een extra groot feest. Croissantjes gevuld met jam (nog warm) en heerlijke baguettes zorgden voor goedkeurende grommen. De verweekte bikkels werden weer een beetje mens. Er werd om wat respijt gevraagd voor lichte vertraging omdat in elk geval Rik en millhill hun spullen overal vandaan moesten halen. Dit werd geaccepteerd. Samen vetrokken we voor een fantastische dag want de zon scheen. En dat terwijl de voorspellingen zeer pessimistisch waren.

Er was informatie dat een passe-partout beter zou zijn dan losse kaartjes. Dit leidde tot de nodige verwarring en wat irritatie bij de Italiaanse verkoopster. Op zich is het heet geblakerde volk hier wel wat snel aan de kook dus liet de schatzmeister Top zich niet van de wijs brengen na snel wat staartdelingen gedaan te hebben. Kan niet uut. Lösse koarties!

De lift bracht ons naar een koud bergstation op 2100 meter. Daar splitste de groep zich. Een klein team ging voor verkenningen op lagergelegen terrein. Hier volgt een beschrijving van de tocht over de top.

Direct na de lift ging het flink steil omhoog. Grote stappen, grote blokken graniet alsof Ellert en Brammert een enorme kruiwagen met blokken op een hoop hadden gegooid. Heel mooi om op te klimmen. Het uitzicht op het Dolomieten gedeelte was indrukwekkend mooi. De top, waar een metalen Italiaanse vlag stond (want metalen vlaggen wapperen niet). De top heet Monte Zelèdria (2427m). Het uitzicht was fantastisch.

 Hierna ging het naar Tre Laghi. Waarschijnlijk is de Nederlandse vertaling hiervan 3 meertjes. Dat moet haast wel want overal waar we keken zagen we drie meertjes. Ook hier had het kennelijk flink geregend.
Na een uitstekende pauze met zon en droge worst ging het verder, overwegend naar beneden richting Rifugio Lago Malghette (1890m). Daar werd lokaal gerstenat en voedsel getest. En goed bevonden. Hoewel er wel wat misverstand was tussen tagiatelle, macaroni en funghi (candida albicans) en cream. Boender vrat gewoon een hert op. Hans liet tot ontsteltenis van de uriallers en de lokale bevolking en de toeristen een glas Schnapps staan. Er ontstonden eerst relletjes die later uitmondde in heuse vechtpartijen. De rapid reaction force van de Carabinieri Italiano was binnen luttele seconden ter plaatse. Nadat Hans geblinddoekt in een helikopter geknield en geboeid werd vastgehouden, kwamen de Uriallers toch maar in actie. Hans kon uiteindelijk van een solitaire opsluiting afgehouden worden door Boender zijn gladde praatjes en wat smeergeld. De moraal van dit verhaal; een Urialler laat nooit drank staan!!

De drie nerds Stefan, Rik en Arnold vonden nog snel een geocache, nummer 3 op deze Urial vakantie, terwijl de gezonde boys nog het een en ander aan een grondige inspectie onderwierpen. Dit ter ontsteltenis van de onderworpen slachtoffers.

Na een minder aansprekend stuk via een skipiste kwamen we weer bij de kabelbaan. Het einde was in zicht, wat Stefan ertoe bracht een straffe sprint in te zetten met als tegenstander MillHill. Terwijl de andere Uriallers toekeken, zagen zij hoe Stefan MillHill stof deed happen en stil liet staan. King of the Mountain kwam met een big smile aan bij het skistation.
In het dorp werden benzine en waterzakken gemonsterd. De PHEV drinkt naast elektriciteit ook benzine. In het huisje waren inmiddels de natte zaken goed gedroogd en zaten de bikkels onder het afdakje na te genieten van de dag. De Forst is toch wel de winnaar van de bier test, zo lijkt het.

Intermezzo van Kiers:

Mij is gevraagd om een stuk je te schrijven over de vandaag gelopen route en dan wel de route die gelopen is door ons Lowlevel Special Ops team.  Het team bestaande Janos Topolopos, Il Fugzazi en Il Greco. Doordat dit team clandestien opereert is er niet veel bekend over de exacte route en doel van hun operatie. Maar deze mannen zijn gesignaleerd bij de skilift en later op camping Fae in het bezit van 9 potten kapucijners en veel spek. De media speculeert over een mogelijke verstoring  van de plaatselijke kapucijner markt door het aanbieden van A-klasse kapucijners uit Nederland.

Jan trots op de kapucijners - Kapucijners weg. Volgende keer een pot per Urialler. Met dank overigens aan Fugazzi (voor het betere snijwerk) en Diepman (voor het betere bakwerk) en Geesje (voor de betere voorbereiding).