Terugreis

Altijd de meest vreemde dag van de week. De terugreis. Een noodzakelijk kwaad dat getrotseerd moet worden. Vroeg opstaan en er verder weinig voor terugkrijgen. Ja, eenmaal thuis aankomen is natuurlijk prettig, dus maken de Uriallers maar het beste ervan.
Al voor 6 uur waren Diepman en Jaco zo stoer om met dichtgeslagen hoofden te gaan worstelen met hun tent. Wedstrijd werd natuurlijk gewonnen. Alle bijkomende geluiden werden zo lang mogelijk genegeerd door de nog slapende of sluimerende mannen. Een vroeg afscheid van enkele wakkere Uriallers volgde en daarna werd ook de rest van het tentenkamp systematisch opgeruimd en het afval werd keurig gescheiden achtergelaten. Toch kreeg de "bus-crew" maar moeilijk de zooi weer in de bus, kennelijk had Boender toch een te kleine bus gekocht of was er toch te veel dubbele shit meegenomen? Maar goed deuren van de bus dicht, Uno er ook in en toen zei Boender: "Volgens mij zit mijn sleutelkaart nog ergens in de bagage". De poging om de bus te starten zonder kaart mislukte waardoor Boender op zijn kop ergens Deep Down Under zijn kaart moest gaan zoeken. Dat lukte gelukkig en nu kon toch echt de camping verlaten worden.
Er moest nog wel de drankschade van de afgelopen avonden bij de Spar worden ingeleverd. Daar zat een onervaren lief meisje dat werd ingewerkt door oude vieze tang. Die ging zich bemoeien met Boender die alleen het statiegeld bonnetje tussen twee balkjes had liggen. Alsof het er fout lag. NEE natuurlijk niet dus Boender pakte het uit haar heksenhanden en legde het weer terug. Nu ging ook het lieve meisje de fout in door het volgende balkje te negeren. Niet het slimste volk in diep Oostenrijk. Gelukkig had Gijs op handige wijze een Duits kratje bier op slinkse wijze doen verdwijnen in de supermarkt. 

Druk verkeer voor de bus crew, waarschijnlijk omdat ze te lang in hun slaapzakken zijn blijven meuren. Goede tip voor de volgende keer; vroeger opstaan. Geldt trouwens ook voor de dagen dat er tourtochten moeten worden gemaakt. Back to the old days!

Resumerend, was het een fantastische week! Bang gemaakt door het slechte weer op de heenreis en de nog slechtere weersvoorspellingen, hebben we toch  heerlijk wandelweer gehad. Mooie tochten gemaakt, waaronder een epische overnachting, een heerlijke monstertocht en mooie glettersteig routes. De Uriallers zijn weer eens verwend door het mooie weer, het landschap en natuurlijk door hun positieve karakters.

We hopen dat iedereen die de blogs leest heeft meegenoten van de afgelopen week en we kijken nu al uit naar de 19e editie van Urial!

Laatste gewone dag

De laatste loopdag, uitgerust en wel van de rustdag, is aangebroken. We worden wakker in de wolken, het is dampig maar een beetje Urialller voelt al dat het een warme dag gaat worden zeker met het weer bericht van YR in de hand. De avond ervoor was al plenair en met meerderheid van stemmen een vertrektijd vastgesteld a 0830 uur. Dit om de patatplebs voor te blijven en niet op het heetst van de dag gebraden te worden aan een of andere bergwand. Er was besloten om met de eerste liftgang, om 8.30, naar boven te gaan om te gaan Klettersteigen. In no-time werden dus op de camping broodjes genuttigd die Boender weer had opgehaald. Dat viel nog niet mee. De eerste bakker was dicht. De tweede bakker had de deur open, de schappen vol met brood, maar was niet van plan ook maar 1 broodje te verkopen. Slecht verhaal. Gelukkig had Boender nog een derde optie gespot toen we inkopen hadden gedaan en daar haalde hij vers brood.
Het huren van de gear verliep vlotjes en iets na 8.30 namen we de lift met gezonde Urial tegenzin, liften zijn maar niks. Boven was het nog lekker rustig en de lokale bevolking had er flink wat ViaFerrate routes op de berg gespijkerd. Kort bij elkaar waren 6 routes en er werden 2 achter elkaar gelegen routes gekozen. De eerste was lang en prachtig, af en toe een lastig stapje maar niets waar we niet voorbij kwamen. Aan het einde van de route liep er een gemarkeerd pad naar de volgende einsteig. Daar aangekomen bleek het mogelijk om het stuk met de hangbrug over te slaan. 1 Urialler koos er voor om niet via de standaard route en de brug te gaan maar om pas na de brug in te stappen. Hij wist toen nog niet dat de route naar de overzijde van de brug eigenlijk ook wel een safety kabeltje had kunnen gebruiken. Gelukkig kwam hij veilig in stelling en zo hadden we ook nog eens een fotograaf met goed zicht op de verhandelingen van de Uriallers. Rik en Gijs kwamen als eerste aan bij de brug en in no time was Rik aan de overzijde. Gijs kwam toch een paar centimeter te kort op de brug, ondanks dat het al een hele grote jongen is. Handig en professioneel gooide hij één van de begeleidende kabels opzij zodat er een swing in kwam, hij greep ondertussen de andere en pakte de swingende kabel die door de swing actie keurig in handbereik kwam. Klasse actie! Vlotjes werd de kabelbrug ook door Gijs bedwongen en een na de ander liep met een brede glimlach naar de overzijde. Kleine afknapper was dat we op de top de eerste patatwandelaars al tegen kwamen die zich vanaf de andere kant al zuchtend en steunend in het zweet hadden gewerkt.
De rode Stiegl parasols op  het terras van de berghut zagen er aanlokkelijk uit maar bij een verkenning ter plaatse bleek dat Uriallers in het algemeen geen zin hadden in de situatie. Te veel mensen van ander kaliber, te veel patat en ook nog eens rijen en geen plek in de schaduw. 6 van de Uriallers pakten zo snel mogelijk de lift naar beneden om weg te komen van alle gedoe.

In het dal werd de laatste Gipfelsieg beklonken met een koude gele rakker uit de Stiegl brouwerijen. Kleine lunch werd ook gebruikt, eventjes zout, vocht en energie weer op oorlogssterkte brengen.

Rik en millhill gingen nog een 3e route pakken, een iets moeilijker ingeschaalde route. Hierbij moest je via een rutschbrug aan een kabel met katrol een kloof overbruggen. Maar eerst omhoog. Direct bij de start van de route zat een stukje D, millhill viel aan en schatte halverwege dit segment in dat dit toch iets te veel was na al 2 geklommen routes en een rugzak. Na een snelle afdaling probeerde Rik het en die slaagde er met de nodige moeite wel in dit segment af te leggen. De routes kwamen even later weer bij elkaar en iets verderop was er weer de keuze tussen een C en een D stuk. Na grondige inspectie bleek niet de route maar wederom de fysieke gesteldheid een punt van aandacht en zo werd daar gezamelijk de C klasse te doen, die ook al mooi en bij vlagen lastig was. Grote passen over flinke dieptes en passages buitenom rotsen waardoor je helemaal vrij aan een rots hangt, erg mooi. De tokkelbaan werd bereikt en met een hulptouwtje kon je de katrol naar je toe trekken. Enigzins onwennend liet millhill zich als eerste in het harnas zakken en werd af geduwd naar de overzijde van de kloof. Het was een geweldig gevoel. Rik volgde daarna en die vond het al even prachtig!
Het restant van de route verliep zonder problemen en er werd op het terras Stiegl met Kaiserschmarren gelunched. Na het inleveren van de spullen bracht een wandeltochtje van een uur deze 2 Uriallers ook weer veilig op de camping terug.

Daar aangekomen kon direct een koude Stiegl genuttigd worden, perfect geregeld door Diepman en Jaco die al de inkopen voor de Barbeque hadden gedaan. Genietend van het mooie weer, Stiegltjes en goeie gesprekken begonnen de Uriallers met het samenstellen van een Urial Top AllTimeBest lijst. Dit ging niet volgens een vooropgesteld plan natuurlijk. Organisch ontstonden de regels waarom wel en niet een ummer er mocht. Niemand snaptehet precies maar had er vrede mee, alleen Boender twijfelde of het allemaal wel klopte maar begreep het ook genoeg na wat onduidelijke uitleg.

Ondertussen waren er twee stoere dames op het veldje naast ons bezig met een tent opzetten. Ze hadden ook een doos appels mee, niemand weet waarom. Het waren wel "echten" want ze hadden mooie gear. De eerste toenadering was een geruststelling aan het adres van de dames dat als het Urial kamp teveel lawaai zou  maken naar hun smaak ze dit konden aangeven en dan zou er ingegrepen worden. Bij dit first contact bleken het enthousiaste en aardige dames met een zoet belgisch accent.

Ondertussen gingen Diepman en Jaco rustig verder met de kookerij ze hadden ook voor vandaag de regie. Vakkundig werden gele en rode paprikas gehalveerd en leeggeschept. Op de mega Paella pan van Fugazi werden uitjes, knoflook en gehakt gebakken. Uriallers knooien liever niet met eten dus werd uit de koelkast al het resterende vlees en de kaas gepakt en dat werd allemaal in de pan gehakt. Toen de paprika's gevuld waren met de smulpulp van gehakt, groenten, fetta en gesmoltenkaas werden er twee stuks trots gepresenteerd aan de buurvrouwen. Die waren zeer blij verrast en namen dit voorgerecht met warme liefde in ontvangst. De buurman werd overgeslagen. Rare kerel.

Ondertussen zaten de Uriallers aan de wijn, want het bier was op. Er is nog gezocht naar nieuw koud bier bij de receptie maar daar was alleen kotsbier (OttoKringer) dus werd ij het afrekenen ook maar even 3 flesjes Chardonnay op de balie gezet. Het receptie meisje werd er nerveus van. Geduldig en kalm werd het meisje geholpen. Eerst het kamperen afrekenen, daarna pas boodschappen, daarna reserveren voor volgend jaar.

De buurvrouwen leefden nog dus de Uriallers begonnen zelf ook gevulde paprika's naar binnen te werken.Heerlijk. Boender zou gezegd hebben:"NIET NORMAAL" Even later was de braai op bedrijfstemperatuur, dit ging niet onopgemerkt voorbij want een flinke rookwolk dreef vanuit de Urial hoek de camping over.

De Belgische dames zaten daardoor met rode ogen naar lucht te happen, wel zo netjes om ze even te voorzien van een natje, dacht Boender. Hij knoopte een gesprekje aan wat natuurlijk al snel ontaarde in een aaneenschakeling van sterke verhalen van de afgelopen week. Als ware helden beschreef Boender de Uriallers die zo ongeveer alle schartes, kammen en toppen hadden getrotseerd. De kans is vrij groot dat deze Belgische schonen heerlijk moeten hebben gedroomd over gespierde en gebruinde Uriallers die zwetend in zon met 1 vinger aan rotswand hangen en dan ook nog een knipoog geven.

De Ribeyes die door meesterbraaier Jaco werden gebakken smaakten magnifiek. Ze waren niet te zout, want Diepman strooide er nog het nodige zout op na bereiding. Wel zat er genoeg peper op want het smaakte FAN-TAS-TISCH.
Onder genot van een kop koffie zaten de Uriallers nog een keer met z'n allen bij elkaar. Omdat Gijs inmiddels al 9 of 10 jaar mee loopt (afhankelijk of je begint te tellen bij 0 of 1) is het hoogste tijd dat er een Bikkel Review van Gijs komt. Top en millhill hadden dit voorbereid. Perspectief millhill en Top werden voorgelezen en er werd instemmend geapplaudisseerd. Gijs is een Urialler die er helemaal bij hoort!
Een voor een dropen daarna de Uriallers af om nog wat nachtrust te pakken.

Ruhetag

Zoals vaak begon de RuheTag de avond voor de aanvang. Zoals Boender gisteravond al verteld had zat er een corpuleuze maaltijd in de Urial magen met een sterke bak DE. Er werd wat gedouched, opgeruimd, gebeld en andere niet team activiteiten. Top en Boender waren de eersten die een plekje opeisten in de druk bezochte "Aufunthaltsraum". De beider Uriallers keken rustig en bedaard de ruimte rond. Een zeer verschillend pluimage campinggasten hadden zich verdeeld door de ruimte. Een singersong writer die wel aardig was maar waar Top direct een gezonde portie wantrouwen voor gereserveerd had. Een stelletje dat een super ingewikkeld bordspel aan het doen was. En een meisje met groen haar en haar knecht. Het geheel werd als een soort purschuim opgevuld door een groep meisjes van de leeftijd 6 tot 12 jaar. De laatste groep had veel energie en een hoge freqentie stem. Niet echt een samenstelling die lang stand houd als er 8 Uriallers binnendruppelen en een groepscohesie gaan vormen. De meisjes hielden het nog lang vol en met name Millhill die boven op hun jassen zat was het gegiechel gekwetter snel zat. Het stelletje met het moeilijke bordspel vertrok snel nadat de man aansluiting vond bij Mathieu en een interessant muziek gesprek voerde waar het meisje zich in toenemende mate aan irriteerde. Binnen een uur was de ruimte op Uriallers na leeg.

Toen werd de tocht nog een paar keer opnieuw doorleefd en kwamen de sterke verhalen weer eens een keer langs. Nieuwe verhalen worden niet meer gemaakt, dus het was wel een beetje schrapen uit de onderkant van de verhalen barrel. Gelukkig had Jaco nog een paar nieuwe verse hilarische verhalen. Hij is opgegroeid in StellenBosch in Zuid-Afrika. Dus toen hij een verhaal vertelde waarbij hij met een motor de politie poogde voor te blijven via het strand hing iedereen aan zijn lippen. Al met al werd het later en later. Rond een uur of 00:00 waren de worsten op, en de flessen leeg. Ongeïnteresseerd luisterde de groep wel naar een eigenaardig gepiep van het alarm systeem maar het bleek verder geen effect te hebben. Nog een half uur later verliet de laatste urialler de ruimte om het bed op te zoeken en te dromen van de mooie scharten tocht.

Het zou verschrikkelijk slecht weer worden dus er was geen programma. Iedereen kon uitslapen voor zover dat mogelijk is op een camping. Het ongemerkt aanzwellen van gekwek van mensen die al wakker zijn, en startende auto's etc. wekken een mens natuurlijk uiteindelijk wel voor 0900 uur.  Boender heeft zich ontwikkeld tot brood haler. Ook vandaag was hij er alleen op uit om een fijne zak met vers brood te halen uit het dorp. Er wordt vermoed dat er een naar vers brood ruikend blozend bakkersmeisje ook al twee leuke ochtenden heeft gehad.
Ongestructureerd, zonder plan en des Urials gingen de verschillende tenten open en kwamen tevreden en uitgeslapen Uriallers tevoorschijn. Iedereen was vriendelijk, er was koffie, er waren broodjes, mooie tochten in de benen maar vooral: De zon scheen uitbundig in het Gastein dal. Jaco was ook tevreden omdat hij tenminste niet alleen spierpijn had in zijn benen, maar in zijn hele lijf nu.

Jaco en Diepman hadden plan gevat om een goulash te maken. Niet zo maar, maar met een zwaren ijzeren pan, kolengestookt hangend aan een tripod die al in de bronstijd veel indruk gemaakt zou hebben. Wat ze niet hadden waren de ingrediënten. Dat hadden ze natuurlijk wel in de EuroSpar, de favourite supermarkt vann dit jaar. Het halen van de goulash ingredienten werd gecombineerd met de nodige inkopen van cadeautjes voor vrouw en kinderen. De zwarte opel bus reed voorop en de zwarte Jeep volgde. Dwars door Bad Gastein rolden de zware diesels met tevreden gegrom. Dan weer steigen dan weer dalen, maar het maakte weinig indruk op de verbrandingsmoteren in de Urial auto's. Het toerental bleef laag en het koppel hoog. Er werd geen P gevonden. Dat is iets wat mankeert in alle dorpen in de Gastein vallei. Dan maar parkeren bij de Eurospar. Eerst op Souvenir jacht, snel gefixt. Er was een winkel met voor iedereen wat prullaria lekker efficiënt werd daar alles gekocht. Terug naar de EuroSpar voor de Goulash ingredienten. Terwijl de kook crew (Diepman en Jaco) de verfijnde ingredienten gingen scoren ging Millhil in de parkeerkelder alle bierflessen in het emballage retour apparaat gooien. Bij de eerste beste fles die Millhill zelfverzekerd en beslist in de opening duwde sprong de boel op tilt. Alarmpjes gingen af en Millhill drukte op de "Hilfde" knop om een Sparnees te roepen om de boel op te lossen. Het duurde en duurde. Iedereen die Boender kent zal het niet verbazen dat deze drukke baas wegliep om boven een ander apparaat te zoeken. Millhill bleef stoicijns wachten bij het apparaat. Top hing tegen de muur de boel te bekijken. Toen blerde er ineens een luidspreker iets naar Millhill. Millhill antwoorde zijn irritatie onderdrukken"Jaja". "Wat zei de stem?" Vroeg Top "Geen idee"Antwoorde millhill. Top keek nog eens rond en zag de camera die op Millhill stond gericht. Millhill zijn houding maakte geen enkele insuinatie dat hij actie zou ondernemen. Top dacht dat de camera dit zou zien en dat er toch iemand zou komen. Top zijn telefoon ging. Boender. Top nam op. Op sinistere toon zei Boender "Kom hier maar hier, hier is nog een". Toen zwaaide de deur open en een Sparnees kwam tevoorschijn die Millhill zijn probleem oplosde. Toen was millhill weer vrolijk en in no time waren de lege flessen weg.

In de supermarkt gebeurde vrij weinig behalve dat Top en Rik het plan gevat hadden om eieren en spek te bakken als lunch. Dus moest er spek komen van de ingebouwde slagerij. Millhill en Top gingen een speksoort uit het ruimte assortiment kiezen. De gekozen soort werd besteld en de slagers mevrouw wilde het spek afsnijden, de vraag was hoe. Voor bij eieren was het antwoord. Nou nou de spek werd resoluut teruggelegd en beslist werd medegedeeld dat een andere speksoort besteld moest worden. Wat werd gedaan.

Met hongerige magen die werden versterkt het door de shitload aan vreten, werden vrij snel eenmaal aangekomen op de camping gestild. Top ging voor 8 perfecte spiegeleitjes, terwijl Boender het tot perfectie neigende spek op de RVS pan al bakkend liet garen. Rik serveerrde de ei en spek uit en en kaasje her en der op de witte semmel maakte het tot een heerlijke cholesterol lunch.

Met verzaagdigde maagjes, pakte Diepman direct regie voor het avondeten. Er moeten kilo's aan tomaten, paprika's en uien worden gesneden. Gijs werd in stelling gebracht en chopte op professionele wijze de groente in duizenden stukjes. Diepman legde Gijs uit hoe je rund (uit de nek) zout en pepert. Niemand bemoeide zich ermee omdat Zij zagen dat "het goed was".
Hierover later meer...

Een aantal Uriallers werden wat onrustig in hun sportieve lijfen en er werd besloten om in een nagelegen veldje honkballes van Top te krijgen. Rik werd al snel aangemerkt als een talent, terwijl Boender onhandig met z'n linker poot zijn best deed. Met een Rik's beurse buik van de harde baseball werd uiteindelijk ook nog besloten om in een nabijgelegen natuurbad een paar baantjes te trekken. Met als hoogtepunt de omkleedsessie met een ware beavershot. Voordeel is wel dat Rik nu wat sneller borstcrowl zwemt. Hier zit overigens geen samenhang in.

Op de terugreis vanuit het natuurbad, roken de zwemmende Uriallers al de heerlijke damp van de inmiddels uren gegaarde Goulash. Jaco en Diepman bewaakte met hun leven de stoofpot en inmiddels was de pan al tot de helft ingedikt. Dit trokken de meeste Uriallers erg slecht, zij zagen letterlijk het volume van hun eten verdampen. Maar Jaco en Diepman waren resoluut, er wordt doorgeprutteld tot 19.00!! Wat er vanaf dat tijdstip gebeurde is eigenlijk onbeschrijfelijk en toch proberen we het. Een beetje geurige rijst in een bakje en dan..... een tegen het heilige aan werd geserveerd op het bedje rijst. Dieprode tot het bot gegaarde stoofpot met boterzacht vlees. Licht pittig, alsof er een engel aan je huig likt. En ze sliepen nog lang en gelukkig.

Urial Gold Dag

Het wonderbaarlijke verhaal van deze dag begon eigenlijk al gisteren. Met het oog op de mindere weerberichten, moest er een tocht uitgezocht worden. Niet te lang vanwege de aankomende regen, geen skiliften, niet te gek, liefst geen bos, etc. En dat terwijl we het gebied nog niet echt kennen. Na veel 5'en en 6'hebben we besloten met auto's naar Sport Gastein te rijden en daar "voor elk wat wils" lekker te lopen. Iedereen droop een voor een af (te moe en dat soort smoezen) en kreeg dus niet mee dat we graag vroeg op pad wilde gaan. Al met al een niet al te beste voorbereiding, voor wat later bleek een epische dag.

Boender werd de volgende dag vroeg wakker en voelde aan zijn water dat er snel moest worden gehandeld. Met gezwinde spoed, haastte hij zich naar de lokale bakker voor warme broodjes, waardoor er vroeg kon worden ontbeten. Het hele stel kon echter maar moeilijk wakker worden en als luie honden deden ze zich tegoed aan de overheerljke koffie en lokaal bebrouwen honing van Mill.
Top jr. had die nacht een godische route ingeving, waardoor de aankomende route in zeker zin al in de boeken werd geschreven. Met lichte druk werden de Uriallers in de auto gevrot en ging het spul op weg naar Sport Gastein. Halverwege de rit moest er echter een bijzondere hindernis genomen worden. Top jr. onderhandelde met de lokale "maut" meneer en maakte een net prijsje voor de Tolkien tunnels. Een gespannen reisje door de vochtige spelonken, maakte dat we op een pracht van een parkeerplaats aankwamen. Het uitzicht was fenomenaal en binnen no time maakte de Urial crew de eerste stappen op weg naar een pracht van een hiketocht. Geen gepruts door een vies vochtig bos, maar direct in alle transparantie een mooie rit naar boven. Langzaam maar zeker ontwikkelde zich kleine subgroepjes, waardoor Top en Boender op een prettig diesel tempo samen een enorme adelaar spotte. Boender wilde natuurlijk dit natuurschoon op de gevoelige plaat vastleggen, terwijl Top toch duidelijk aangaf dat je dat soort waarnemingen nooit goed kan vatten. Diepman hielp Boender nog wel, maar na een hoop gepruts aan zijn "old school" camera besloten de heren de adelaar maar op te geven. Top had inmiddels met zijn zelfde diesel tempo al flink wat hoogtemeters gewonnen. Diepman en Boender kwamen aan bij een gesloten hut. Een aantal uitgekouwde heksen kregen Diepman zo gek een foto van hen maken, terwijl Boender een dejavu kreeg van de woonkamer in Slowakije.

Inmiddels lag Top al zo ver voor dat hij nog amper bereikbaar was voor de walkies. Met de nodige morses wist Top de rest van de Uriallers goed langs het meer te loodsen. Fugazi besloot dit meer in zijn geheel te ontdekken, terwijl de rest nu toch het tempo langzaam maar zeker wist op te voeren. Op de inmiddels bekende Y-spliting werd door Top besloten richting de Bockhartsharte te lopen. Boender zette de turbo aan (eindelijk een keer) en sloot aan bij Top. Achterin werden meerdere turbo's aangezet waardoor het best eens mogelijk zou zijn om de Niedersachsenhaus te halen. Met die gedachte werd de ook volgende mijlpaal gehaald, de Kolmkarsharte. De uitzichten op beide shartes waren van een uitzonderlijk niveau. De regen bleef uit, sterker nog de zon scheen uitbundig, waardoor alle Uriallers elkaar de mooiste verhalen deden vertellen. Verhalen waarvan deze beste lezer natuurlijk alleen naar kan gissen. Maar deze verhalen gaven de Uriallers wel de gezonde benen om zonder pijntjes de ene kam na de andere te trotseren. De epische uitzichten waren van een zo uitzonderlijk niveau dat het juist zo bijzonder was dat enige tijd daarna de Urialler zelf onderdeel uitmaakte van datzelfde epische landschap. Her en der werden de paden best serieus en lastig, maar dat maakte het juist adrenalinewaardig. Onderweg werd er tussen de groepen goed gecommuniceerd en iedereen snapte ondertussen dat zij deel uitmaakte van een wel heel bijzonder tocht. Boven op een smalle riggel werden de laatste "feel good movies" gemaakt voor het thuisfront en uiteindelijk bereikten Top en Boender de hut. Ook Top werd door het "aardig virus" besmet en luisterde gedwee het verhaal aan van een oud kippetje over het Rauriser Urwald in Kolm Saigum. 300 jaar oud en nog meer blabla, terwijl Boender gewoon lekker naar zijn verdiende biertje wilde. Nein, nein, nein!Werd er geroepen toen Top wegliep. Top was bijna vergeten een reeds beloofde foto te maken van het belegen stel. Maar toch kwam toen de beloning met het begeerde biertje en ook Gizmo, Rik en Millhill schoven snel aan. Besloten werd om toch de koolhydraten aan te vullen en te wachten op Diepman en Jacco. Maar de naderende regen gooide roet in het eten. Diepman en Jacco die wat later aankwamen, werd geen tijd gegund om bij te komen. Hel en verdoemenis werd hen voorgehouden en dus gooide de groep zichzelf als lemmingen in het dal, maar bleven wel op de been. Wat een dodenmansrit naar beneden, iedereen had het gevoel de anderhalve uur die er voor stond wel eens even met een half uur terug te schroeven, maar dat vrij lomp in de kiem gesmoord. Ook Uriallers worden ouder...

Fugazi werd door Boender gevraagd de hero's tegemoet te komen. Hij stuurde een locatie maar als snel bleek dat behoorlijk uit de richting, waardoor Fugazi alsnog een aantal extra kilometers onbedoeld in de benen kreeg. Als een hect team daalde de Uriallers af naar de parkeerplaats om uiteindelijk daar te besluiten zowel voor woensdag als donderdag inkopen te doen.

Eenmaal op de camping aangekomen met een shitload aan boodschappen werd vakkundig een tarp aan de hoogspanningsmast geknupt. Top moest nog wel eerst een keuze maken uit 38 tarps die hij had meegenomen. Na kundig Bassie (en vooral) Adriaan werk van Mill en Diepman ging de tarp strak in de mast. Niet lang daarna begon het flink te regenen, maar dat weerhield de Uriallers en in het geheel niet van om een culinair hoogstandje in elkaar te draaien. Met net zoveel regiseurs, snijders, kokers, grillers en dat soort lieden liep de Urial-keuken als een trein. Toch werd het best spannend toen ook de onweer van zich gelden. Maar gelukkig stonden we een onder een vochtige hoogspanningskabel met een al even zo vochtige tarp. De nuchtige Uriallers dachten ook zo, mocht ie inslaan dan is alles in 1 keer gaar.
Maar geen gelul beste mensen, het was weer een hoogstandje waar de gemiddelde huisvrouw verlegen van zou worden. Met Grillmaister Jacco natuurlijk als begeerlijke playboy, dat mag ook wel gezegd worden. Na het toetje nam Top zijn verantwoordelijkheid eindelijk om een goede koffie te bereiden. Met Mill als naderende criticaster lukte het toch om voor een mooie afsluiter te zorgen.

Deze dag wordt formeel aangemerkt als een Urial Gold dag. Dat betekent dat een dergelijke dag in het geheugen staat gegrift van de Uriallers in kwestie. En daar is geen ontkomen aan.

Overnachten op de berg

Slapen op de berg

Op maandag ochtend gaan we stipt om 10 uur onderweg naar het vertrekpunt om op de berg te gaan slapen. De bestemming was rond de Frauenkar.
We zouden even parkeren in Bad Hofgastein. Dit is een kuuroord, en een wintersportplaats.
Kennelijk heeft men ooit een parkeerprobleem gehad, want op elk stukje parkeerterrein waren varianten van 'nur für gäste' en 'nur für kunde' overal te vinden. Na 40 minuten was de maat vol en werd het bord verboden te stoppen en te parkeren genegeerd en dubbelgeparkeerd om Top als vliegende keep naar de VVV te laten gaan.
'Opgelost' zei Top; we mogen parkeren bij de skilift in tegenstelling tot wat de 500 bordjes zeiden die daar stonden. Zo gezegd zo gedaan. De auto's werden geparkeerd en daarna gingen we onderweg.
De tocht verliep gelukkig via een wandelpad naast de fahrweg en het was een prachtige tocht naar boven, onderweg pikten Gijs, Rik en Arnold nog een mooie geocache mee.
Op de hut werd de keuken getest en met name de productie van de kippen. We bestelden namelijk de laatste porties roerei met spek en daarna was het afgelopen en moesten de huhner eerst nog weer nieuwe eieren leggen.
De vraag waar we gingen overnachten werd zo onduidelijk mogelijk beantwoord zonder echt te liegen.
Na flink wat klimwerk werd de eerste scharte bereikt en deze gaf een waanzinnige blik op het volgende dal. Het weer was ondertussen nog prima, volop zon. Er werd door enkele Uriallers nog een kogeltje meegepakt en daarna kwamen we op de tweede scharte waar we een heel goed zicht hadden op de potentiele overnachtingsplaatsen. Er werd er al 1 gespot en dat is precies waar we uiteindelijk ons kamp op sloegen. Er werd door iedereen een mooi vlak stukje gevonden en even later stond de brander van Diepman in lichterlaaie. In een mooi helder meertje werd water getapt door het filter van Top en na een optimalisatie (schoonmaken van het filter) werden diverse liters schoon water afgeleverd. De zakjes gedroogd voedsel stonden overal al klaar en de vocht onttrekkingszakjes werden er op tijd uit gehaald.
Iedereen at smakelijk, een enkeling prees een zakje Pasta Bolognese Adventure Food als de lekkerste variant. Op onnavolgbare wijze tapte Boender nog een kopje koffie uit een lege ketel en konden daarna nog 3 mensen koffie drinken.

Om 20.00 trok er een bui over en alle Uriallers doken hun tent danwel bivakzak in. 10 minuten later was het al weer klaar en stonden we allemaal buiten om nog een afzakkertje te nemen.

De nacht verliep varierend tussen in 1x door geslapen tot wakker liggen tot half 5. De zonsopkomst werd door 2 Uriallers bekeken. Bij de eerste regendruppels dook 1 van hen snel weer in de tent om de volgende bui uit te zitten. De bivakzakbewoner vond dit te veel gedoe en besloot een ad hoc wandeltochtje in te lassen naar een kruis. Rondom de afgesproken 7 uur was het nog regenachtig en een enkele Urialler bleef tot het allerlaatste moment in zijn tent.

De tocht ging toen weer heuvel op naar de Gamskarkogelhütte, de oudste hut van Oostenrijk. Daar werd een prima ontbijt genuttigd. Men was wel redelijk streng: er mocht maar 1x om Apfelstrudel worden gevraagd en het was absoluut verboden om op de berg te overnachten in een tent. Het verhaal dat er een wolf rond liep die al 25 schapen had opgegeten werd smalend weggelachen door de Uriallers.

Onderweg naar beneden werd een andere route genomen, waardoor nog weer 2 topjes konden worden aangedaan. Prachtig was het.
We kwamen weer terug op de Rastötznalm, waar we op de heenweg ook langs kwamen. Nu werd er driftig bier gedronken, onder het genot van kuchen en vers roerei, de kippetjes hadden goed hun best gedaan.
Fugazi, die gisteren deze hut als eindstation had, werd op dat moment via sms op de hoogte gebracht van de aankomst waarop hij langs het water ons tegemoet liep. We kwamen elkaar tegen nabij de midgetgolf en we vierden dit met een Stiegl op het terras.
Het avondeten werd genuttigd in een restaurant, de korte samenvatting is: prima maar niet bijzonder.

Reis en inloper

De heenreis

Urial 2019
door Gijs Boender

3 Augustus
5 uur ging de wekker voor de twee Urialers Gizmo en Boender
al gauw kwamen Rik en Fugazi bij de Boenders, niet veel later volgden Top en Milhil. Om circa 6 uur begon de tocht naar Oostenrijk.

De eerste stop werd al gauw gemaakt en werden de blazen geleegd en de benen gestrekt. Het Rendez-Vous punt was dit jaar gedefinieerd als "9:00 ergens bij Kassel". Voor de Uriallers was dit voldoende concreet. Bijkomend voordeel is dat het vrijwel onmogelijk is om op de verkeerde plek uit te komen. Dankzij deze strategie werd het ook mogelijk om drukte op de weg te vermijden. Bamberg ligt namelijk in de buurt van Kasssel, net zoals Munchen, Hamburg en Berlijn.

Er reden 3 equipes: 1 Opel bus met Boenders, Top en Millhill, een Jeep met Diepman en Jaco  en een fonkelnagelnieuwe Seat van Fugazi waar Rik bijrijder was.

De Opel bus had last van keuzestress: alles zit in de bus, maar er is nog ruimte. Wat kan ik nog meenemen? Alles werd op één grote organische hoop in de bus geflikkerd. Het plan was dat door strategisch in- en uit te voegen  de spullen bij aankomst precies op de goede plek zouden liggen.

De Jeep had enige vertraging bij vertrek. Na een enerverende voetbalwedstrijd bleek 5:30 geen goede vertrektijd. In goed overleg ("het is 6:00") werd de reis om 6:30 gestart.

Rik en Fugazi zaten om 4:30 met de zonnebril op in de fonkelnagelnieuwe Seat. Afzetten van de zonnebril leidde spontaan tot permanente gezichtsbeschadiging.

Het was druk, er was speciaal voor onze reisdag wederom een zwarte zaterdag gepland. Toen team Opel een party crash deed bij een Motor en muziek feest (en een Burgerking) stond team Seat nog achter een ambulance helicopter te wachten. Team Jeep zag weinig file en zag de opgelopen achterstand slinken.

Uiteindelijk landden alle teams kort na elkaar voorzien van boodschappen ruim 13 uur op de camping. In een mirakel moment van geen regen werden vlot de tenten opgezet. Binnen no-time ontstond er weer een prachtig kamp. Toen begon het weer te regenen en na een teleurstellende poging tot reserveren van een tafeltje in een restaurant werd er zonder al te veel communicatie een 3-sterren maaltijd samenegsteld: bier, chips en droge worst in de aufenthaltsraum.

Een ongeschreven Urial regel is dat bij iedere wandelkaart het noorden bovenaan staat. Top had het gepresteerd om een kaart te vinden waarbij het zuiden bovenaan stond. Dat leidde op zondag 4 augustus tot een korte discussie met Rik die, geheel tegen alle statistieken in, door Rik gewonnen werd. Na wat gehannes met de onhandige kaart werd een tochtje uitgezocht. Top moest wel streng zijn en de kaart op de kop gebruiken. Regels zijn regels. Hierna was alles in stelling gebracht om de benen te laten wennen en de equipment aan een geschiktheidsproef te onderwerpen.

Vertrekpunt was het treinstation in Bad Hofgastein en het doel was de Biberalm. Het was een prachtige poëtische tocht, een Oostenrijkse druktemaker had allerlei gedichtjes gemaakt over wat je kon zien in de omgeving en die allemaal aan de bomen gespijkerd. Inderdaad mooie uizichten over het dal en op de hut smaakte de Bretteljause fantastisch. De aanwezigheid van Kiers werd gemist. Top begon zich zowaar sociaal te gedragen en vroeg of iemand er bezwaar tegen had als hij een stukje kaas van "de andere plank" zou pakken. Als excuus voerde hij aan dat Kiers er niet was want "Kiers brengt mijn ware aard naar boven" aan.

Thuisgekomen werden de beentjes gestrekt. De pasta werd in goed overleg onder de bezielende leiding van Boender bereid. De nieuwe Paella pan van Fugazi is een aanwinst, daar past genoeg op voor alle hongerige magen.