Urial Gold Dag

Het wonderbaarlijke verhaal van deze dag begon eigenlijk al gisteren. Met het oog op de mindere weerberichten, moest er een tocht uitgezocht worden. Niet te lang vanwege de aankomende regen, geen skiliften, niet te gek, liefst geen bos, etc. En dat terwijl we het gebied nog niet echt kennen. Na veel 5'en en 6'hebben we besloten met auto's naar Sport Gastein te rijden en daar "voor elk wat wils" lekker te lopen. Iedereen droop een voor een af (te moe en dat soort smoezen) en kreeg dus niet mee dat we graag vroeg op pad wilde gaan. Al met al een niet al te beste voorbereiding, voor wat later bleek een epische dag.

Boender werd de volgende dag vroeg wakker en voelde aan zijn water dat er snel moest worden gehandeld. Met gezwinde spoed, haastte hij zich naar de lokale bakker voor warme broodjes, waardoor er vroeg kon worden ontbeten. Het hele stel kon echter maar moeilijk wakker worden en als luie honden deden ze zich tegoed aan de overheerljke koffie en lokaal bebrouwen honing van Mill.
Top jr. had die nacht een godische route ingeving, waardoor de aankomende route in zeker zin al in de boeken werd geschreven. Met lichte druk werden de Uriallers in de auto gevrot en ging het spul op weg naar Sport Gastein. Halverwege de rit moest er echter een bijzondere hindernis genomen worden. Top jr. onderhandelde met de lokale "maut" meneer en maakte een net prijsje voor de Tolkien tunnels. Een gespannen reisje door de vochtige spelonken, maakte dat we op een pracht van een parkeerplaats aankwamen. Het uitzicht was fenomenaal en binnen no time maakte de Urial crew de eerste stappen op weg naar een pracht van een hiketocht. Geen gepruts door een vies vochtig bos, maar direct in alle transparantie een mooie rit naar boven. Langzaam maar zeker ontwikkelde zich kleine subgroepjes, waardoor Top en Boender op een prettig diesel tempo samen een enorme adelaar spotte. Boender wilde natuurlijk dit natuurschoon op de gevoelige plaat vastleggen, terwijl Top toch duidelijk aangaf dat je dat soort waarnemingen nooit goed kan vatten. Diepman hielp Boender nog wel, maar na een hoop gepruts aan zijn "old school" camera besloten de heren de adelaar maar op te geven. Top had inmiddels met zijn zelfde diesel tempo al flink wat hoogtemeters gewonnen. Diepman en Boender kwamen aan bij een gesloten hut. Een aantal uitgekouwde heksen kregen Diepman zo gek een foto van hen maken, terwijl Boender een dejavu kreeg van de woonkamer in Slowakije.

Inmiddels lag Top al zo ver voor dat hij nog amper bereikbaar was voor de walkies. Met de nodige morses wist Top de rest van de Uriallers goed langs het meer te loodsen. Fugazi besloot dit meer in zijn geheel te ontdekken, terwijl de rest nu toch het tempo langzaam maar zeker wist op te voeren. Op de inmiddels bekende Y-spliting werd door Top besloten richting de Bockhartsharte te lopen. Boender zette de turbo aan (eindelijk een keer) en sloot aan bij Top. Achterin werden meerdere turbo's aangezet waardoor het best eens mogelijk zou zijn om de Niedersachsenhaus te halen. Met die gedachte werd de ook volgende mijlpaal gehaald, de Kolmkarsharte. De uitzichten op beide shartes waren van een uitzonderlijk niveau. De regen bleef uit, sterker nog de zon scheen uitbundig, waardoor alle Uriallers elkaar de mooiste verhalen deden vertellen. Verhalen waarvan deze beste lezer natuurlijk alleen naar kan gissen. Maar deze verhalen gaven de Uriallers wel de gezonde benen om zonder pijntjes de ene kam na de andere te trotseren. De epische uitzichten waren van een zo uitzonderlijk niveau dat het juist zo bijzonder was dat enige tijd daarna de Urialler zelf onderdeel uitmaakte van datzelfde epische landschap. Her en der werden de paden best serieus en lastig, maar dat maakte het juist adrenalinewaardig. Onderweg werd er tussen de groepen goed gecommuniceerd en iedereen snapte ondertussen dat zij deel uitmaakte van een wel heel bijzonder tocht. Boven op een smalle riggel werden de laatste "feel good movies" gemaakt voor het thuisfront en uiteindelijk bereikten Top en Boender de hut. Ook Top werd door het "aardig virus" besmet en luisterde gedwee het verhaal aan van een oud kippetje over het Rauriser Urwald in Kolm Saigum. 300 jaar oud en nog meer blabla, terwijl Boender gewoon lekker naar zijn verdiende biertje wilde. Nein, nein, nein!Werd er geroepen toen Top wegliep. Top was bijna vergeten een reeds beloofde foto te maken van het belegen stel. Maar toch kwam toen de beloning met het begeerde biertje en ook Gizmo, Rik en Millhill schoven snel aan. Besloten werd om toch de koolhydraten aan te vullen en te wachten op Diepman en Jacco. Maar de naderende regen gooide roet in het eten. Diepman en Jacco die wat later aankwamen, werd geen tijd gegund om bij te komen. Hel en verdoemenis werd hen voorgehouden en dus gooide de groep zichzelf als lemmingen in het dal, maar bleven wel op de been. Wat een dodenmansrit naar beneden, iedereen had het gevoel de anderhalve uur die er voor stond wel eens even met een half uur terug te schroeven, maar dat vrij lomp in de kiem gesmoord. Ook Uriallers worden ouder...

Fugazi werd door Boender gevraagd de hero's tegemoet te komen. Hij stuurde een locatie maar als snel bleek dat behoorlijk uit de richting, waardoor Fugazi alsnog een aantal extra kilometers onbedoeld in de benen kreeg. Als een hect team daalde de Uriallers af naar de parkeerplaats om uiteindelijk daar te besluiten zowel voor woensdag als donderdag inkopen te doen.

Eenmaal op de camping aangekomen met een shitload aan boodschappen werd vakkundig een tarp aan de hoogspanningsmast geknupt. Top moest nog wel eerst een keuze maken uit 38 tarps die hij had meegenomen. Na kundig Bassie (en vooral) Adriaan werk van Mill en Diepman ging de tarp strak in de mast. Niet lang daarna begon het flink te regenen, maar dat weerhield de Uriallers en in het geheel niet van om een culinair hoogstandje in elkaar te draaien. Met net zoveel regiseurs, snijders, kokers, grillers en dat soort lieden liep de Urial-keuken als een trein. Toch werd het best spannend toen ook de onweer van zich gelden. Maar gelukkig stonden we een onder een vochtige hoogspanningskabel met een al even zo vochtige tarp. De nuchtige Uriallers dachten ook zo, mocht ie inslaan dan is alles in 1 keer gaar.
Maar geen gelul beste mensen, het was weer een hoogstandje waar de gemiddelde huisvrouw verlegen van zou worden. Met Grillmaister Jacco natuurlijk als begeerlijke playboy, dat mag ook wel gezegd worden. Na het toetje nam Top zijn verantwoordelijkheid eindelijk om een goede koffie te bereiden. Met Mill als naderende criticaster lukte het toch om voor een mooie afsluiter te zorgen.

Deze dag wordt formeel aangemerkt als een Urial Gold dag. Dat betekent dat een dergelijke dag in het geheugen staat gegrift van de Uriallers in kwestie. En daar is geen ontkomen aan.