Thuis

Beetje laat maar toch even melding: alle Uriallers zijn weer veilig thuis na een goede reis met meer of minder oponthoud. 

De laatste restjes van de camping liggen in Groningen. 3items zijn reeds geïdentificeerd.

Dag 7 - rommelen

Vandaag een dag van rommelen. Stefan en Thijmen vertrokken vervroegd naar huis om snel bij vader/opa te kunnen zijn die opgenomen is in het ziekenhuis. Het  gaat naar omstandigheden goed met hem overigens. 

De bus van Boender was klaar en die moest worden opgehaald. Boender en millhill gingen richting Lienz naar de Opel dealer. De defecte turbo slang werd nog even beoordeeld, die was inderdaad niet jofel meer. Boender kon weer met de oorspronkelijke hoeveelheid PK's terug naar de camping. millhill had in Lienz een LPG station gevonden en daar werd de tank dus gevuld. Op de camping was de enorme afwas al gedaan en de hele partytent al netjes opgeruimd voordat het zou gaan regenen. Ook werd in de meeste tentjes het niet meer nodige opgeruimd en alvast in de auto geduwd. De regen begon iets later dan gepland en de Uriallers zaten nog even lekker in de schaduw met een versnapering.

Onze braaiende Zuidafrikanen hadden nog een tochtje naar Brixen voor de boeg omdat daar de rest van hun levensgezellen op de camping staan. Zij besloten al in de middag te vertrekkken zodat er meer tijd in Brixen was.

De planning is om 18.30 een hapje eten in het restaurant vlak achter de camping. Dan zal het wel vroeg ruhe zijn op de camping. Morgenochtend gaan de meeste Uriallers vroeg op en dan rap naar huis.

Dag 6 - vanalleswat

Waar te beginnen. Op deze dag waren de Uriallers in het hele dal te vinden. Boven op de berg werden Top en Rik wakker na een koude nacht. Zo koud dat Top de mummie slaapzak voor het eerst helemaal dicht moest ritsen. Rik was de hele nacht geplaagd door nóg meer koude. Zijn water zak was leeggelekt in zijn rugzak. Alles nat; slaapzak, liner en bivakzak. Hoe hij zonder onderkoeling de nacht doorgekomen is dat is nog een raadsel. Equipe Boender, millhill en Henk Jan liepen hen tegemoet, richting Sudetendeutsche hutte. Een prachtige tocht via het hohes tor. Daarna zicht op Matrei en via een prachtig pad omhoog. Henk Jan kwam niet in de juiste tred en besloot af te buigen richting Glocknerblick waar we eerder deze week ook geweest waren. Na een paar venijnige passages uitgerust met staalkabel ter zekering kregen ze de hut in het vizier. Prachtig gelegen in een kommetje. Na een bak soep en een apfel nussen kuchen kwamen er twee wandelaars in zicht. Dat waren de bergslapers! Top en Rik kwamen er aangestieffeld. Rik met een enorme lading plastic die hij in de bergen had gevonden. Top kwam een beetje bleekjes beneden en verklaarde dat hij slechts nog 7 pindas had, verder al het voedsel op. DIt kwam mede door een misverstand; Rik had geen maaltijd bij zich want hij had begrepen dat Top hierin zou voorzien. Zonder brander van Diepman, met carbid zakken van Cas hebben ze het prima gered. Boender en millhill liepen via een prachtige tocht verder naar het Kalser Tauernhaus. De lunch daar was voortreffelijk te noemen, Boender had een speciale versie van zijn geliefde spinatknödel (met roomkaas er in). Mill had een Tauerntrio van spinatknödel, slipkrapfen en de beste käspress ooit. 

Rik en Top liepen in tegengestelde richting verder en pikten en passant nog even een 3000+ topje mee alvorens verder af te dalen. 

Kiers, Armin, Thijmen, Stefan, Fugazi en Diepman zijn naar de Studlhutte geweest, een prachtige tocht. Armin, Ronald en Boenders junior zijn tot de eerste hut gegaan en na een bezoek op het terras zijn ze teruggegaan. De rest is doogelopen naar de prachtig gelegen Studlhutte. 

Johan en Jaco hebben een rondje Kalser hohe gemaakt, via de lift omhoog. Dat was na de slopende poging tot slapen op de berg nog haalbaar. 

Bij terugkomst werd in het kamp de fatastische braai voorbereid. Met braaibroodjes en dikke karbonades, hoe het allemaal met fantastische garing tegelijk aan een groep van 15 man kan worden geserveerd is een wonder, of eigenlijk een goed bewaard familiegeheim van Jaco en Johan. Voor de lezers, de broodjes waren gevuld met onder andere groente, verschillende Uriallers verzuchtten dat ze het jammer vonden dat ze nu zelf niet meer de lekkerste tostis kunnen maken. 

Het feest werd voortgezet in de partytent. Maarten, Thijmen, Cas en Armin hadden samen deeg gemaakt voor wafels. Diepman had namelijk een bij de BBQ passend wafelijzer mee genomen. Het lukte allemaal prima en de wafels werden geserveerd met choco pasta. De oude Dalfser kaas van Henk Meulenbelt was deels tussen de braaibroodjes terecht gekomen en een ander deel werd uitgedeeld als desert/hapje. Heerlijk!

Later op de avond kwam de tas van Boender weer tevoorschijn nadat de Balentines van Johan was rondgedeeld. Cas serveerde allerlei bocht en er werd serieus geproefd door verschillende enthousiastelingen. 

Dag 5 - slapen op de berg

Vanochtend begonnen millhill en Armin omstreeks 8 uur met het opruimen van de puinhopen die de avond ervoor waren achtergebleven. In de nacht waren nog nét alle wandelschoenen die her en der in het gras stonden onder de partytent geschoven maar verder was er nog niks opgeruimd. 

Toen er nog meer Uriallers wakker waren stonden er al twee teilen met afwas klaar en zonder verdere aansporing was er een ploegje vertrokken om zich aan die taak te kwijten. In de partytent werd alvast koffie gezet, broodjes gehaald en uiteindelijk waren we aardig compleet.

Vandaag splitst de groep zich. Na lang speurwerk is het plan om klettersteig te gaan doen komen te vervallen wegens te ingewikkeld, te ver/te lanng. Er werd een klein tochtje uitgezocht en mogelijk word er een zwembad opgezocht. Een groep met Boender, Stefan, Fugazi, Henk Jan, Armin en Thijmen vertrok al richting doel.

In het kamp werd druk gerommeld door een aantal mensen omdat er een overnachting op de berg gepland was. In de ochtend, na uitvoerig bestuderen van de kaart had Top een aantal opties gevonden. Toch altijd spannend want je denkt wat op de kaart te vinden maar je wet maar nooit hoe het in de werkelijkheid uitpakt.

Ondertussen waren Jaco, Johan en Mathieu plots vertrokken om benzine te halen voor de brander voor bovenop de berg en dat bleek ingewikkelder dan ingeschat. Na de geplande vertrektijd kwamen zij pas terug en begon hun haastige gepak. Dit liep goed af en uiteindelijk stond een groep van 5 man klaar om te vertrekken.

Op de camping bleven Cas, Maarten en millhill achter. De laatste vanwege wederom een te innige relatie met het toilet. 

- aanvulling -

In de middag klaarde het buikgebeuren wat op en gingen Cas, Maarten en millhill naar het dorp om souvenirs te kopen. Dat viel nog niet mee want de enige souvenir winkel was een maand gesloten wegens vakantie. Cas probeerde zijn geluk bij het museum en checkte nog even de vvv. Uiteindelijk moest het de vvv worden en kocht hij zijn souvenir. Op het terras werd een lokale cola gedronken en een ijsje gegeten. 

Op de camping aangekomen kwamen de groepjes langzaamaan weer terug op de camping. De tocht naar de Studelhutte werd door de mensen die daar nog niet waren geweest als fenomenaal aangemerkt.

Er werd eten gehaald dat door Stefan en millhill werd bereid. Dit werd smakelijk gegeten door de hongerige Uriallers. Er werd zelfs nog een derde ronde opgeschept. Plotseling riep er iemand: daar loopt Diepman!! Inderdaad, daar liep Diepman. Ook Jaco en Johan liepen daar. Voor Johan was de tocht helaas toch te zwaar en besloot dit groepje rechtsomkeert te maken. Op het Kalser Taurnhaus bleek de keuken helaas gesloten. Johan werd onder zachte dwang aan een kom zoep gezet en daar klaarde hij van op.

Het laatste hapje pasta uit de pan werd nog aan Johan gegeven die dit smakelijk heeft opgegeten. Diepman en Jaco hebben zich prima gered met billtong, droge worst en chips.

Dag 4 - Glocknerblick

Vandaag een dagje met een rustig rondje, voor herstel en opladen voor weer flinke tochten.

Boender had een mooie tocht uitgezocht en zijn navigatie leidde ons via een lusje van 100 meter weer terug naar de ingang van de camping. Toen liepen we naar het 4 sterren resort Grandano. Daar liet de navigatie zich weer van zijn beste kant zien. We maakten twee keer een mooi rondje langs het restaurant waar het sjieke publiek zich pannenkoeken liet voorzetten. De golfkarretjes rijden daar onafgebroken rond om de paar meter van huisje naar restaurant te kunnen afleggen. 

Uiteindelijk werd de juiste afslag gevonden en ging het richting skipiste. De route voerde daar deels overheen en gelukkig ook deels via normale wandelpaden. We hadden inderdaad mooi uitzicht. Deels op de Glockner en ook op de camping, Kals en de rest van het dal. 

Restaurant Glocknerblick was gelukkig open en het terras was leeg waardoor wij de beste plaatsen konden bezetten. Koffie en apfelstrudel werd besteld en dampend geleverd. De hausgemachte kuchen waren ofwel de Marillenkuchen of de bananen-choco kuchen. Beiden smaakten ook erg goed. 

De tocht ging verder het dal in richting het Kalser Tauernhaus en weer terug naar de camping. Een heerlijk rustig tochtje met veel ruimte voor goede gesprekken.

Mathieu en Jaco spoedden zich na een koud biertje naar de supermarkt in Matrei om vlees en overige ingrediënten te scoren voor het eten. Fugazi en millhill deden het snijwerk van de groente. Ondertussen vulden Jaco en zijn vader de kipfilet met kaas en ham en ze werden voorzien van een laagje paneer. Dit werd het voorgerecht. En gelukkig maar want Diepman koerste aan op 2200 uur en geen minuut eerder. Zelfs toen na uitvoerig testen omstreeks 2100 bleek dat alles lekker en gaar was bleef hij standvastig en bleef het antwoord: tien uur!

Inmiddels was het dus al wel donker en koud geworden en zaten we weer in de tent. Daar stond het wel blauw van de rook omdat natuurlijk de driepoot, bbq en pan met goulash ook binnen moest staan. Om 2200 kwam eindelijk het sein: goulash is klaar en werd iedereen toch verrast en moest overal en nergens borden en bestek vandaan getrokken worden. Het smaakte formidabel met het lekkere verse brood van de bakker er bij. Alles ging op en de pan werd nog uitgelikt met stukjes brood. 

Op een of andere manier bleef toen na het eten alles staan en was plots iedereen z'n slaapzak in gedoken. Einde.

Dag 3 - Glorerhutte

Na een overdaad van broodjes vertrokken de meeste Uriallers om stipt 9.30 richting Lucknerhaus om de wandeling van de dag aan te vangen.

Niet iedereen omdat om 10.00 de bus van Boender werd opgehaald door de afsleepdienst. Die was er ook stipt om 10.00 uur. De auto werd vakkundig en snel opgeladen, het papierwerk duurde haast nog langer. 

Ook millhill en Boender volgden vervolgens de weg naar het Luckerhaus. Een punt vrij hoog in de bergen. Om daar te komen moest een beetje tol worden betaald. De schatzmeister had dit al voorzien en 20 Euro mee gegeven wat (achteraf bij vertrek pas) ruim voldoende bleek. 

Boender en millhill parkeerden de auto zo ver mogelijk berg op om niet meer tijd te verliezen. Aan het uiteinde van de parkeerplaats liep maar één pad omhoog dus dat moest het wel zijn. We kijken wel op de bordjes als we die zo tegenkomen. Ok, met een flink tempo er op stoven de twee achterblijvers achter de groep aan. Na 20 minuten behoorlijk stijgen en meerdere mensen inhalen kwamen we pas bij het eerste bordje. En ja hoor, de hut van bestemming stond daar NIET op. Via de telefoon werd contact gezocht met de eerste groep en al snel bleek dat Boender en millhill, weliswaar snel maar, ontzettend de verkeerde kant op waren gelopen. De correctie werd meteen ingezet. De mensen die we net hadden ingehaald keken wel wat vreemd op bij het tegenkomen. En 10 minuten later stonden we weer op de parkeerplaats. Al met al een uur achter de groep, minimaal. 

Het tempo werd bij het vinden van het bordje met de juiste vermelding vervolgens nog eens extra opgeschroefd. Dat ging nog prima. 

Ook op de weg naar boven, de juiste kant op, werden de nodige groepen en individuen ingehaald. De hoogtemeters knalden onder ons door en na een tijdje kregen we Fugazi in het vizier, een dikke honderd meter onder de bestemming. 

Op het terras waren de bierglazen nog gevuld, dat bleek al van de tweede ronde maar het bedienend personeel was alert en snel. Zo stond daar binnen mum van tijd 2 borden knödel en 2 bier met een schnaps on the side. Ook Fugazi tikte de hut aan en zo  mogelijk nog sneller stond er een grote kom dampende soep voor zijn neus. Het smaakte allemaal verrukkelijk.

[ruimte voor het verhaal van het eerste team]

Top pakte de kaart er bij en vroeg aan één van de obers om advies over de route. Na wat onduidelijkheid over en weer werd toch resoluut de kant opgewezen van een enorme bult keien naast de hut. Daar maar op dus. Na een aanzienlijke inspanning stonden we bovenop de het gipfel. Na enig oriënteren bleek dat we ook nog een tweede topje op moesten, die was niet zichtbaar vanaf de hut. Ook daar sloegen we ons doorheen. die top was nog hoger dus het uitzicht nog mooier. We konden perfect de Grossglockner zien en de Erzherzog Johann hutte, ook wel Adlersruhe genoemd, zien. Helaas bleef het topje steeds in een dikke wolk zitten, maar misschien zijn er wat foto's gelukt met het gipfel er op, we zullen het thuis wel zien. Iemand riep nog: pas op, daar ligt mensenpoep. En zijn zoon; ja daar heb je zelf al in gestaan. Niet waar, wel, maar. Wat goor was dat. Duidelijk zichtbaar, dat wel. Hoe komt iemand er op om dáár een behoefte te doen. Naja. 

Terug naar beneden was een heerlijke ontspannen wandeling, via een vriendelijk alpen landschap, een enkele keer via een toch wel smal paadje langs een steile wand, gelukkig gezekerd met een staalkabel. Geen probleem voor deze crew. 

Beneden aangekomen was de groep met de jeugd onder toeziend oog van Rik al aangekomen op het Lucknerhaus alwaar wat versnaperingen werden genuttigd. Enkelen sloten zich daarbij aan en op een gegeven moment kwam er ook een ploegje dat zo snel mogelijk naar de camping wilde. Over de practische zaken (boodschappen) werd niet op een gemakkelijke manier een overeenkomst gesloten, er hing even wat irritatie in de lucht. Deze bleek ingegeven door een misverstand en moeheid en na even ademhalen en een kort gesprek was dit allemaal opgelost. Er was een supermarkt crew en de rest kon terug naar de camping. 

Boender en millhill reden ook weer samen naar beneden en bij de supermarkt gebeurde voor onze ogen een bijna ongeluk. De dame die voor ons reed werd niet opgemerkt door een achteruit rijdende uitparkerende dame en de autos gingen rakelings langs elkaar heen. Daar paste geen velletje a4 meer tussen aldus Boender. Het ging gelukkig goed. 

Een flinke kar vol boodschappen werd bij elkaar gezocht en op de camping werd daarvan een lekkere pilav bereid, wat weer smakelijk opgegeten werd. 

Na het eten werd nog wat met een rugbybal heen en weer gegooid en de flinke afwas werd door een opmerkelijk groot aandeel van de jonge garde in rap tempo weer schoon terug in de partytent afgeleverd inclusief de mega paella pan van Fugazi, zonder dit soort equipment werd het allemaal wat penibel voor een groep van 15 man. 

Morgen een wat korter tochtje om weer wat op krachten te komen, het weer lijkt ook wat minder te worden en zo is er woensdag weer energie om de dan volgende mooie dag goed te benutten.

In de party tent nog een spelletje en een biertje en na een heerlijke douche kropen de meeste Uriallers weer hun tent in. Morgen vroeg op. 7.30 is de suggestie. 9 uur lopen.

Dag 2 - Kalser Tauernhaus

Vandaag ontbijt in de superdeluxe partytent van Diepman, waar iedereen onder past, inclusief 4 tafels. Perfect onbijtje met 'overige' broodjes en 1 voor één kwamen de Urialers uit de tenten. Qua quotes liep het al ruim vóór er enige actie was. Vooral vanuit het Exloose kamp. 

Op een gegeven moment, toen iedereen de broodjes op had, kwam het sein: we gaan lopen. Daar komen we tenslotte voor. Dus kregen we maarliefst 30 minuten om alles bij elkaar te pakken en gereed te maken voor vertrek. Dat lukte prima en weldra liepen we bijna compleet de camping af. Er was slechts 1 persoon die wist waar we naartoe liepen en daar liepen we dan ook zonder problemen achterna. Het ging makkelijk, bergaf. Echter uit verhaal van de man aan kop bleek dat het de bedoeling was precies de andere kant op te lopen. Na enig doorvragen bleek dat er iets mis was in orientatie, danwel met logica. Hoe dan ook; de kaart gaf hier de uitkomst; we waren precies de verkeerde kant op aan het lopen. 

Net zo vlot als we 20 minuten de verkeerde kant op liepen, gingen we weer terug naar het startpunt; heuvelop. Nu klopten de bordjes ook en waren we mooi onderweg naar de juiste plek. Het doel was het Kalser Tauernhaus. Via een mooi breed grindpad, waardoor gezellig naast elkaar lopen en praten mogelijk was, ging het omhoog. Tot het tunneltje waar we met de jeugd, maarliefst 4! natuurlijk wel doorheen moesten. Erg leuk, paar honderd meter in het pikkedonker en enkel verlicht door wat mobiele telefoon lampjes. Erg leuk

In de hut waren 2 tafels vrij in verschillende ruimtes, dus de groep splitste zich op en bier en eten werden besteld. Worsten, kaiserschmarren en daarnaast een gerecht wat ons ergens aan deed denken, zie foto. De gerechten waren overigens wel erg conform de afbeeldingen in de menukaart. 

De terugweg verliep bijna vlekkeloos. Fugazi had zijn jas om zijn  middel en bij het wat stijle gedeelte bleef zijn capuchon achter een leuning hangen. Hij greep er naar en verwondde daarbij zijn hand, gelukkig was er nog 10 jaar oude pleister in de buurt, waarvan een aantal stukjes nog voldoende plakten om op de hand te blijven zitten. Gelukkig maar. 

Maarten en Thijmen liepen via de avontuurlijke route, kort langs het water. De twee hadden erg veel lol. 

Op ons kamp stond bij terugkomst nog een extra auto! Jaco en zijn vader Johan waren inmiddels gearriveerd! Eindelijk compleet. De dampen hingen nog in het dal, ze waren echt pas net aangekomen. Overt timing gesproken. De drie sterren bungalow werd vlot en vakkundig opgericht. Ondertussen ging in de partytent chef Stefan alvast aan de slag met de 2e maaltijd. 

Op het inmiddels lege veld beneden vond onder de bezielende leiding van Henk Jan een soft- en honkbal feest plaats. Hij had de hele voorraad ballen en handschoenen van zijn school meegenomen zodat er naar hartelust gegooid en gevangen en geslagen werd. Ook 2 Duitse jongens deden enthouasiast mee. Thijmen bleek een natuurtalent te zijn. 

Ondertussen gaf Stefan het sein 'brand meester'. En wederom was het een succes. Witte bonen in tomatensaus, op smaak gebracht met courgette, wortel, paprika en verschillende soorten worst. Dit werd geserveerd op een tortilla, een prima combi na een eerste dag in de bergen, een mooi inlopertje en een lekkere beloning. 

Het zal voor de lezer wel saai zijn maar na het eten is er zonder duidelijke orde, opdracht of afstemming een team bezig met afruimen en afwassen. Bij terugkomst van het afwasteam zat er inmiddels een koffieteam een bakkie koffie te zetten. Mooi hoe alles organisch verloopt. Top heeft voor morgen een mooie route uitgezocht, om 8 uur op. Henk Jan heeft op het nippertje maarliefst 3 broodjes voor iedereen besteld voor morgen! Verwennnerij!

Dag 1 - Heenreis

Welke team vertrekt als eerste? Het lijkt toch wel de Randstad-clan. Een vroeg bericht op de app doet de ander teams rillen. Maar ook combi Vrielink & Vrielink lijkt vanuit een onbekende bestemming al vroeg op pad. Het team Groningen-Drenthe heeft last van vette mist en moet daardoor wat toegeven op de vertrektijd, maar... zitten met een bijna uitpuilende bus met een surplus aan bolletjes ham-kaas en koffie op rozen. Team Arnhem is de grote onbekende, niemand weet van hun strategie en de andere teams vrezen voor een ongenadig pak slag als het gaat om de koppositie. En ja hoor, voorbij de helft van de afgelegde kilometers, worden ze gespot. Een bril en een klein blond mannetje voorin verraadt hun positie. Ze zwaaien nog wel vrolijk, maar in hun ogen is duidelijk de agressie te zien. De Jazz lijkt vriendelijk, maar de rest van Uriallers weet wel beter. En dan slaat het noodlot toe, de vertrouwde Urial bus laat berichten zien die ook nog eens een keer de bus laat stotteren. De lekkere pk’s zijn verdwenen en er moet worden overgeschakeld op plan B. Rustig cruisen en zeker niet te veel willen, totdat... alles weer als normaal is?? Er wordt een boks gegeven, de snelweg afgereden en de pk’s rollen weer de bergen over. Wat een heerlijkheid, voor niets zorgen gemaakt. Zo lijkt het, want na een uurtje batsen over de bergen, komt opnieuw de ellende terug. Geen power en al helemaal niet de berg op. Top (aka Hamiltop) moet alle zeilen bijzetten om de Urialbus naar het nieuwe basecamp te leiden. En dat lukt, met het laatste beetje stuurmanskunst weet Hamiltop de Urialbus precies op basecamp te manoeuvreren. Zweet in de bilnaad, maar wel fucking gehaald. En... ook nog als eerste. Even terug in de tijd, er moeten zoals boodschappen gehaald worden. Op de app worden de voorliggers gespot al weet niemand nu echt wie waar precies rijdt en wie wel en met name ook waar nu die vervelend file heeft moeten trotseren. Met bijna morse-codes wordt uiteindelijk het bier verdeeld en master-chef Stefan ontfermt zich over het eten. En dat, beste Urial-vrienden, is altijd een zekerheidje.

Dag 0 - de dag voor vertrek

As always is dag 0 de apotheose van alle dagen daarvoor. Het hele jaar broeit het Urial verlangen uiteindelijk uit naar concrete en soms wat last minute activiteiten. Wie neemt wat mee, heb ik voldoende tijd om in te pakken, past alles wel in de auto, heb ik überhaupt een auto, heeft iemand de routes al bekeken, waarom zit dit en dat niet in mijn kratje, een checklist is inderdaad ook wel handig, oh kut de gasfles is leeg, er moet nog prut naar Boender, zijn zo maar een paar hersenactiviteiten waar de Uriallers mee te maken krijgen. Mill die de gefragmenteerd langzaam maar zeker de input moet zien te kneden tot een gestructureerd overzicht, heeft het toch maar weer met klotsende oksels voor elkaar gebokst. Zo nu weten we allemaal wie met wie vanaf waar met wat naar toe rijdt. En het mooie is dat dit eigenlijk de halve waarheid is. Lekker toch, een beetje een verassing hier en daar. De laatste nacht is de nacht waar de ware Urialler nog eens goed de vorige edities de revue laat passeren, door het Urial-gevoel in zijn aderen te laten voeden en met een oerkreet de nacht bevuilt.