Inlopertje

Gisteravond na de welbekende monsterocht rond een uur of negen kwamen we aan in Tatranska Katlina. Het was warm en zwoel en dan nog het nieuwe adres zoeken, terwijl het energiegehalte snel terugliep. De
navi van team Alpha leidde de groep in de duisternis halverwege het
dorp. Millhill had gps coordinaten van het huisje die maar werden
ingevoerd in de Honda. 5 min later stonden 3 diesels te ronken
halverwege de berg in het bos op een steeds onbegaanbaar wordend
weggetje. Nog verder doorrijden zou het avontuur wel aanwakkeren, dus
tijd voor actie. Via de wokkie tokkies werd besloten de navi van
Fugazi te volgen. Jan sprong uit de Honda en dirigerende de stationair
ronkende diesels rustig naar een neutrale vertrek opstelling. De
turbo's spinden langzaam naar zero. Boender had snel een vluchtroute
gescout en rapporteerde efficiënt een betrouwbaar pad naar asfalt
gevonden te hebben. Auto voor auto werd de colonne er doorgeloodst
door Jan en werd Fugazi gevolgd naar de laatste strohalm. Bingo. De
ontvangstdame herkende ons. Niet helemaal duidelijk was, wat de
jongedame haar rol die om de auto's heen draalde. Na wat gedoe om op
het erf te komen door het hek werden de koelkasten op de hoogste stand
gezet en het meegebrachte gerstenat gekoeld. Veel te snel werden de
eerste blikjes  losgetrokken, die ook veel te snel opgedronken werden.
De reis eiste al snel zijn tol en de ene na de andere urialler ging de
bedstee in. Fugazi rolde op hilarische slapstick wijze nog een keer
door het prieeltje wat de toeschouwers tot pijn in de rakkert deed
lachen en toen werd het Slowaakse dal aan de voet van de Tatra rustig
en lagen de Uriallers tevreden te ronken. Dromen over de avonturen die
gaan komen, de een over zijn gitaaraspiraties de ander over het
vrouwelijk schoon dat de berg op en af loopt.

Vandaag was het opstaan relaxed en rustig. Veels te kromme broodjes
van onze nog niet veranderde sprinkhaan en verse vleeswaren vulden het
uit Nederland meegebrachte rantsoen aan. Na het ontbijt vertrokken we
naar ons inlopertje. In de zuid-west hoek van de hoge Tatra. En toen
het parkeren; onze voormalige oostblokvrienden moeten nog hoop leren
over hoe ordentelijk een auto te parkeren. Na honderden illegaal
geparkeerde auto's werden cooltjes de twee auto's in een volkomen
aftandse parkeergarage in de zon geparkeerd. De omgeving werd gescand
door tot nu toe enigszins sceptische Uriallers en frapant was dat er
veel Slowaken op slippers waren die op hun manier van het prachtige
weer aan het genieten waren. Of in een bootje op een meertje. De
Uriallers vonden er wat van, bromden er wat over en liepen door naar
het begin van de blauwe route waar het zo'n beetje recht omhoog naar
de hut ging. Het bier en de goedgevulde terrasjes met bijpassend
uitzicht deed de Uriallers twijfelen: doorlopen of neerstrijken en
andersoort avonturen beleven. Toch werd besloten door te lopen naar de
top van de berg. Het prachtige uitzicht was een mooie beloning als
bekroning van de tocht. Terug bij de hut werden de eerste biertjes
samen met chocolade studentenhaver genuttigd, waar helaas het
bijpassend publiek wonderlijk verdwenen was...
Op de terugweg werden de Boendertjes door miegdrang gescheiden van de
groep zonder kaart. Na wat gehannes werd een poging gedaan via de
telefoon de mannetjes naar de parkeer garage te dirigeren. Matig
succes. Jan moest intussen de blaas legen en ging op zoek naar een
plee. Alles wat hij vond, geen plee maar wel twee verdwaalde
Boendertjes. De groep was snel compleet. Mooi.
Bij het huisje ontdekten we dat er 2 teams separaat met bier thuis
waren gekomen. Geen probleem... we zijn nog lang niet klaar hier.
Stefan had een briljant menu mee genomen. Spaghetti Carbonara -zonder
room zoals het hoort- geserveerd met een frisse fijn gesneden salade.
Het ging niet op. Te veel droge worsten gehad?
Morgen een tocht uit de B categorie. Nu koffie en gejank met een gitaar.

Top en millhill